Τι φταίει που πολλοί άνθρωποι δεν βγαίνουν πλέον ραντεβού;

Η Κάρεν Λούις, ψυχολόγος από την πολιτεία της Γουάσινγκτον, συνομιλεί καθημερινά με πολλούς “μπερδεμένους” εργένηδες και συνήθως τους προτείνει μια σκληρή πρακτική.

Φαντάσου να κοιτάζεις μέσα από μια κρυστάλλινη σφαίρα. Υπέθεσε πως βρίσκεις το ταίρι των ονείρων σου, πες σε 10 χρόνια, αλλά όχι νωρίτερα από τότε. Τι θα έκανες στο μεσοδιάστημα, πέρα από το να αναζητάς για αγάπη; “Επιτέλους θα έβρισκα χρόνο να χαλαρώσω”, ακούει συχνά η Κάρεν. “Θα έκανα όλα εκείνα που περίμενα κάποια στιγμή να κάνω”.

Η Κάρεν, η οποία μελετά εδώ και χρόνια τη ζωή των αδέσμευτων ατόμων και έχει γράψει το βιβλίο : “Με ή χωρίς άντρα: Οι ελεύθερες γυναίκες ανακτούν πίσω τη ζωή τους”, δεν υπαινίσσεται πως πρέπει να σταματήσει ο κόσμος να βγαίνει ραντεβού, αλλά δεν χρειάζεται να “παγώνουν” όλες τις υπόλοιπες πτυχές της ζωής τους , όσο βρίσκονται στο “κυνήγι” συντρόφου. Αυτό ίσως είναι δυσκολότερο από ότι φανταζόμαστε. Πολλές εφαρμογές έχουν ηγηθεί των προσωπικών σχέσεων. Το να βρεις κάποιον απαιτεί την “προσπέραση” πολλών χιλιάδων επιλογών, με τους οποίους συνομιλείς μέσω μηνυμάτων, κανονίζετε ένα ραντεβού και αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά και ξανά. Όλη αυτή η διαδικασία εξαντλεί τον χρόνο, την ενέργεια και την αισιοδοξία σου.

Η Κάμερον Τσάπμαν. μια σαραντάχρονη γυναίκα από την Νέα Αγγλία, ανέφερε πως η διαδικασία των ραντεβού, είναι η μοναδική “ασχολία”, η οποία γίνεται δυσκολότερη με την εξάσκηση. Κάθε αποτυχημένη αρχή, μειώνει δραστικά την πίστη σου στην εύρεση κάτι καλύτερου στο μέλλον.

Oπότε, μερικοί άνθρωποι απλώς σταματούν να βγαίνουν ραντεβού. Άνθρωποι σαν την Τσάπμαν, δεν είναι ότι δεν επιθυμούν μια σχέση, η οποία θα έρχονταν φυσικά στη ζωή τους, απλώς έχουν αναλωθεί αρκετές φορές μεταξύ ενθουσιασμού και απογοήτευσης, με αποτέλεσμα να μην έχουν τη δύναμη να συνεχίσουν.

Το να σταματάς να βγαίνεις ραντεβού, δεν σημαίνει μόνο ότι διαγράφεις όλες τις εφαρμογές γνωριμιών στο κινητό σου ή ότι δεν ζητάς από φίλους και γνωστούς να βγαίνετε έξω. Σημαίνει να κοιτάς μέσα από την κρυστάλλινη σφαίρα της Κάρεν και να μην βλέπεις την πιθανότητα εύρεσης του κατάλληλου ερωτικού συντρόφου και της σχέσης που πάντα ήθελες.

Η αναγνώριση αυτής της πιθανότητας είναι τρομακτική. Μπορεί ,ωστόσο, να αποδειχθεί και βοηθητική, επιτρέποντας στους ανθρώπους να σχεδιάσουν το μέλλον που κάποτε περίμεναν να έρθει από μόνο του και να αναθεωρήσουν, υπό δικούς τους όρους, πως θα μπορούσε η ιδανική ζωή να μοιάζει για τους ίδιους.

Η Τσάπμαν δεν μισούσε ανέκαθεν τα ραντεβού. Όταν ξεκίνησε ξανά να βγαίνει ραντεβού, αφού τελείωσε ο γάμος της, είχε μια συγκεκριμένη φιλοσοφία : “Δεν υπάρχει κακό ραντεβού. Υπάρχουν καλά ραντεβού κι ενδιαφέρουσες ιστορίες για να εξιστορείς στους φίλους σου“. Η ίδια, ξεκίνησε να αποθαρρύνεται όταν συνειδητοποίησε τις λιγοστές επιλογές που είχε στη μικρή της πόλη. Κάποιοι ήταν εκεί για διακοπές, ενώ μερικοί απλώς δεν ταίριαξαν μαζί της. Σταμάτησε να χρησιμοποιεί εφαρμογές γνωριμιών το 2017, όμως το 2023 αποφάσισε να δώσει μια τελευταία ευκαιρία σε αυτά, χρησιμοποιώντας τα μια φορά την εβδομάδα. Εκείνη την περίοδο, δήλωσε πως της άρεσαν εκατοντάδες προφίλ αντρών, αλλά το δικό της ταίριαξε μόνο με 2. Ο ένας από αυτούς αμέλησε να την ενημερώσει πως βρίσκεται σε πολυγαμική σχέση. Μετά από αυτό αποφάσισε πως “δεν χρειάζεται περισσότερες ενδιαφέρουσες ιστορίες”.

Πολλά χρόνια πριν εφευρεθούν οι εφαρμογές γνωριμιών, οι άνθρωποι συνήθιζαν να βγαίνουν ραντεβού με φίλους, γνωστούς ή συναδέλφους. Η διαφορά ανάμεσα στα ραντεβού και τις απλές συναντήσεις δεν ήταν τόσο ευδιάκριτη. Πλέον, η διαδικασία αναζήτησης συντρόφου βγαίνοντας ραντεβού, μοιάζει περισσότερο με υποχρέωση.

Η Μάι Ντανγκ, μια 34χρονη μάνατζερ προγραμμάτων, από τη Γουάσινγκτον, ανέφερε τη φράση που τη είπε μια φίλη της, όταν η ίδια εξέφρασε την επιθυμία της για δημιουργία οικογένειας : “Και τι κάνεις γι’ αυτό;”.  Τα περισσότερα βιβλία, podcast ή ομιλίες που έχουν ως στόχο το κοινό των αδέσμευτων ανθρώπων, επικεντρώνονται στην πρόταση συμβουλών για να βγαίνουν “καλύτερα” ραντεβού, με περισσότερη αυτοπεποίθηση, άνεση, με πιο διευρυμένους ορίζοντες. Πολλοί επισημαίνουν πως η αγάπη χρειάζεται τύχη, ή όπως  ανέφερε εντελώς κυνικά η Κάρεν “…μπορεί να μην υπάρχει ένα ταίρι για όλους εκεί έξω”.

Μεγαλώνοντας, οι περισσότεροι από εμάς αντιληφθήκαμε πως ίσως δεν βρούμε την δουλεία των ονείρων μας ή πως πολύ πιθανόν να μην γίνουμε διάσημοι. Αλλά μια σχέση και η δημιουργία μιας οικογένειας, ήταν από εκείνα που θεωρούσαμε πυλώνες και βάσεις μιας ουσιώδους πορείας στη ζωή. Δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε όμως, πως όλα αυτά δεν είναι δεδομένα για όλους. Χωρίς αυτά, μπορεί να αισθάνεσαι “παγωμένος”, πως αναμένεις συνεχώς για κάποιον ή για κάτι.

Η Κάρεν πιστεύει πως η παρατεταμένη και ανεπιθύμητη μοναχικότητα είναι “διττή απώλεια”, ορολογία που προτάθηκε αρχικά από την κοινωνική επιστήμονα στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, Πολίν Μπος, τη δεκαετία του 1970. Αρχικά, η Μπος έγραφε για την πνευματική απώλεια της πατρικής φιγούρας. Αυτό αφορούσε, πρώτα, τον πόλεμο στο Βιετνάμ, ενώ έπειτα όσα έγραψε η ίδια, ταίριαξαν και με τη φυσική απουσία με την οποία καλείται να ζήσει κάποιος, όπως με τους φυλακισμένους του πολέμου, των οποίων οι οικογένειες δεν ήξεραν αν θα έπρεπε να τους θρηνήσουν ή να αναμένουν την επιστροφή τους.

Όταν η απώλεια είναι διττή, η ολοκλήρωση φαντάζει οριακά ως άπιστο όνειρο. Δεν είναι ξεκάθαρο, εάν πρέπει να αναμένεις κάποιον. Η παρατεταμένη μοναχικότητα δεν έχει την ίδια βαρύτητα, αλλά μπορεί να θεωρηθεί από κάποιος ως άλυτο πρόβλημα. Εάν για πολύ καιρό φαντάζεσαι πως θα ήταν ο δικός σου ιδανικός σύντροφος, αλλά αυτός επιμένει να μην εμφανίζεται, πως ξέρεις αν πρέπει να αναμένεις για αυτόν ή να προχωρήσεις; “Αυτό το ενδιάμεσο στάδιο, είναι μια πολύ άβολη συνθήκη”, ανέφερε η Κάρεν.

Η έλλειψη ελέγχου που έχουν πολλοί άνθρωποι στην προσωπική τους ζωή, καταλήγει εξουθενωτική. Θα μπορούσαν να αποφασίσουν να γνωρίσουν φίλους, να μετακομίσουν ή αλλάξουν χώρο εργασίας, αλλά όχι να γνωρίσουν ένα σύντροφο.

Ο Τζέφρι Μπ. Τζάκσον, σύμβουλος οικογενειών και καθηγητής στο Brigham Young University’s School of Family Life, υπενθύμισε την προσευχή που αποτελεί “οδηγητή” της ομάδας των ανώνυμων αλκοολικών : Ο στόχος είναι η εξέλιξη ” Η επιλογή του να δέχεσαι ό,τι δεν μπορείς να αλλάξεις , το κουράγιο να αλλάξεις όσα μπορείς και η σοφία στο να εντοπίζεις τη διαφορά“.

Αυτή η προσέγγιση έρχεται με ρίσκο. Τι κι αν χάσεις το ραντεβού που υποτίθεται πως θα άλλαζε τα πάντα στη ζωή σου;

Ο Γκιοφ Μακ Ντόναλντ, ψυχαναλυτής στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, με εμπειρία στην μελέτη της εργένικης ζωής , ανέφερε πως όταν ρωτάει κάποιον για την μεγαλύτερη μετάνοια του στο θέμα των ραντεβού, μιλούν οι περισσότεροι για χαμένες ευκαιρίες, παρά για απόρριψη.

Όταν η Νικόλ Βέλεζ Αγκόνστο, μια 38χρονη ψυχολόγος από το Τέξας, αποφάσισε πριν από δύο χρόνια περίπου να σταματήσει να βγαίνει ραντεβού, ένιωσε απελευθέρωση από σκέψεις τύπου “Ποιον θα καλέσω τώρα;” ή ” Του αρέσω πραγματικά;”, ανέφερε. “Όταν απορρίπτεις τη σκέψη αυτή εντελώς, τότε η ζωή φαίνεται πιο φωτεινή”, δήλωσε. Με την αποβολή αυτού του ψυχικού βάρους από πάνω τους, οι άνθρωποι στρέφουν την προσοχή τους αλλού. “Όσο ήμουν παντρεμένη η ζωή μου περιστρεφόταν γύρω από τον σύζυγό μου”, ανέφερε η Τσάπμαν. Η ίδια δεν ήξερε ποια ήταν αρχικά τα δικά της ενδιαφέροντα. Πλέον, όμως , που είναι αδέσμευτη και δεν βγαίνει ραντεβού, έχει ξεκινήσει χόμπι όπως πεζοπορία και μαθήματα χορού.

O Γκιοφ Μακ Ντοναλντ, ανέφερε πως σε μια έρευνα που είχε κάνει η ομάδα του για να καταλάβουν, σύμφωνα με ανθρώπους που δε βρίσκονται σε σχέση, ποιο είναι το καλύτερο χαρακτηριστικό της εργένικης ζωής, οι περισσότεροι απάντησαν “η ελευθερία”. Το χειρότερο, σύμφωνα με το δείγμα της έρευνας, ήταν “η μοναξιά”, ανέφεραν. Ωστόσο, μερικοί άνθρωποι τείνουν να εμφανίζονται λιγότερο μοναχικοί όταν δεν βρίσκονται σε σχέση ή δεν βγαίνουν ραντεβού με υποψήφιους συντρόφους.  Η Τσάπμαν είχε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να επισκέπτεται τη μητέρα της και τον πατέρα της, πριν τον χάσει, μερικούς μήνες νωρίτερα. Πλέον, μιας και δεν αφήνει τον εαυτό της διαθέσιμο για ρομαντικές σχέσεις, θα συνομιλήσει με όλους στο μπαρ της γειτονιάς της. Έχει δημιουργήσει περισσότερες φιλικές σχέσεις από ποτέ στη ζωή της.

Το να βασίζεσαι στην ύπαρξη ενός συντρόφου, μπορεί να αποβεί μοιραίο στη ζωή σου. Αντίθετα, όταν νιώσει κανείς την πίεση να σκεφτεί εναλλακτικές κατευθύνσεις, μπορεί να καταλήξει κάπου ανάμεσα στο μη τελειοποιημένο και στο υπέροχο.

Η Βέλεζ Αγκόνστο υιοθέτησε ένα κοριτσάκι, το οποίο μεγαλώνει μόνη της. Πρόσφατα, όταν η μικρή χρειάστηκε να εισαχθεί στο νοσοκομείο, δύο πολύ κοντινές της φίλες έσπευσαν να τη βοηθήσουν. Άλλοι ανέφεραν πως θα συμφιλιώνονταν με την ιδέα της απουσίας της οικογένειας από τη ζωής τους, κυνηγώντας διαφορετικούς στόχους: αλλάζοντας άρδην την καριέρα τους, γράφοντας ένα βιβλίο, αγοράζοντας ένα σπίτι κ.α.

Η απομάκρυνση από το “σπορ” των ραντεβού, επιφέρει, τόσο καλές, όσο και κακές ημέρες. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν μπορείς να σταματήσεις να ελπίζεις στον ιδανικό σύντροφο. Σε συγκεκριμένες στιγμές, όπως την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ή όταν συμβαίνει κάτι χαρμόσυνο και δεν έχεις με ποιον να το μοιραστείς, έρχεται στο μυαλό σου η σκέψη : “Αυτό δεν ήταν η πρώτη σου επιλογή”. Το κίνητρο για διαύγεια είναι φυσικό.

“Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, τείνουμε να τα απλοποιούμε“, ανέφερε ο Τζάκσον. Ο ίδιος θέλει όλους όσους δεν βρίσκονται σε σχέση, να ρωτήσουν τον εαυτό τους : “Πως εσύ ,στο παρόν, θα μπορούσες να συνέχιζες να φτιάχνεις τη ζωή σου, περιμένοντας για το ιδανικό ταίρι;” Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει να αγοράσεις ένα ξεχωριστό σετ πιάτων ή να στείλεις ένα μήνυμα όσο το αγοράζεις. Ίσως αυτό σημαίνει να πως χρειάζεσαι ένα διάλλειμα από τα ραντεβού και όχι την ολική σου αποχώρηση από τον κόσμο του ρομαντισμού. Σε αυτό το πείραμα, ο Τζάκσον, παρατήρησε πως οι άνθρωποι αργά ή γρήγορα επιστρέφουν στη διαδικασία των γνωριμιών και των ραντεβού, συνθήκη η οποία κρίνεται πολύ γενναία, ιδίως μετά από πολλές αποτυχίες. Αλλά εξίσου γενναία θεωρείται και η απόφαση να σταματήσεις εντελώς. Μπορεί να φαίνεται ακραίο, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι προσπάθησαν να γνωρίσουν πιθανούς συντρόφους αλλά η διαδικασία τους εξουθένωνε.

Όπως ανέφερε και η Σάνι Σίλβερ, παρουσιάστρια του podcast ” A single serving”, η οποία διέκοψε τη διαδικασία των ραντεβού στη ζωή της το 2019, “Αν αντιμετωπίζεις τη ζωή σου χωρίς σύντροφο, ως περίοδο αναμονής, τότε καταλήγεις να τη σπαταλάς πριν καν το καταλάβεις“.

Ο Ντρου Κλέμεντ, ένας 37χρονος από το Οχάιο είχε αναφέρει πως ο τρόπος που προσέγγιζε τη ζωή είχε αλλάξει ολοκληρωτικά, όταν σταμάτησε τα ραντεβού. Φερ’ ειπείν, όταν πήγαινε σε συναυλίες, στις οποίες πήγαινε αρκετά συχνά, τις περισσότερες φορές η προσοχή του στρεφόταν στην πιθανότητα μιας ρομαντικής περιπέτειας, παρά στην ίδια τη συναυλία. Θα διασταύρωνε το βλέμμα του με κάποια κοπέλα στο πλήθος, με αποτέλεσμα να περάσει όλη την ώρα του εκεί σκεπτόμενος την κατάλληλη στιγμή που θα της χαμογελάσει ή πότε θα ήταν καλή ευκαιρία να ζητήσει τον αριθμό της. Πλέον, δεν νοιάζεται για αυτά. Για πρώτη φορά είναι στραμμένος στη σκηνή και απολαμβάνει τη μουσική.

πηγή: The People Who Quit Dating – The Atlantic