Τέντα με θέα

Γράφει: το κορίτσι του τρίτου ορόφου

Ένα κάστινγκ κάταλληλου μάστορα και ένα πρωινό χρειάστηκαν για να τοποθετεί μια τέντα σ’ένα αστικό μπαλκόνι λίγων μέτρων, ανατολικά της πόλης με θέα το σωβρακοφόρο γείτονα με τη μινερβέ φανέλα.

Ο ένας υποψήφιος μού ζήτησε να κρατάω το μέτρο, στη συνέχεια να μετρήσω η ίδια το μπαλκόνι μέχρι να μιλήσει στο κινητό, πράγμα που έκανα με ενθουσιασμό καθώς πάντα ήθελα να κάνω τη χαρακτηριστική κίνηση ενός μάστορα που βγάζει ένα μολυβάκι πίσω από το αυτί του και σημειώνει τα εκατοστά και τα μέτρα, βέβαια στη δική μου περίπτωση, το μόνο που βρήκα πίσω από το αυτί μου ήταν ένα τσιμπιδάκι.

Ο δεύτερος, μικρότερος σε ηλικία από τον πρώτο, σε στυλ καγκουρομάστορα, μου αφηγήθηκε με κάθε λεπτομέρεια για το πώς πέρασε το Σαββατοκύριακο στη «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει», για τη μάχη της ξαπλώστρας, μου ανέλυσε γιατί η σύγχρονη γυναίκα είναι μόνη και απέδωσε στις ανθρώπινες σχέσεις όρους ψευτιάς και υποκρισίας.

Ο τρίτος με συστατική επιστολή από τον παπά- Όθωνα, δεν ξέρω αν το σύμπαν μου στήνει ιλαροτραγικά παιχνίδια, αλλά υπάρχει εκεί έξω αληθινό ζεύγος όπου ο σύζυγος ονομάζεται Όθωνας και η σύζυγος Αμαλία, οικογενειακοί φίλοι της μαμάς, αυτός, λοιπόν, απαίτησε προκαταβολή άμα τη εμφανίσει γιατί σου λέει σπατάλησε το πρωινό του για να έρθει. Την ώρα της αναγγελίας του ποσού ένιωσα ότι σχίζονται πτυχία Ιατρικής και διδακορικά στη Μοριακή Βιολογία.

Τελικά, με συνειρμικές διαδικασίες επιλέχτηκε ο κ. Νίκος που δεν ρώτησε για την οικογενειακή και συναισθηματική μου κατάσταση αλλά έμεινε να παρατηρεί τη βιβλιοθήκη μου. Πριν την τοποθέτηση της τέντας, άφησε ένα προσπέκτους με τα σχέδια που αντί για κωδικούς έφεραν ονομασίες μαγευτικών νησιών και τοποθεσιών της Ελλάδας. Φολέγανδρος, Αστυπάλαια, Αλόννησος, Κεφαλονιά και άλλα τόσα μέρη. Ξεφυλλίζοντας, τον μάλλον ταξιδιωτικό οδηγό παρά φυλλάδιο σχεδίων, θυμήθηκα κάποιες από τις πρώτες παιδικές μου διακοπές.

Τότε, που το μισό σπίτι, μπας και χρειαστεί ποτέ, φορτωνόταν στο μπορντώ Audi και συ έσερνες παντού την αγαπημένη σου κούκλα. Αφορμή, ήταν άλλωστε, και εκείνη η κιτρινισμένη φωτογραφία που γλίστρησε από το σελοφάν του φωτογραφικού άλμπουμ. Ο μπαμπάς, ψηλός και ηλιοκαμένος με εκείνα τα στενά μαγιό που επιτίθενται ύπουλα στην ανδρική γονιμότητα, χαμογελαστός, η μαμά με μια ψάθινη καπελαδούρα πιο άσπρη και από Λονδρέζα το Δεκέμβριο και εγώ στη μέση να νταντεύω το λαχανούλη (περιβόητη κούκλα- μωρό της εποχής, που ξεφύτρωνε από λάχανο όπου όφειλε και την ονομασία της).

Ήταν μια από τις πολλές οικογενειακές διακοπές στη Θάσο, θα ήμουν 6- 7 χρονών. Θυμάμαι ακόμα διάσπαρτες σκηνές από τη διαδρομή, τις αλλεπάλληλες στάσεις, περισσότερες σε διάρκεια και από τη συνολική διάρκεια της διαδρομής, τις γνωριμίες του μπαμπά, κάθε στάση και μια αρχή μιας νέας φιλίας. Οι άνθρωποι τότε ήταν είχαν διάθεση να μιλήσουν σε κάποιον που δεν γνώριζαν και ίσως δεν θα ξανασυναντούσαν ποτέ, να μοιραστούν πληροφορίες για τη ζωή τους να δώσουν υποσχέσεις επανένωσης. Διάθεση για ανθρώπινη επαφή.

Ο μπαμπάς γνώρισε τον ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου όπου μείναμε, τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας που τρώγαμε, τις παρέες στο καφενείο του λιμανιού, η μαμά τη γυναίκα του δασκάλου της περιοχής, διάφορες κυρίες στην παραλία και γω έβαζα το λαχανούλη για ηλιοθεραπεία ή για ύπνο γιατί είχα μια ολόκληρη παρέα παιδιών να παίξω στις καλοκαιρινές διακοπές.

Στην επιστροφή, έμοιαζα σκεφτική και προβληματισμένη γιατί θυμάμαι τη μαμά να μου λέει, «Μην κάνεις έτσι, θα πηγαίνουμε για μπάνιο στη Χαλκιδική, το καλοκαίρι είναι ακόμα εδώ», αλλά εμένα άλλο με προβλημάτιζε, «Μαμά, ο μπαμπάς προσκάλεσε όλους αυτούς τους ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη, που θα τους βάλουμε;», είπα και ξελάφρωσα. Τότε, ξέσπασαν σε γέλια.

Τώρα καταλαβαίνω. Το καλοκαίρι είναι ξέγνοιαστες στιγμές, γέλια, γνωριμίες, αναποδιές, ακόμα και αν έχεις ξεμείνει με τον απέναντι γείτονα που μεταφέρει στο μπαλκόνι το Apple MacbookAir laptop με ένα απαίσιο σώβρακο και μια μινερβέ φανέλα που στον καύσωνα δίνει τη θέση της στο γυμνό στέρνο του καλοαναθρεμμένου γείτονα.

Είναι η κ. Εύα από δίπλα που πάντα έχει γλυκό να σου προσφέρει, η κυρά- Τασούλα που κολλάει το αυτί της στο γυάλινο διαχωριστικό του μπαλκονιού για να ακούσει τις ομιλίες της παρέας μου, ακόμα αναρωτιέται τι ναρκωτική ουσία είναι το facetime, η Κατερινούλα που βρίζεται στο κινητό με το φίλο της, ο Νικολάκης που πετάει μανταλάκια στους περαστικούς για να περάσει η ώρα.

Είναι αναμνήσεις από ξεθωριασμένες φωτογραφίες, χωρίς ρετούζ, τοποθέτηση προϊόντων, φίλτρα, ψεύτικα φιλιά και επιβεβαίωση των likes. H φωτογραφία, έλεγε ο Μπάρτ, είναι φτιαγμένη από μικρές μοναξιές, δεν ξαναφέρνει στη μνήμη το παρελθόν αλλά πιστοποιεί ότι αυτό που βλέπεις έχει πραγματικά υπάρξει.

Επέλεξα το σχέδιο-νησί για τέντα και τηλεφώνησα στον κ. Νίκο.