Τελικά, γιατί στολίζουμε;

Ένα κρύο βράδυ γύρω στις 10, την ώρα που πολλοί επιστρέφουν από τη δουλειά, άλλοι κουλουριάζονται κάτω από κουβέρτες και παπλώματα, άλλοι κάνουν σχέδια διασκέδασης και άλλοι περιπλανιούνται άστεγοι στους παγωμένους δρόμους, χάζευα νυσταγμένη και απορημένη τα στολισμένα μπαλκόνια.

Αν ξεπεράσεις τους πρώτους προβληματισμούς , «γιατί οι άνθρωποι στολίζουν και τα μπαλκόνια και τους κήπους και τις πυλωτές και τις εξώπορτες»  και σου έρθουν στο μυαλό επιχειρήματα ανθρώπων που δηλώνουν θιασώτες του στολισμού, «αν έχεις παιδιά, το κάνεις για αυτά», «γίνονται Χριστούγεννα χωρίς στολισμό;», «να νιώσω λίγο καλύτερα, να χαρώ», «έχω βάλει στόχο κάθε χρόνο και περισσότερα λαμπάκια, ενοχλώ κανέναν;», θα περάσεις σε ένα άλλο επίπεδο σκέψης. Είναι απόρροια μιας εσώτερης ανάγκης, να χαρώ, να δείξω ή να επιδείξω, να εναρμονιστώ στο γενικότερο κλίμα, να κάνω τη διαφορά, να ξεχωρίσω από το σύνολο;

Η μύτη μου είχε ήδη παγώσει καθώς ανακάλεσα τη δημόσια σφαίρα του Habermas. « Μια κοινωνική σφαίρα, ξεχωριστή από τη «δημόσια αρχή» του κράτους,  όπου οι πολίτες ως ίσοι ανταλλάσουν απόψεις και γνώμες για το πώς  θα ρυθμιστεί η κοινωνία των πολιτών.» Από την άλλη, μπορεί να είχε παγώσει και η οποιαδήποτε λογική μου για το συνειρμό με το Habermas.  O Ιονέσκο θα κάνει λόγο για την τραγική συνθήκη του σύγχρονου ανθρώπου, που τρέχει, δεν έχει χρόνο για «άχρηστα πράγματα» και ο συγγραφέας του υπέροχου βιβλίου, «Η χρησιμότητα του άχρηστου», Νούτσιο Όρντινε, θα μας συστήσει να ξανασκεφτούμε αποκρυσταλλωμένες εκφράσεις, «σε τι χρησιμεύει ή τι κέρδος αποφέρει».

Όποια κι αν είναι η οπτική και η αισθητική μας, το πρώτο στοίχημα της προσοχής έχει ήδη  κερδηθεί, χαζεύουμε και εκφέρουμε γνώμη για ό,τι στολισμένο συναντούμε.  Το γιατί ας το εναποθέσουμε στο αναπόσπαστο δικαίωμα του καθενός να εκφραστεί. Τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά έχουν φως, εξωστρέφεια και υπερβολή. Ας γίνει η μεγαλύτερη υπερβολή στην αγάπη και τη γενναιοδωρία.