O συγγραφέας Ντίνος Χατζηγιώργης μιλά για την Επανάσταση και την Ελευθερία

«Ένα σπάνιο λογοτεχνικό διαμάντι, από αυτά τα βιβλία που σε συγκλονίζουν, που σε στοιχειώνουν. » – Ζωή Τσούρα, Θεματοφύλακες Λόγω Τεχνών

Ο Λόρδος Βύρωνας ψυχορραγεί στο Μεσολόγγι. Λίγο πριν κερδίσει τη δοξασμένη αθανασία, τον ταλανίζει ο πειρασμός μιας απόδρασης σε μιαν άλλη, καταραμένη αιωνιότητα. Αυτή είναι η ιστορία του έρωτα δύο δαιμόνων, του ποιητή που αγάπησε ένα τυραννισμένο έθνος και του τέρατος που καταργήθηκε στο πάθος του για τον ποιητή. Από την αρχαία ως την τουρκοκρατούμενη Αθήνα, τα σκοτεινά δάση των Κελτών, τα αιματηρά πεδία των μαχών της Ευρώπης και την πανουκλιασμένη Βενετία, το αέναο ταξίδι του βρικόλακα Ζήνωνα κλείνει στα χώματα που διεκδικούν την καρδιά του δαίμονα, δίνοντας άνθιση στο όνειρο της λύτρωσης.

Ναι ίσως μοιάζει ….αιρετικό. Ανατρέπει στερεότυπα όπως συχνά κάνει η τέχνη , άλλωστε. Το βιβλίο «Αίμα στο μάρμαρο» του Ντίνου Χατζηγιώργη ή καλύτερα το sequel που περιλαμβάνει και το «ο Λύκος της Θάλασσας» επιχειρεί έναν …παράτολμο συνδυασμό με τη λογοτεχνία του φανταστικού και το ιστορικό μυθιστόρημα , καθώς οι αναφορές στο περιβάλλον και τα πρόσωπα της εποχής στηρίζονται σε ιστορικές πηγές:

«Την δεύτερη νύχτα πέρασε και τα Προπύλαια μαζί με τον Έλγιν, επίτιμοι καλεσμένοι σε δείπνο από τον τούρκο φρούραρχο τού «Κάστρου». Η εικόνα τού βράχου και μόνο ήταν οδυνηρή. Ένα μεσαιωνικό χωριό ρύπαινε ασφυκτικά τη λευκή πέτρα. Μαύρα σπιτάκια με μεσαιωνική αισθητική κάλυπταν ολόγυρα τον τυραννισμένο «Ναό των Ειδώλων.» Ζήτησε συγνώμη και ξεμάκρυνε μόνος του, διέσχισε σκοτεινά, στενά σοκάκια μέχρι να σταθεί σε κάποια ανοιχτή αλάνα και να αντικρίσει ξανά για πρώτη φορά τον ναό μετά από μια χιλιετία, κάτω από το φως των πυρσών, και ράγισε το είναι του. Ήταν ένα τεράστιο οστεοφυλάκιο γεμάτο κίτρινα, τσακισμένα κόκαλα, μια μεγαλοπρέπεια που την είχε γονατίσει η κακία τής ιστορίας. Εξαφανισμένη ήταν η οροφή με τις μαρμάρινες πλάκες που ήταν τόσο λεπτές που τις διαπερνούσε το φως του Αττικού ήλιου. Είχαν τιναχτεί στον αέρα μαζί με τους παράπλευρους κίονες από το πυροβολικό των Βενετών διακόσια χρόνια πριν. Καυτά δάκρυα τον ξάφνιασαν και τον συντάραξαν. Ο μιναρές ξεπρόβαλε στο κέντρο του σαν παλούκι σε στέρνο ετοιμοθάνατου βαμπίρ, ένα τζαμί στις βάσεις μιας εξίσου βλάσφημης χριστιανικής εκκλησίας. Όλα ήταν εκεί όπως τα θυμόταν, έστω χωρίς τα χρώματα τους. Η διαμάχη της Αθηνάς με τον Ποσειδώνα για την κυριαρχία της πόλης στο δυτικό αέτωμα, η γέννηση της θεάς από το κεφάλι του Δία στο ανατολικό. Είδε την Κενταυρομαχία στις μετώπες και τα Παναθήναια στις ζωφόρους, άντρες και γυναίκες μιας λαμπρής Αθήνας, και η υπέροχη πομπή των ίππων. Άχρωμα αλλά ακόμα ολοζώντανα. Κραυγές αντήχησαν μέσα στο κεφάλι του.»

Ο κινηματογραφιστής, συγγραφέας Ντίνος Χατζηγιώργης

O Ντίνος Χατζηγιώργης γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1963. Απόφοιτος σχολής κινηματογράφου, ασχολήθηκε επαγγελματικά με το σενάριο από το 1988. Το 1994 κέρδισε το Κρατικό Βραβείο Σεναρίου για την ταινία του Γιάννη Τυπάλδου Terra Incognita (1993). Μέχρι το 2005 συνεργάστηκε με στούντιο κινουμένων σχεδίων ως σεναριογράφος, με την Artoon του Νίκου Βεργίτση στην Αθήνα, στη σειρά “Πανδώρα και Πλάτωνας”, και με τη Hahn Film στο Βερολίνο, για τη σειρά “School for Little Vampires”. Διηγήματά του έχουν τυπωθεί στο ένθετο “9” της Ελευθεροτυπίας, στο “Φανταστικά Χρονικά”, το ελληνικό “Asimov’s” και “Συμπαντικές Διαδρομές”. Το διήγημά του, “Πικρό Χώμα”, έχει βραβευτεί στον 2ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό του περιοδικού ΥΦΟΣ το 2008. Συμμετείχε σε δύο ανθολογίες με διηγήματα επιστημονικής φαντασίας: “Προς την Ελευθερία” στη συλλογή Ονείρων Σκιές το 2008 και “Χιροσίμα Μπαχαλάκι” στη συλλογή Εφαρμοσμένη Μυθομηχανική το 2014. Κυκλοφόρησε διαδικτυακά προσωπική ανθολογία τρόμου Νυχτερινή Παράδοση το 2011 και Crows and Other Stories, στα αγγλικά, το 2012.

«Είναι σημαντική αυτή η υπενθύμιση , ορόσημο»

Συνέντευξη με τον συγγραφέα

-Πώς αποφασίσατε να εντάξετε στο χώρο του φανταστικού και αυτής της μυθοπλασίας ιστορικά πρόσωπα και στοιχεία;

Ασχολούμαι με το φανταστικό γιατί μου προσφέρει «ελευθερίες» έκφρασης, ώστε να σχολιάζω την πραγματικότητα με τρόπους που η ρεαλιστική γραφή δεν θα μπορούσε. Δεν ήμουν τόσο προσηλωμένος στα χρόνια της ελληνικής επανάστασης, μέχρι την μέρα που είχα την ιδέα για ένα διήγημα. Η ιδέα του Λόρδου Βύρωνα στο νεκροκρέβατο του στο Μεσολόγγι και τον πειρασμό της αθανασίας, που του προσφέρεται από το ερωτοχτυπημένο βαμπίρ. Αν και πήρα κάποιες ελευθερίες με κάποια ιστορικά στοιχεία, η έρευνα που έκανα μεγάλωσε το ενδιαφέρον μου για την εποχή εκείνη. Προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατό πιο δίκαιος για τον Βύρωνα στο Στάχτη και τον Ιμπραήμ Πασά στο Λύκος.

-Πιστεύετε ότι υπάρχουν στερεότυπα και …ταμπού πιθανόν γύρω από την Επανάσταση του 1821 και ποια κατά τη γνώμη σας είναι αυτά;

Δυστυχώς υπάρχουν. Το βλέπω συχνά, με τον περισσότερο κόσμο να αντιδράει εχθρικά στην πραγματικότητα, όπως αυτή είναι αποτυπωμένη σε ιστορικά συγγράμματα, αλλά και επιστολές γραμμένες από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές της επανάστασης. Ο κόσμος θέλει να πιστεύει στις απλουστεύσεις που διδάχτηκε στο Δημοτικό. Ή στις ταινίες σαν το “Παπαφλέσσα” με τον ήρωα να ξιφομαχεί με Τούρκους στα κατσάβραχα, φορώντας το καλιμαύχι του. Κυρίως, έχουμε μάθει τους ήρωες της επανάστασης να μιλούν ηρωικά και να παίρνουν πόζες σαν σε σχολική παράσταση. Άνθρωποι απελπισμένοι ήταν, που μην αντέχοντας άλλο την καταπίεση σήκωσαν ανάστημα. Και δεν έκαναν πάντα το σωστό. Δεν έβλεπαν 200 χρόνια στο μέλλον για να νοιάζονται πως θα τους βλέπαμε εμείς. Πάσχιζαν, καμιά φορά σωστά, καμιά φορά στραβά, για το τώρα. Το δικό τους τώρα.

-Έχετε συναντήσει εμπόδια σ αυτή την εκδοτική προσπάθειά σας;

Το φανταστικό δύσκολα γίνεται αποδεκτό, πρωτίστως από τους εκδοτικούς οίκους. Κι όταν γίνει, προσπαθούν να το προωθήσουν ως κάτι άλλο. Οι εκδόσεις Πηγή είναι από τους λίγους εκδοτικούς που όχι μόνο στηρίζουν το φανταστικό, αλλά και νέους συγγραφείς. Όχι πως συγκαταλέγομαι στους «νέους», 58 χρονών φέτος. Το “Στάχτη στα Μάρμαρα” κέρδισε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό το 2007 και υπόγραψε για να εκδοθεί τότε από έναν εκδοτικό, που όμως άλλαξε γνώμη στην πορεία και η έκδοση δεν έγινε ποτέ. Συνέχισα να το στέλνω και σε άλλους εκδοτικούς, μέχρι που βρήκε σπίτι στον Πηγή, όπου ήταν η πρώτη φορά που τους έστειλα κάτι.

-Ποια ειναι τα σχόλια -σκέψεις σας για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την Επανάσταση?

Είναι σημαντική αυτή η υπενθύμιση ορόσημο. Τα 200 χρόνια δίνουν το έναυσμα όλοι οι Έλληνες, και κυρίως τα νέα παιδιά, να μάθουν και να μάθουν σωστά. Και να τους το επικοινωνήσουμε σωστά, να πιάσουμε το ενδιαφέρον τους και να αγαπήσουν την ιστορία. Όλα αυτά είναι αυτονόητα, αλλά δυστυχώς πρέπει να τονίζουμε τα αυτονόητα, γιατί καμιά φορά νομίζω ότι τα 400 χρόνια σκλαβιάς ήταν τόσο βαριά, που έπλασαν αυτό που λέμε «κατάρα της Φυλής», δηλαδή όλα μας τα στραβά κι ανάποδα. Είμαστε λοιπόν μόνο στα μισά, 200 χρόνια ελεύθεροι, για να μπορέσουμε να απαλλαγούμε τελείως τον ραγιά. Ελπίζω να μην χρειαζόμαστε άλλα 200 χρόνια για να υγιάνουμε.