Το αστέρι της Clare Mackintosh θα λάμψει στη Θεσσαλονίκη!

Από τα βιβλία της Clare Mackintosh (Κλερ Μάκιντος) δεν μπορείς να ξεφύγεις. Σε αρπάζουν από το γιακά και σε ωθούν σε εξακολουθητική ανάγνωση. Είναι ο συνδυασμός της πλοκής και αριστοτεχνικής αφήγησης που σε κάνει να γυρνάς τις σελίδες με δίψα για την επόμενη σκηνή, για την επόμενη αποκάλυψη των ηρώων.

Η Βρετανίδα συγγραφέας θα βρεθεί φέτος στην 16η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, καλεσμένη των εκδόσεων Μεταίχμιο, την Παρασκευή 10 Μαΐου, στις 20.00, (εγκαταστάσεις Helexpo, περίπτερο 13, αίθουσα COSMOS).

Μαζί με τη συγγραφέα και μεταφράστρια των βιβλίων της, Βάσια Τζανακάρη, θα κάνουν μια ανοιχτή συζήτηση με επίκεντρο τα μυθιστορήματά της, τη ζωή και το έργο της, αλλά και γενικότερα την αστυνομική λογοτεχνία.

Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορούν μεταφρασμένα τρία βιβλία της: το «Σ’ άφησα», το «Σε είδα» και το «Ξέχασέ με», όλα τους ψυχολογικά θρίλερ με προσεκτικά χτισμένες ανατροπές και συγκλονιστικά φινάλε.

Το I Let You Go (Σ’ άφησα, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2018), το πρώτο της βιβλίο, ήταν µπεστ σέλερ στη λίστα ευπώλητων των Sunday Times (επί δώδεκα εβδοµάδες µέσα στα δέκα πρώτα) και των New York Times, κι έχει µεταφραστεί σε περισσότερες από 30 χώρες. Παράλληλα, τιµήθηκε µε το βραβείο Theakston Old Peculier ως το αστυνοµικό µυθιστόρηµα της χρονιάς (2016) και µε το γαλλικό Cognac Prix du Polar ως το ξενόγλωσσο αστυνοµικό µυθιστόρηµα της χρονιάς (2016).

Το δεύτερο βιβλίο της µε τίτλο I See You (Σε είδα, ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2018), είχε ανάλογη πορεία. Εκτοξεύτηκε στο νούµερο ένα της λίστας των µπεστ σέλερ των Sunday Times και ήταν το βιβλίο της χρονιάς (2017) σύµφωνα µε το Richard and Judy Summer Book Club.

Επίσης, το Ξέχασέ µε (Let Me Lie) που κυκλοφόρησε το 2018, κέρδισε το Whodunnit Award for the book that keeps you guessing.

Η Clare Mackintosh εργαζόταν στην αστυνοµία για δώδεκα χρόνια, καριέρα που διέκοψε το 2011 για να δουλέψει ως σύµβουλος social media και δηµοσιογράφος. Έχει πλέον αφοσιωθεί αποκλειστικά στη συγγραφή. Ζει στη νότια κεντρική Αγγλία µε τον σύζυγό της που είναι αστυνοµικός και τα τρία τους παιδιά.

Λίγες μέρες πριν βρεθεί στη Θεσσαλονίκη, μίλησε στην Parallaxi για την πορεία της ως τώρα, τον τρόπο που προσεγγίζει τη συγγραφή και τις δυναμικές γυναικείες ηρωίδες της.

Αφήσατε τη δουλειά σας ως αστυνομικός για να εργαστείτε ως δημοσιογράφος και έπειτα αφιερωθήκατε στη συγγραφή. Ποιο είναι το κοινό έδαφος ανάμεσα σε αυτά τα τρία και γιατί παραιτηθήκατε από την αστυνομία;

Η δουλειά μου ως αστυνομικός/επιθεωρήτρια μου πρόσφερε ικανοποίηση και την απολάμβανα, αλλά η έλλειψη δημιουργικής ελευθερίας ήταν κάτι που με έπνιγε. Στο σπίτι υπήρχαν τρία παιδιά κάτω των τριών ετών που έβλεπαν την νταντά τους περισσότερο από εμένα και με τον σύζυγό μου έφτασα να επικοινωνώ μέσω mail. Κάτι έπρεπε να κάνω. Αποφάσισα να προχωρήσω σε ένα διάλειμμα στην καριέρα μου για να δώσω στον εαυτό μου ανάσες, αλλά με την υποθήκη να πρέπει να πληρώνεται και μια οικογένεια που περίμενε τροφή δεν μας έπαιρνε οικονομικά να αφήσω ένα μισθό. Ήδη έγραφα τακτικά σε blogs και έβγαζα κάποια λίγα αλλά σταθερά χρήματα από εκεί, κι έτσι είπα να δοκιμάσω την τύχη μου στη συγγραφή άρθρων. Πήρα άδεια δύο ετών από τη δουλειά και ήταν το δίχτυ ασφαλείας που χρειαζόμουν: αν το freelancing δεν ευδοκιμούσε, θα μπορούσα να ξαναγυρίσω σε μία ασφαλή δουλειά. Δεν χρειάστηκε τελικά. Μέσα σε ένα χρόνο έβγαζα όσα χρειαζόμουν και είχα ξεκινήσει να επικεντρώνω την προσοχή μου στο γράψιμο μυθιστορημάτων. Και οι τρεις επαγγελματικοί ρόλοι απαιτούσαν από μένα να πω μια ιστορία, είτε πραγματική είτε φανταστική.

Η αστυνομική λογοτεχνία ήταν η επιλογή σας από την αρχή; Ήσασταν αποφασισμένη να ακολουθήσετε αυτό το λογοτεχνικό μονοπάτι ή εξερευνήσατε και άλλα είδη;

Πέρασα 12 χρόνια στην αστυνομία, γεγονός που όχι μόνο μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίζω πώς διεξάγονται οι έρευνες, αλλά και την τέλεια ευκαιρία να παρατηρώ τους ανθρώπους. Δεν γράφω αμιγώς αστυνομικά μυθιστορήματα – τα δικά μου βιβλία είναι περισσότερο ψυχολογικά θρίλερ, που επικεντρώνονται στις σχέσεις και στην επίδραση του εγκλήματος, παρά στο ίδιο το έγκλημα. Στην πραγματικότητα το πρώτο μου βιβλίο ήταν ένα κόμικ μυθιστόρημα, το οποίο τράβηξε την προσοχή ενός λογοτεχνικού ατζέντη. Το feedback του εκείνη τη χρονιά μου έδωσε μεγάλη αυτοπεποίθηση και τελικά συνειδητοποίησα ότι έγραφα το λάθος είδος βιβλίων. Ήθελα να γράψω κάτι πιο σκοτεινό. Κάτι που θα αντλούσε από μερικά από τα πιο δυνατά συναισθήματα που βίωσα στο παρελθόν μου.

Οι χαρακτήρες που δημιουργείτε ζουν στην εποχή μας, είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, θα μπορούσαμε με έναν τρόπο να δούμε τον εαυτό μας στη θέση τους. Πώς καταφέρνετε να αναπτύσσετε μια εξαιρετική πλοκή χρησιμοποιώντας συνηθισμένους ήρωες; Ποιο είναι το μυστικό;

Σε ένα μυθιστόρημα, θεωρώ ότι είναι σημαντικό να παρουσιάζεις καθημερινούς χαρακτήρες. Αν και κάποια θρίλερ προβάλλουν ανθρώπους με ειδικές επιδεξιότητες ή εκείνους που ζουν σε πολυτελή μέρη, εγώ προτιμώ να διαβάζω για συνηθισμένους ανθρώπους που ωθούνται σε ασυνήθιστες καταστάσεις. Τότε είναι που οι πραγματικές πλευρές ενός πρωταγωνιστικού χαρακτήρα βγαίνουν στο προσκήνιο.

Οι πρωταγωνιστές σας είναι κυρίως γυναίκες, με φιλοπερίεργη διάθεση, δυναμικές. Τείνετε να δίνετε σε αυτές χαρακτηριστικά γυναικών που ήδη γνωρίζετε ή διαμορφώνετε την προσωπικότητά τους αποκλειστικά από τη φαντασία σας; Υπάρχει κάποιο μήνυμα για τη γυναικεία φύση που στέλνετε μέσω αυτών;

Οι συνηθισμένοι άνθρωποι – και οι συνηθισμένες γυναίκες, συγκεκριμένα – είναι εκπληκτικοί. Οι περισσότεροι από εμάς δεν πιστεύουμε ότι είμαστε δυνατοί μέχρι να μας τύχει μια δοκιμασία και να ανακαλύψουμε τα τεράστια αποθέματα δύναμης που έχουμε. Αυτές είναι οι γυναίκες για τις οποίες γράφω: η Τζένα στο «Σ’ άφησα», η Ζόι και η Κέλι στο «Σε είδα», η Άννα στο «Ξέχασέ με». Οι γυναίκες για τις οποίες γράφω δεν βασίζονται σε κανένα πρόσωπο της ζωής μου, αλλά στις πολλές γυναίκες με τις οποίες μιλάω και για τις οποίες διαβάζω.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο ως παιδί και τι διαβάζετε αυτή την περίοδο;

Διάβαζα πολλά βιβλία της Αγκάθα Κρίστι ως νεαρή ενήλικας και πάντα αγαπούσα το αστυνομικό και τα θρίλερ. Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι το «Ρεβέκκα» από τη Δάφνη Ντι Μωριέ. Τώρα διαβάζω ένα ψυχολογικό θρίλερ της Louise Candlish με τον τίτλο Those People.

Πιάσατε ποτέ τον εαυτό σας να αισθάνεται φόβο όταν κάνατε την έρευνα για τα βιβλία σας, όταν ξεκινούσατε να γράφετε για όλα αυτά που υπάρχουν στο μυαλό των χαρακτήρων σας;

Σίγουρα γίνομαι νευρική όταν γράφω για έναν κακό χαρακτήρα, αλλά ποτέ δεν φοβάμαι – ήμουν αστυνομικός για πολύ καιρό, οπότε θα χρειαζόμουν πολλά περισσότερα από έναν πλασματικό ήρωα για να τρομάξω!

Ποιο είναι το μεγαλύτερό σας όνειρο για την καριέρα σας ως συγγραφέας και πώς ελπίζετε να είναι συνολικά το πεδίο της λογοτεχνίας στο μέλλον;

Θα ήθελα να είμαι γνωστή ως συγγραφέας βιβλίων που κάνουν τους ανθρώπους να σκέφτονται, αλλά και να ψυχαγωγούνται. Σε ό, τι αφορά τη λογοτεχνία, σε μια εποχή που η ψηφιακή ψυχαγωγία είναι τόσο δημοφιλής, ελπίζω τα βιβλία να συνεχίσουν να ακμάζουν και ελπίζω ότι οι νέοι άνθρωποι θα τα διαβάζουν για ευχαρίστηση, όπως έκανα κι εγώ παιδί.

*Η Clare Mackintosh στη Θεσσαλονίκη | Παρασκευή 10 Μαΐου, στις 20.00, στη 16η ΔΕΒΘ (εγκαταστάσεις Helexpo, περίπτερο 13, αίθουσα COSMOS), είσοδος ελεύθερη | Τα βιβλία της κυκλοφορούν στα ελληνική από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο, περισσότερα ΕΔΩ