Το προσδόκιμο ζωής αυξάνεται και μπαίνουν ιδέες: «Μήπως τα 75 είναι τα… νέα 65;»
H ιδέα του τέλους από την εργασιακή ζωή στην ηλικία των 60 ετών δεν φαίνεται πλέον ρεαλιστική.
Όπως αναφέρει το δημοσίευμα, «στόχος για πολλούς εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο είναι η συμπλήρωση των 65 ετών, που θα άνοιγε μια χρυσή πύλη για τη συνταξιοδότηση.
Ωστόσο, ολοένα και περισσότερο, η ιδέα της αποχώρησης από το εργατικό δυναμικό στα 60 δεν φαίνεται ρεαλιστική -ή ακόμη και λογική- για πολλούς ανθρώπους, ειδικά τώρα. Ορισμένα υψηλόβαθμα οικονομικά στελέχη συμφωνούν».
Ο CEO της εταιρείας επενδύσεων BlackRock, Λάρι Φινκ, απηύθυνε μια προειδοποίηση για τους εργαζόμενους που ελπίζουν να συνταξιοδοτηθούν -άνετα και με οικονομική ασφάλεια- στα 60 τους. Καθώς το παγκόσμιο προσδόκιμο ζωής αυξάνεται, τα δίκτυα κοινωνικής ασφάλειας φθείρονται και το κόστος ζωής αυξάνεται, προειδοποίησε ότι η συνταξιοδότηση στην ηλικία των 65 ετών δεν θα είναι εφικτή για πολλούς, ακόμη και για τους περισσότερους ανθρώπους.
«Η συνταξιοδότηση είναι μια πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από ό,τι ήταν πριν από 30 χρόνια. Και θα είναι μια πολύ πιο δύσκολη υπόθεση σε 30 χρόνια από τώρα», έγραψε.
Το BBC παραθέτει έρευνα σχετικά με το προσδόκιμο ζωής. Από το 2000 έως το 2019, το παγκόσμιο προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε από 67 σε 73 έτη. Μέχρι το 2050, τα Ηνωμένα Έθνη αναμένουν ότι ένας στους 6 ανθρώπους παγκοσμίως θα είναι 65 ετών ή μεγαλύτερος.
Καθώς ο πληθυσμός γερνάει, πολλές χώρες θα φτάσουν σύντομα σε ένα σημείο όπου περισσότεροι άνθρωποι θα αποχωρούν από το εργατικό δυναμικό από όσους θα εισέρχονται σε αυτό: στο Ηνωμένο Βασίλειο, το σημείο αυτό μπορεί να έχει επιτευχθεί έως το 2029, στη Βραζιλία έως το 2035, στην Ινδία έως το 2048 και στις ΗΠΑ έως το 2053.
Σύνταξη στα 65;
Το δημοσίευμα διερωτάται, λοιπόν, είναι η συνταξιοδότηση στα 65 ένας εντελώς μη ρεαλιστικός στόχος σε έναν σύγχρονο κόσμο;
Όχι μόνο η ηλικία-στόχος συνταξιοδότησης δεν έχει αλλάξει σύμφωνα με τις σύγχρονες συνθήκες, αλλά είναι επίσης «ασαφές γιατί τα μέσα της δεκαετίας των 60 ετών έγιναν μια τόσο κομβική ηλικία για τη συνταξιοδότηση», λέει ο Γκαλ Γουέτστεϊν, ανώτερος οικονομολόγος ερευνητής στο Κέντρο Έρευνας για τη Συνταξιοδότηση στο Boston College. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν μια «πρόχειρη απόφαση» που είχε ως στόχο να οδηγήσει τους ανθρώπους εκτός του εργατικού δυναμικού προς το τέλος της ζωής τους.
Πολλά, όμως, κυβερνητικά προγράμματα εξακολουθούν να το χρησιμοποιούν ως πρότυπο. Στις ΗΠΑ, το Medicare, το ομοσπονδιακό πρόγραμμα ασφάλισης υγειονομικής περίθαλψης, είναι επί του παρόντος διαθέσιμο μόνο σε ενήλικες ηλικίας 65 ετών και άνω -υπάρχουν εξαιρέσεις για νεότερα άτομα με αναπηρία.
Οι Αμερικανοί αποκτούν δικαίωμα να λάβουν τις πλήρεις παροχές κοινωνικής ασφάλισης στην ηλικία των 67 ετών, περίπου στην ίδια ηλικία που οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου μπορούν να διεκδικήσουν την καθολική κρατική σύνταξή τους.
Στα μέσα του 20ού αιώνα, όταν θεσπίστηκαν πολλά από αυτά τα προγράμματα, το προσδόκιμο ζωής ήταν σημαντικά μικρότερο: στο Ηνωμένο Βασίλειο, για παράδειγμα, ήταν περίπου 66 έτη για τους άνδρες και 71 έτη για τις γυναίκες.
«Αν το καλοσκεφτείτε, οι πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου θα ξόδευαν μόνο το 8% ή το 10% της ζωής τους σε μια σύνταξη» λέει ο Κρις Πάιρι, λέκτορας Οικονομικών στο Μητροπολιτικό Πανεπιστήμιο του Κάρντιφ.
Τώρα, ωστόσο, «η ζωή μας γίνεται μεγαλύτερη, είμαστε πιο υγιείς στην προχωρημένη μέση ηλικία και στις αρχές της τρίτης ηλικίας» είπε. «Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται τώρα στις αρχές και στα μέσα της δεκαετίας των 80 που είναι υγιείς και απολαμβάνουν μια πολύ δραστήρια ζωή – τόσο σωματικά όσο και πνευματικά», πρόσθεσε.
Εν ολίγοις, τα κρατικά επιδόματα δεν είχαν σχεδιαστεί για να στηρίζουν τους ανθρώπους στα 80 και 90 τους, και δεν έχουν αναβαθμιστεί για να το κάνουν. Οι πολιτικές που κάποτε θεσπίστηκαν για να στηρίξουν τους συνταξιούχους εργαζόμενους για το υπόλοιπο της ζωής τους δεν είναι πλέον προσαρμοσμένες στις σύγχρονες συνθήκες.
Πηγή: iefimerida.gr
