Θανάσης Παπακωνσταντίνου: Είμαι ο εαυτός μου. Ούτε σταρ, ούτε κριθάρ.

Με το Θανάση μας ενώνει μια κοινή αγάπη. Το Μεταξοχώρι. Ξενομερίτες και οι δυο, από τον Τύρναβο εκείνος, από τη Θεσσαλονίκη εγώ, βρεθήκαμε σε αυτό το χωριό του Κισσάβου. Εκείνος το έκανε μόνιμη κατοικία και τον ζηλεύω για αυτό, εγώ τόπο αποδράσεων, προς το παρόν. Την τελευταία Παρασκευή του Αυγούστου, συναντηθήκαμε στην αυλή του ωραίου ξενώνα, του κοινού μας φίλου Ρούλη Σουλιώτη, για μια χαλαρή κουβέντα. Λίγες μέρες πριν από ένα μεγάλο στοίχημα που έχει βάλει. Μετά από απουσία δυο χρόνων από τα live να οργανώσει μια διαδικτυκακή live συναυλία με εισιτήριο. Ένα στοίχημα που αν πετύχει θα αλλάξει πολλά αυτό το χειμώνα για όλους τους Έλληνες μουσικούς. Με μοναδικό soundtrack τα τρυζόνια, τα σκυλιά που αλιχτούσαν μακριά και τον αέρα που κατέβαινε από το δάσος, η ηχογράφηση ξεκίνησε.

-Διάλεξα το χωριό γιατί μου άρεσε. Το σκεφτόμουν για τόπο κατοικίας. Μεγάλωσα στις παρυφές του Τυρνάβου, να βρέχει και να μυρίζει  το χώμα κάτω. Έκανα τα παιχνίδια μου μόνος.  Αγάπησα την ύπαιθρο. Το καλό είναι πως ήθελε και η γυναίκα μου να φύγει και μόλις βρήκαμε ευκαιρία…Ήταν μια από τις καλύτερες κινήσεις που κάναμε στη ζωή μας αυτή που φύγαμε από διαμέρισμα. Μια οικοδομή στη Λάρισα που δεν πλήρωναν τα κοινόχρηστα, αναγκαστήκαμε να βάλουμε σόμπα, παρκάρισμα δεν βρίσκαμε…Στο τέλος της ζωής θα πάω να μονάσω στο Μεγαλόβρυσο, στο στούντιο, θα φτιάξω πολεμίστρες να μην πλησιάζει κανείς και θα πάω εκεί πάνω, μοναχόλυκος (γελάει). Το βουνό με τραβάει περισσότερο. Έχει μεγαλύτερη ποικιλία, συναντάς περισσότερα πράγματα. Στη θάλασσα αν βουτάς θα δεις. Αν είσαι σαν εμένα που θες πουρνάρι για να πιάνεσαι…Η θέα της θάλασσας είναι κορυφαία. Όταν την ατενίζεις γίνεσαι αγαθός. Ακόμα και ο πιο κακός άνθρωπος να είσαι αν κοιτάς το πέλαγος είσαι σαν μικρό παιδί.  Το βουνό έχει άλλα. Όταν περπατάω νύχτα, ο αέρας που περνά μέσα από το δάσος μου δίνει την αίσθηση ότι είμαι μηδαμινός, μόνος σε όλο το σύμπαν. Σε βάζει στη θέση σου. Μοναδικό συναίσθημα. Σε κάνει να νοιώθεις ταπεινός. Σαν να σου μιλάει το σύμπαν. Ειδικά το χειμώνα τη νύχτα, αν ακούσεις στο δάσος τον αέρα, σου φεύγει η σάρκα και μένουν μόνο τα κόκαλα. Το βουνό και η θάλασσα θέλουν σεβασμό. Μια μέρα βγήκαμε στο δάσος με το σκύλο μου τον Πέπε, το όνομα από τον πρώην πρόεδρο της Ουρουγουάης. Ένας ελληνικός ποιμενικός. Ξεμακρύναμε λοιπόν στο δάσος και ακολούθησε ένα μονοπάτι, απογευματάκι. Δεν είχα και μπαταρία στο κινητό. Ακολουθήσαμε στην αρχή τη σήμανση, μετά χαθήκαμε σε μια ρεματιά. Λέω κάπου θα μας βγάλει. Πήρα τον Πέπε αγκαλιά περάσαμε κάτι βάθρες μετά τίποτε. Λέω θα ακολουθήσω το σκύλο, αυτός όμως περνούσε κάτω από τους θάμνους εγώ με τίποτε. Νύχτωνε. Σκέφτηκα θα με ψάχνουν. Κάποια στιγμή έχασα το σκύλο, λέω την κάτσαμε. Όταν επέστρεψε άρχισα να έρπω μαζί του για να βγω, τα πουρνάρια και τα κλαδιά μου ξέσκιζαν τα ρούχα. Με τα πολλά βγήκαμε στο μονοπάτι. Ένοιωσα εγκλωβισμένος.

-Παιδί διάβαζα πολύ. Οι πιο ωραίες μου αναμνήσεις είναι να μου φέρνουν δώρο βιβλίο να το μυρίζω να το πιάνω. Οι γονείς μου δεν είχαν τελειώσει καν το δημοτικό, ήταν αγράμματοι άνθρωποι. Εμένα κάλπαζε η φαντασία μου. Τα τελευταία χρόνια αρχίζω να διαβάζω και μετά αφαιρούμαι δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Με στεναχωρεί πολύ. Διαβάζω μηχανικά. Μόνο η ποίηση δεν είναι έτσι πια. Δεν απαιτεί συγκέντρωση.

-Ο τόπος δεν με χωρά πάντα όπου και αν είμαι. Με βοηθά η μουσική σε αυτό το πράμα, εμφανίζει έναν άλλο τόπο, αφηρημένο και ανοιχτό. Εγκλωβίζομαι στα στιχάκια μόνο. Στη μουσική δεν το νοιώθω, γιατί είναι αφηρημένος χώρος, δεν εξαντλείται. Καθώς μεγαλώνω διαπιστώνω ότι τα πράγματα που μπορείς να περιγράψεις στους στίχους δεν είναι απεριόριστα. Όσο και αν το δεις από άλλες οπτικές. Αν θες να είσαι τίμιος ότι νέο κάνεις πρέπει να είναι αντάξιο όσων ήδη έχεις κάνει. Δεν γίνεται να το έχεις φτάσει σε ένα επίπεδο και μετά να κατρακυλήσεις. Είμαι αντικειμενικός με τον εαυτό μου. Καταλαβαίνω ότι δεν μπορώ να βγάλω κάτι που να αξίζει. Έχω τρικάκια για να βγαίνω από τα αδιέξοδα. Καταφεύγω ας πούμε στην ποίηση που γίνεται μακελειό. Προτιμώ ποιητές του εξωτερικού που δεν είναι Έλληνες, παίρνω τη μετάφραση, την κεντρική αίσθηση του ποιήματος και κάνω κάτι νέο με δικά μου στιχάκια μέσα. Ας πούμε στο δίσκο που ετοιμάζουμε τώρα με το Σωκράτη (Απροστάτευτος), η λατινοαμερικάνικη ποίηση, που μου αρέσει πολύ καθώς έχει αυτό το μαγικό ρεαλισμό, η ανάμειξη του φανταστικού με το ρεαλισμό, μπλέκεται καθώς βάζω και δικές μου σκέψεις. Όταν διάβασα το ”Βιβλίο της ανησυχίας” του Πεσόα, την ”Ηλιόπετρα” του Οτάβιο Πας, κρατώ ας πούμε ένα στιχάκι. Αυτό με βοηθά να ξεφεύγω. Άλλος τρόπος απόδρασης μου είναι να ακούω στο repeat για ώρες μια μουσική που μου αρέσει πολύ. Εμμονικά. Αυτό μου δημιουργεί ένα δυνατό συναισθηματικό τοπίο από όπου προκύπτουν στιχάκια.

-Και οι ειδήσεις μπορεί να μου γεννήσουν έμπνευση. Κάποτε διάβασα στο Βήμα Science ένα μικρό κείμενο που έλεγε ”Πρόσκληση σε δείπνο κυανίου”. Μια πεταλούδα μαύρη με λευκά στίγματα. Η πεταλούδα heliconius sara είναι το μοναδικό πλάσμα που πηγαίνει και τρώει τα φύλλα από το passion fruit που έχει κυάνιο. Όλα τα άλλα ζώα το αποφεύγουν. Αυτή η πεταλούδα όταν είναι ακόμα κάμπια πηγαίνει και τρώει κυάνιο και αυτό τη βοηθά να γίνει μια όμορφη πεταλούδα. Σκέφτηκα ότι εκεί που άλλοι βρίσκουν το θάνατο αυτή βρίσκει την ομορφιά. Μου άρεσε και ο τίτλος έκανα λοιπόν ένα τραγούδι για τη Σάρα, στην αρχή ήταν για την πεταλούδα, μετά για κάθε γυναίκα. Χρησιμοποίησα τον τίτλο σε ολόκληρο το δίσκο. Μια άλλη φορά ήταν αυτό που έγινε με ένα κοριτσάκι 4 χρόνων στον Έβρο που τη βρήκαν να περιφέρεται κοντά στο πτώμα του πατέρα της. Την πέρασε από το ποτάμι και μετά πέθανε από το κρύο. Αυτή η εικόνα ένα κοριτσάκι 4 χρόνων στο πουθενά, που δεν ξέρει τίποτε, ούτε τη γλώσσα με το νεκρό της πατέρα ήταν συγκλονιστικό και μετά από καιρό έγραψα (Τάλα). Αλλά και με τον Χομαγιούν και Βακάρ, δυο Πακιστανούς τους πάτησε το τρένο όταν πήγαν να βοηθήσουν ένα ηλικιωμένο ζευγάρι, εγκλωβισμένων στις γραμμές. Τους απελευθέρωσαν και μετά πέθαναν. Μετά θάνατο τους παρασημοφόρησαν. Δεν είμαι όμως χρονογράφος, δεν είμαι επίκαιρος.

-Δεν κάνω ποτέ κάτι επιτηδευμένα. Έχω το σύστημα Φιλακούρη, του παλιού ποδοσφαιριστή. Μεγάλος καλαμπουρτζής. Μια Κυριακή μάζεψε τους ποδοσφαιριστές, όταν ήταν προπονητής σε μια ομάδα βήτα Αθηνών και τους είπε: Μάγκες σήμερα θα παίξουμε με το σύστημα τα τρία ου. Κοιτάζονται μεταξύ τους, δάσκαλε ποιο σύστημα είναι αυτό δεν μας το έμαθες; Και ο Φιλακούρης: Κου-του-ρου ρε μαλάκες! Έτσι κινούμαι στο χώρο της μουσικής. Στο στίχο οι σπουδές και τα διαβάσματα με οδηγούν κάπου. Αλλά στη μουσική είμαι τελείως πρωτόγονος. Για αυτό όταν με εντάσσουν στο έντεχνο λέω όχι παιδιά εγώ είμαι στο άτεχνο.

-Αυτό το καλοκαίρι θα μας αφήσει σημάδια. Και δεν ξέρω αν θα είναι το μοναδικό. Επηρέασε τις ανθρώπινες σχέσεις που είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και επειδή οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ καταλαβαίνεις. Έχει επηρεάσει τον τρόπο που γράφουμε τα τραγούδια. Με πέτυχε στη διαδικασία να κάνω 3 δίσκους. Αυτόν που κάνω με το Σωκράτη (Απροστάτευτος) έναν με ορχηστρικά και έναν με παιδιά από τη Λάρισα, νέους μουσικούς. Μας έβαλε φρένο. Δεν το βάζω κάτω. Και με το δημιουργικό και τις εμφανίσεις, είχα να παίξω δυο χρόνια, θα έβγαινα. Αποφάσισα να κάνω live streaming. Ακύρωσα τα ζωντανά. Βλέποντας να πηγαίνουν τα πράγματα άσχημα, το να παίξω με 3500 στο Κατράκειο δεν μου φαινόταν σωστό. Δεν θα θελα να γίνω αιτία να κολλήσουν άνθρωποι. Σε μια εποχή που ρίχνουν τις ευθύνες στους καλλιτέχνες…Δεν θα μου άρεσε επίσης να είμαι πάνω να τραγουδάω και να είναι κάτω 3000 άνθρωποι με μάσκες. Θα ήταν εντελώς παράξενο και ξενέρωτο. Άσε που τα νέα παιδιά βράζει το αίμα τους και δεν συγκρατούνται. Αποφάσισα να κάνω ότι πιο κοντινό. Σε εμφάνιση. Θα το κάνω πρώτη φορά. Θα είναι παράξενο να μην υπάρχει κοινό εκεί. Θα έχω 2,3,4 άτομα απέναντι, τουλάχιστον να μιλάω σε αυτούς και θα έχω στο νου μου τον κόσμο που θα ακούει από την οθόνη. Στην Ελλάδα δεν έχει ξαναγίνει να υπάρχει ένα κανονικό σχήμα με 8 άτομα στη σκηνή, 4 τεχνικοί, ο γιος μου 3-4 άτομα που θα τραβάνε, φώτα. Θα το έκανα εδώ στο Μεγαλόβρυσο όμως δεν έχουμε ταχύτητες καλές. Θα το κάνω στην Αθήνα.

–Με το Σωκράτη Μάλαμα έχουμε εκλεκτικές συγγένειες. Πολλά κοινά σημεία όσον αφορά την αισθητική άποψη για τα πράγματα. Είναι ξηγημένος άνθρωπος, πολύ καλός άνθρωπος. Βέβαια δεν είναι πάντα το μόνο μου κριτήριο στις συνεργασίες. Αν ας πούμε έχω τραγούδια έτοιμα και έχω να διαλέξω ανάμεσα σε έναν με φοβερή φωνή που θα με κάνει να ανατριχιάσω και έναν άλλο που είναι καλύτερος άνθρωπος αλλά δεν θα τα πει το ίδιο. Επειδή βάζω την τέχνη πάνω από όλα θα διαλέξω τον πρώτο. Ο Σωκράτης τα έχει και τα δύο, και για αυτό έχει μεγάλη διάρκεια. Έχω και απωθημένα. Ας πούμε το να συνεργαστώ με τον Ξυλούρη. Έπαιρνε τραγουδάκια απλά και τα απογείωνε.

-Η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει οι άνθρωποι του πολιτισμού στην Ελλάδα είναι απίστευτη. Για μένα είναι απλά εξηγήσιμο. Ο πολιτισμός ότι αποτέλεσμα έχει το έχει σε βάθος χρόνου. Οι πολιτικοί ποντάρουν σε πράγματα που αποδίδουν για αυτούς όσο πιο γρήγορα γίνεται για να καρποφορήσουν. Για αυτό δεν ποντάρουν στον πολιτισμό. Οι περισσότεροι από όσους ασχολούνται με την πολιτική δεν έχουν σχέση με τον πολιτισμό. Δεν είναι πολιτισμένοι. Όπως έλεγε ένας μεγάλος τούρκος μουσικός η μουσική είναι βαθύς στοχασμός πάνω στην ανθρώπινη κατάσταση. Η μουσική και η τέχνη σε σπρώχνει να στοχαστείς. Ο άνθρωπος που στοχάζεται θέλει να έχει ελευθερία για να το κάνει. Δεν μπορείς να στοχάζεσαι χωρίς να νοιώθεις ελευθερία. Επομένως αργά και βασανιστικά η τέχνη οδηγεί, όχι όλους, ας πούμε οι Γερμανοί που έκαναν εγκλήματα άκουγαν κλασική μουσική. Η μουσική μπορεί να οδηγήσει στην ελευθερία. Και τότε γίνεσαι ατίθασος απέναντι στο σύστημα. Τα συστήματα προσπαθούν να περιορίσουν τις ελευθερίες σου. Αυτή είναι η ουσία της περιφρόνησης των ανθρώπων της Τέχνης. Σε άλλες βόρειες χώρες ενισχύουν μέσα στην πανδημία τους καλλιτέχνες. Καμία σχέση με το μηδαμινό που έδωσαν εδώ. Πάρα πολλοί άνθρωποι είναι σε απόγνωση, με οικογένειες χωρίς καθόλου εισοδήματα εδώ και τόσους μήνες. Δεν ενδιαφέρονται. Η Πολιτεία υπάρχει για να φροντίσει οι πολίτες της να ζήσουν όσο πιο καλά και ευτυχισμένοι γίνεται. Το έχεις δει ποτέ να συμβαίνει αυτό; Όλα αυτά τα μορφώματα που κυβερνούν γίνονται αυτοσκοπός. Σε σχέση με τη πλέμπα έχουν ευεργετήματα οι ίδιοι. Επειδή δεν έχουν πνευματικότητα, δεν προσπάθησαν να ανελιχθούν. Θέλουν τα πλεονεκτήματα που έχουν να τα διατηρήσουν. Με κάθε τρόπο. Θα τα διατηρήσουν με την καταπίεση, την αδιαφορία. Προσπαθώ να μην κάθομαι με σταυρωμένα χέρια και να περιμένω τίποτε από αυτούς.

-Το να λες τόσο ανοικτά την άποψη σου για τα πράγματα είναι κάπως δίκοπο μαχαίρι. Το ότι γράφει κάποιος κάποια τραγούδια δεν σημαίνει ότι έχει κάποιο λόγο να μιλά συνεχώς. Δεν βρίσκω ότι έχει νόημα. Αρκετές φορές διστάζω για το ότι ίσως όταν εκφράζω προσωπικές απόψεις μοιάζει ότι χρησιμοποιώ την αγάπη που έχει ένας συγκεκριμένος κόσμος για τα τραγούδια μου να τη χρησιμοποιήσω για να περάσω τις απόψεις μου. Δεν μου αρέσει και δεν το θέλω. Από την άλλη μεριά κάθε δημιουργός και καλλιτέχνης είναι και κοινωνικό ον. Η τέχνη είναι απελευθερωτική και παρηγορητική. Αν θες σαν δημιουργός να είσαι αντάξιο του έργου σου πρέπει η ζωή και το έργο σου να έχει αντιστοιχία με αυτό που κάνεις, πχ τα τραγούδια σου, άσχετα αν είναι πολιτικά ή όχι. Δεν μπορεί να είσαι ζαμανφουτίστας ή απάνθρωπος. Δεν μασάω τα λόγια μου, αν είναι να πω κάτι δεν φοβάμαι τίποτε. Πολλές φορές το πληρώνω. Ας πούμε όταν πήρα θέση υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών, γιατί όπως η μουσική ενώνει τους ανθρώπους, ενώ τα πιο πολλά πράγματα τους χωρίζουν, θεώρησα ότι όταν δυο γειτονικοί λαοί σε καιρό ειρήνης κατάφεραν να κάνουν μια συμφωνία, το θεώρησα συγκινητικό και ανθρώπινο. Δυο χώρες βρήκαν μια άκρη με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Το τι άκουσα…Είναι φοβερό το τι σκοτεινιά μπορεί να έχει άνθρωπος μέσα του. Γράφουν συνέχεια, με λένε προδότη, γράφουν για τα παιδιά μου, απειλούν…Άβυσσος η ψυχή… Άτομα που δεν έχουν επήρεια σαν μονάδες, λειτουργούν μαζικά. Ο άνθρωπος δεν έχει αντιληφθεί πως μπορεί να φτιαχτεί μια είδηση. Ειδικά οι μεγαλύτεροι άνθρωποι γίνονται αναμεταδότες ψεμάτων που κατακλύζουν τον κόσμο. Συνωμοσιολογίες, μαχητές, τσιπάκια. Ο Αϊνστάιν το έλεγε δυο πράματα είναι άπειρα το σύμπαν και η βλακεία. Για το πρώτο δεν είμαι τόσο σίγουρος! Η συνωμοσιολογία και ο ανορθολογισμός αναπτύχθηκε λόγω του φόβου, του ανοίκειου, του αδιανόητου που ο άνθρωπος δεν μπορεί να το διαχειριστεί. Πρέπει να κάνεις μεγάλη προσπάθεια με τον εαυτό σου για να βρεις μια άκρη. Οι περισσότεροι βρίσκουν εύκολα αποκούμπια.

-Τον κόσμο κυβερνούν πια τρελοί. Ζούμε φοβερές εποχές δεν το περίμενα ποτέ. Την κάτσαμε άσχημα. Και που να πας; Και εδώ ακόμα καταδικαστήκαμε να ζήσουμε μεσαίωνα. Από την άλλη πλευρά βλέπω παιδιά διαμάντια που έρχονται στις συναυλίες. Συγκρίνοντας με τη δική μου εποχή, έχω λίγη αισιοδοξία.

-Είμαι από τη φύση μου ντροπαλός και μαζεμένος. Τέλειωσα το πολυτεχνείο στη Θεσσαλονίκη και δεν με θυμάται κανένας. Δεν πήραν μυρωδιά ότι ήμουν εκεί. Δεν πήρα ποτέ το λόγο σε συνέλευση γιατί φοβόμουν ότι θα γυρίσουν και θα με κοιτάξουν. Όταν πήρα το πτυχίο ακριβώς στην πενταετία, ήμασταν λίγοι, οι πιο πολλοί έγιναν καθηγητές πανεπιστημίου, με κοιτούσαν και αναρωτιόταν: αυτός που ήταν τόσα χρόνια; Πολύ συνεσταλμένος. Μόνος μου έβγαζα ένα κομμάτι μουσικό μια χαρά και όταν πήγαινα να το γράψω στο κασετόφωνο, ολομόναχος, ντρεπόμουν τόσο πολύ που έκανα λάθος και έλεγα, πρώτη δοκιμή, δεύτερη δοκιμή, νιοστή δοκιμή…Όταν πήγαινα γιόγκα κάποτε ήρθε η ιδρύτρια στη Λάρισα, η Σουάμιτζι, εγώ ντρεπόμουν πολύ, καθόμουν πίσω πίσω, κάποια στιγμή ζήτησε να μου μιλήσει, της είχαν πει ότι γράφω τραγούδια, θα μας παίξεις κάτι; Της λέω δεν υπάρχει περίπτωση έχω τρακ. Γυρίζει και μου λέει: Δεν ξέρεις μπροστά σε πόσο κόσμο θα παίζεις σε λίγα χρόνια. Την πρώτη φορά που έπαιξα εδώ σε μια αίθουσα ήταν πανωλεθρία. Είχα ένα κομμάτι το Ματσιφτάρι, σε μια διάλεκτο τα μαστόρικα, τη διάλεκτο που μιλούσαν οι πετράδες μεταξύ τους. Ματσιφτάρι είναι το σκατό και το τραγούδι μιλά για τη δυσκοιλιότητα. Το έπαιξα το κομμάτι και έκανα ένα σφάλμα να το εξηγήσω. Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τι βλακεία έκανα από την έκφραση στα πρόσωπα τους που άκουγαν να τους λέω για το σκατό. Πανωλεθρία. Τραυματική εμπειρία και με τη Μελίνα Κανά στην Αίγλη στη Θεσσαλονίκη δεν έβγαινε η φωνή μου από το στόμα. Όταν βγήκε η Μελίνα πήγα στα παρασκήνια βρήκα ένα ποτηράκι ουίσκι και πάνω στην απελπισία μου το κατέβασα, ποτέ δεν είχα πιει ουίσκι και έτσι τραγούδησα. Έκανα δυο σκέψεις και με απελευθέρωσαν και δεν έχω πια άγχος για τον κόσμο που είναι απέναντι μου. Η πρώτη σκέψη είναι πως η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου που έρχεται να με ακούσει δεν είναι θηρία που έρχονται να με κατασπαράξουν αλλά άνθρωποι που έρχονται με περιέργεια και αγάπη. Και η άλλη σκέψη που έκανα είναι πως τη στιγμή που εγώ νομίζω πως κάνω κάτι σημαντικό στη σκηνή συμβαίνουν τόσα πραγματικά σημαντικά πράγματα στον κόσμο που…Χαλάρωσε λέω Θανάση. Έτσι ξεπέρασα το άγχος με το κοινό.

-Βαριέμαι εύκολα τα τραγούδια μου τα ίδια. Να παίζω και να τραγουδάω διαρκώς. Μου αρέσουν τα αναπάντεχα, ακόμα και τα δυσάρεστα. Δεν θέλω προγραμματισμένα πράγματα πάνω στη σκηνή. Δεν βγαίνουμε ποτέ χύμα, κάνουμε σκληρή πρόβα και ένα μήνα, συνεργάζομαι με δημιουργικούς μουσικούς, που αφού μάθουν τα κομμάτια παίρνουν την προσωπική ευθύνη να ξεφύγουν από αυτό που έγινε στην πρόβα. Καμία εμφάνιση δεν είναι ίδια με την άλλη. Αυτό έχει και πολλά θετικά. Πολύς κόσμος έρχεται σε πολλές συναυλίες είναι σαν να βλέπει άλλο πράμα. Οι μουσικοί νοιώθουν μια ελευθερία και προσφέρουν περισσότερο από ότι να παίζαν σε κάτι στημένο. Ακόμα και αν κάποιος δεν είναι σε καλή κατάσταση τον σηκώνουν οι άλλοι. Δεν βαριόμαστε ποτέ και η ελευθερία και ο συντονισμός που προκύπτει μας κάνουν να φτάνουμε καμιά φορά στην υπέρβαση. Έχει και κινδύνους. Αν δεν συντονιστούμε θα ξωκείλει. Είμαστε σε τεντωμένο σκοινί. Μπορεί να πέσουμε. Και έχει συμβεί και αυτό. Έχουμε σκαμπανεβάσματα. Όμως αυτό το προτιμώ. Νοιώθω πολύ καλά πια με τον κόσμο. Δεν υποδύομαι κανένα ρόλο εκείνη τη στιγμή. Είμαι ο εαυτός μου. Ούτε σταρ ούτε κριθάρ. Όταν πάει να δημιουργηθεί μια κατάσταση αποθέωσης ρίχνω την καρδάρα με το γάλα. Με υποσκάπτω. Όλο το οικοδόμημα. Μπορεί να είμαι κουρασμένος επειδή παίζουμε ώρες αλλά κάθομαι πάντα και μιλάω με όλους μετά. Θέλω να σπάει ο μύθος. Βλέπουν έναν άνθρωπο με λαρισαίικη προφορά…Στην ουσία όλο αυτό το πράμα και η μουσική και οι συναυλίες είναι για να γνωρίσει ο κόσμος εμένα και γω τον κόσμο. Οι προσωπικές σχέσεις είναι τα καλύτερα τραγούδια. Να έρθουμε κοντά, να γίνουμε φίλοι. Οι φίλοι δεν έχουν στεγανά.

-Δεν θεωρώ ότι είμαι 100% δημιουργός όσων κάνω. Όλο το ανθρώπινο είδος συνωμοτεί για να τα κάνω αυτά τα τραγούδια. Μου δόθηκε ένα χάρισμα να κρατάω την αναπνοή μου και να βουτάω στο συλλογικό ασυνείδητο και να βγάζω στην επιφάνεια ότι συγκεντρώνεται στην πορεία του ανθρώπινου είδους προς το χάος. Νοιώθω κάπως σαν ενδιάμεσος. Για να το κάνω πιο οικείο λέω το εξής: Όπως υπάρχουν τα υπόγεια νερά που βρίσκουν ρωγμές και αναβλύζουν και δεν μπορεί να κοκορευτεί ο βράχος ότι νερό είναι δικό του, έτσι ένα συμπαντικό ποτάμι που δημιουργείται από τα συναισθήματα του ανθρώπινου είδους βρίσκει ρωγμές σε κάποιους ανθρώπους και αναβλύζει. Έτσι μπορεί απλά να έβγαλα εγώ στην επιφάνεια κάτι που έτυχε να φτάσει σε μένα μέσα από ταξίδι χιλιάδων χρόνων.

-Με προβληματίζει η στιγμή που δεν θάχω πια έμπνευση γιατί έχει γίνει σαν την αναπνοή μου, με στηρίζει στο δύσκολο δρόμο της ζωής, αλλά κάποια στιγμή αργά ή γρήγορα θα γίνει. Τώρα λέω ότι το αποδέχομαι ότι θα συμβεί. Όταν θα ρθει θα δούμε…

-Όπως τα νησιά είναι ξεχωριστά μεταξύ τους και τόσο διαφορετικά έτσι είναι και οι άνθρωποι. Αν αποκτήσεις επίγνωση της ύπαρξης σου θα αποκτήσεις και για τους άλλους. Δεν έφτασα ποτέ σε επίγνωση, δεν κατάφερα να πετάξω από το μυαλό μου τα σκουπίδια.

Ο νέος δίσκος με το Σωκράτη Μάλαμα, Απροστάτευτος θα κυκλοφορήσει μέχρι το Νοέμβριο. Το Σάββατο 5/9, στις 21:30, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου δίνει την πρώτη του διαδικτυακή συναυλία, στο estage.gr, μετά από δυο χρόνια απουσίας από τα live.

Μάθε τα πάντα εδώ 

”Τον τίτλο «Απροστάτευτος» τον επιλέξαμε για προφανείς λόγους, και, επίσης γιατί έτσι θα ονομαστεί και ο νέος δίσκος που ετοιμάζει ο Θανάσης με ερμηνευτή τον Σωκράτη Μάλαμα.

Συντελεστές Μαζί του: Βάσω Δημητρίου (κιθάρες, τζουρά,τσέλο) Αποστόλης Γιάγκος (πλήκτρα) Βασίλης Γιασλακιώτης (τύμπανα, λύρα) Βασίλης Κουτσονάνος (μπάσο) Γιάννης Λίταινας (τραγούδι, κιθάρα) Δημήτρης Μυστακίδης (κιθάρα, λαούτο, φωνή) Κωσταντής Πιστιόλης (πνευστά, φωνή) Μάκης Πελοπίδας – Θράσος Αμπατζής: Ηχοληψία Χρήστος Λαζαρίδης – Βασίλης Πουφτής: Φωτισμοί

Προπώληση εισιτηρίων εδώ