Το πραγματικό Survivor: Όταν έξι αγόρια ναυάγησαν για 15 μήνες σ’ ένα ερημονήσι, αλλά επιβίωσαν
Αν και οι ναυαγοί της Τόνγκα επιβίωσαν, η ιστορία τους χαρακτηρίστηκε ως μια πραγματική εκδοχή του μυθιστορήματος του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ, Ο Άρχοντας των Μυγών.
Όταν ο Σιόνε, ο Στίβεν, ο Κόλο, ο Ντέιβιντ, ο Λουκ και ο Μάνο διασώθηκαν από το απομακρυσμένο νησί Άτα της Τόνγκα, είχαν καταφέρει, μετά από μήνες, να δημιουργήσουν μια κοινότητα πολύ διαφορετική από εκείνη του βιβλίου του Γουίλιαμ Γκόλντινγκ Ο Άρχοντας των Μυγών.
Έχτισαν μια μόνιμη φωτιά που έκαιγε ασταμάτητα. Αποθήκευαν νερό της βροχής μέσα σε κουφώματα από δέντρα. Έφτιαξαν μια αυτοσχέδια κιθάρα από ξύλο που ξέβρασε η θάλασσα, μισό κέλυφος καρύδας και έξι μεταλλικά σύρματα. Πιάσανε άγρια κοτόπουλα και φρόντιζαν έναν κήπο. Τραγουδούσαν και προσεύχονταν μαζί κάθε μέρα για 15 μήνες, μέχρι που τους εντόπισε τυχαία ένας Αυστραλός καπετάνιος το 1966.
Πριν γίνουν οι ναυαγοί της Τόνγκα, τα έξι αγόρια ήταν μαθητές στο Σεντ Άντριους, ένα αυστηρό καθολικό οικοτροφείο στη Νουκουαλόφα, την πρωτεύουσα της Τόνγκα. Είχαν βαρεθεί απελπιστικά, οπότε κατέστρωσαν ένα σχέδιο: να αποδράσουν δια θαλάσσης με προορισμό τα Φίτζι ή ακόμη και τη Νέα Ζηλανδία, και τα δύο εκατοντάδες μίλια μακριά από το μικρό τους νησί στον Ειρηνικό.
Οι προετοιμασίες ήταν πενιχρές. Πήραν μόνο δύο σακιά μπανάνες, μερικές καρύδες και μια μικρή γκαζιέρα. Και επειδή κανένας τους δεν είχε βάρκα, αποφάσισαν να «δανειστούν» μία από τον ψαρά Τανιέλα Ουίλα, τον οποίο δεν συμπαθούσαν. Μόλις νύχτωσε, επιβιβάστηκαν στη βάρκα και ξεκίνησαν το ταξίδι τους πάνω στα ήρεμα κύματα, με ένα ελαφρύ αεράκι να φυσά. Λίγες ώρες αργότερα, όμως, ξέσπασε καταιγίδα που διέλυσε το σκοινί της άγκυρας, το πανί και το πηδάλιο.
«Παρασυρθήκαμε για οκτώ ημέρες», είπε ο Μάνο στον Ρούτγκερ Μπρέγκμαν, συγγραφέα βιβλίου για την ιστορία τους. «Χωρίς φαγητό. Χωρίς νερό.»
Τελικά, τα αγόρια έφτασαν στο νησί Άτα, ένα απομακρυσμένο και ακατοίκητο νησί περίπου 100 μίλια μακριά από τη Νουκουαλόφα. Εκεί, αποφάσισαν να επιβιώσουν, δείχνοντας υπομονή, συνεργασία και επιμονή. Όταν δεν υπήρχε αρκετό νερό, έπιναν το αίμα από θαλασσοπούλια. Αν υπήρχε κάποιο καβγάς, τον έλυναν γρήγορα ή έβαζαν «τιμωρία» στον εαυτό τους. Μια μέρα, όταν ο Στίβεν γλίστρησε και έσπασε το πόδι του, τα υπόλοιπα αγόρια του το ακινητοποίησαν με ξύλα και φύλλα και, κατά θαυμαστό τρόπο, ανάρρωσε.
«Δεν ήμασταν χαρούμενοι εκεί που ήμασταν», είπε ο Μάνο σε συνέντευξή του το 2020 στη Guardian. «Αν βρίσκεσαι κάπου που δεν ξέρεις πού είναι, και δεν βλέπεις καμία οικογένεια, δεν νομίζω ότι θα ήσουν χαρούμενος.»
Πέρασαν δεκαπέντε μήνες έτσι, και μέχρι τότε είχαν ήδη τελεστεί οι κηδείες τους. Όμως, στις 11 Σεπτεμβρίου 1966, η μοίρα άλλαξε. Ο Πίτερ Γουόρνερ, Αυστραλός καπετάνιος, παρατήρησε καμένες εκτάσεις στα πρανή του νησιού καθώς περνούσε με το σκάφος του.
«Στους τροπικούς, είναι σπάνιο να ξεσπά φωτιά από μόνη της», εξήγησε στον Μπρέγκμαν.
Ο Γουόρνερ πλησίασε το νησί και τότε είδε ένα αγόρι, γυμνό με μακριά μαλλιά, να κολυμπά προς το σκάφος. Τα υπόλοιπα πέντε ακολούθησαν γρήγορα, φωνάζοντας από χαρά και ανακούφιση. Με τον ασύρματό του, ο Γουόρνερ επικοινώνησε με τη Νουκουαλόφα και ανακοίνωσε ότι βρήκε έξι αγόρια. Είκοσι λεπτά αργότερα, η απάντηση ήρθε με δάκρυα: «Τα βρήκατε! Τα αγόρια αυτά θεωρούνται νεκρά. Έχουν γίνει κηδείες. Αν είναι αυτοί, είναι θαύμα!»
Με την επιστροφή τους στην Τόνγκα, τα αγόρια συνελήφθησαν: ο Ουίλα, του οποίου είχαν κλέψει τη βάρκα, είχε υποβάλει μήνυση. Ευτυχώς, ο Γουόρνερ είχε σχέδιο. Πούλησε τα δικαιώματα της ιστορίας τους στην Αυστραλία και με τα χρήματα αγόρασε στον Ουίλα μια καινούρια βάρκα, εξασφαλίζοντας την αποφυλάκιση των αγοριών. Έπειτα, προσέλαβε και τους έξι ως μέλη του πληρώματος του στο νέο του αλιευτικό σκάφος, δίνοντάς τους την ευκαιρία να δουν τον κόσμο πέρα από την Τόνγκα, το αρχικό τους όνειρο όταν ξεκίνησαν το ταξίδι τους.
Παρά τις κακουχίες, η απίστευτη συνεργασία και η επιβίωση των ναυαγών της Τόνγκα αποδεικνύει ότι ο Άρχοντας των Μυγών του Γκόλντινγκ ίσως να μην αποτυπώνει τόσο πιστά την ανθρώπινη φύση όσο νομίζουμε.
πηγή: my modern met
