Τα «Παράσιτα» στη Θεσσαλονίκη: Γιατί πρέπει να δεις το φιλμ που κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα

Σκηνοθεσία: Joon-ho Bong Ηθοποιοί: Kang-ho Song, Yeo-jeong Jo, So-dam Park

Η έννοια της ταξικής πάλης αποκτά μια νέα δημιουργική διάσταση καθώς ο Μπονγκ Τζουν-χο επιτάσσει να βουτήξεις από την κορυφή μέχρι τα νύχια στο βούρκο της κοινωνικής αδικίας, σε ένα φιλμ που όμοιό του πολύ δύσκολα θα αντικρίσεις μέσα στη φετινή χρονιά,

Σαρώνοντας βίαια τις αισθήσεις στο πέρασμά του, έρχεται το νέο αιρετικό δημιούργημα του σπουδαίου Κοεράτη δημιουργού Μπονγκ Τζουν-χο («Ο Ξενιστής», «Μνήμες εγκλήματος») για να μας βυθίσει σε ένα συνταρακτικό εικαστικό κομψοτέχνημα, μια οδυνηρή σπουδή πάνω στον ταξικό πόλεμο, μια σαρκαστική ματιά στις κοινωνικές ανισότητες του σήμερα και ένα παράλογο παιχνίδι ανάμεσα στην εξουσία και την υποταγή, την ειλικρίνεια και το ψέμα, την εκμετάλλευση και την προσφορά.

Στήνοντας ένα αποδοτικότατο σκηνικό, το οποίο σε στιγμές θυμίζει αδιάψευστα ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου, ο Μπονγκ αφηγείται με θάρρος, διορατικότητα αλλά και διακριτική ειρωνεία την ιστορία μιας τετραμελούς οικογένειας χαμηλότατης οικονομικής (κυρίως) και κοινωνικής υποστάθμης, που παρασιτεί εις βάρος μιας πάμπλουτης και εκκεντρικής οικογένειας, η οποία ζει σε ένα σπίτι-μουσείο στα ακριβότερα προάστια της πόλης.

Όπως ακριβώς οι παθογόνοι μικροοργανισμοί, έτσι και η εν λόγω σφετεριστές εισβάλλουν με παμπόνηρο τρόπο στην ζωή και το σπίτι των «ξενιστών» τους, εξολοθρεύοντας τον ανταγωνισμό και απομυζώντας όλο και περισσότερα από το high society lifestyle των νέων τους αφεντικών. Και εκεί που δείχνουν όλα να πηγαίνουν ρολόι, συμβαίνει το απόλυτα αναπάντεχο (ίσως πάλι, αν το καλοσκεφτείς, όχι και τόσο), με την ιδιότυπη συμμορία να έχει να ανταγωνιστεί όχι μόνο τον χρόνο αλλά και κάποιους αντίζηλους που αποφασίζουν να χρησιμοποιήσουν τα δικά της όπλα για να επιβιώσουν.

Ο Μπονγκ υιοθετεί μια εύστροφα τολμηρή αλλά και σπιρτόζικη αφήγηση στην προσπάθειά του να καθρεφτίσει την πολυδιάστατη φύση της ανθρώπινης ύπαρξης, με τα γεγονότα να εναλλάσσουν με γοργούς ρυθμούς το ένα το άλλο, μην κουνώντας όμως ποτέ σχεδόν ξεκάθαρα το δάχτυλο σε κάποιον από τους εξαιρετικά δομημένους χαρακτήρες. Επιπλέον, εγκαταλείποντας βαθμιαία την όποια αρχική διακριτικότητα, ίσως και την κινηματογραφική αβρότητα προς το αντικείμενό του, βυθίζεται σε ένα εξωφρενικό σύμπαν πλαισιωμένο από εμφατικά slow motion και μεγαλοπρεπή score κλασικής μουσικής, στοχάζοντας σχεδόν εκκωφαντικά επάνω στις έννοιες της αξιοπρέπειας, της ταξικής πάλης, της μοντέρνας αντίληψης της επιτυχίας, αλλά και αυτές του άκρατου καταναλωτισμού, της συναισθηματικής ρηχότητας, και του εσωτερικού κενού.

Και αν όλα αυτά φαίνονται πολύ βαριά και δυσοίωνα, το φιλμ κάθε άλλο παρά κάτι τέτοιο αποδεικνύεται. Οι καίριες εναλλαγές των συναισθημάτων, συνοδευμένες από σεκάνς που έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένεις, δίνουν ρυθμό σε ένα δημιούργημα που ήδη ρέει πανεύκολα, που προβληματίζει βαθιά χωρίς όμως να παρασύρεται από διδακτισμό και που χτίζει σταδιακά μια υπόγεια ένταση, έναν δικαιολογημένο θυμό ο οποίος αναμένεται να βρει τελικά διέξοδο μόνο προς το φινάλε, το οποίο ήδη προδιαγράφεται ως ένα από τα πιο υπαινικτικά, πιο άρτια, πιο σπαρακτικά της χρονιάς.

Είναι γνωστό ότι τα παράσιτα δεν μπορούν να επιβιώσουν μόνα τους, χωρίς τον τροφοδότη βιολογικό «οικοδεσπότη» τους. Οικειοποιούνται δομές και μηχανισμούς του οργανισμού τον οποίο χρησιμοποιούν, προκειμένου να εισβάλλουν, να εγκατασταθούν και τελικά να καταστρέψουν ό,τι βρεθεί μπροστά τους. Μετακινούνται διαρκώς και ψάχνουν συνέχεια νέα «θύματα» για να εκμεταλλευτούν. Πολλές φορές μοιάζουν να δείχνουν μια ανείπωτη ευγνωμοσύνη απέναντι στον ξενιστή τους. Κάποιες φορές όμως φτάνουν να εξεγερθούν, όταν η μπόχα που αναδίδει ο οργανισμός στον οποίο παρασιτούν είναι μεγαλύτερη από την ίδια τους τη μυρωδιά.

Δεν θα ήταν διόλου υπερβολή να αντιληφθεί κανείς ότι έχουμε ίσως μπροστά μας την καλύτερη ταινία της σεζόν έως αυτή τη στιγμή.

4/5 αστέρια / Δείτε το αυτή την εβδομάδα αποκλειστικά στο Ολύμπιον