Τόση δουλειά για τόση μοναξιά

Σημαντική σημείωση: Οι φωτογραφίες δεν είναι από κάποιο καλλιτεχνικό δρώμενο με «στημένους» τους ανθρώπους, ούτε και έχουν υποστεί επεξεργασία photoshop… Δυστυχώς είναι 100% αληθινές…

Θέλεις να γνωρίσεις μια πόλη; Περπάτησέ την…

Όσοι αγαπάτε τα ταξίδια, ξέρετε πολύ καλά πως για να γνωρίσεις πραγματικά μια πόλη, θα πρέπει να την περπατήσεις. Να ζήσεις την καθημερινότητα των ντόπιων, να κινηθείς ανάμεσά τους, να χωθείς στα στέκια τους, να δεις τα μέρη που αυτοί ψωνίζουν, γευματίζουν, χαλαρώνουν.

Πρέπει να μπεις μέσα στο δικό τους κόσμο, τον πραγματικό κόσμο της πόλης, που κάποιες φορές φαινομενικά δεν έχει τόσο ενδιαφέρον για τον επισκέπτη. Συχνά οι τουρίστες βλέπουν έναν άλλο κόσμο, αυτό που λέμε συνήθως «τουριστικά μαγαζιά», «τουριστικές περιοχές» κτλ.

Μοναχικός περίπατος στο κέντρο του Σίδνεϊ

Αρχές του 2018 βρέθηκα στην Αυστραλία. Μετά το Περθ και τη Μελβούρνη σειρά είχε το Σίδνεϊ, όπου η μια ημέρα αφιερώθηκε σε μια τέτοια μοναχική διαδρομή εκτός τουριστικής ζώνης.

Αν και το μεγαλύτερο τουριστικό ενδιαφέρον εστιάζεται στο λιμάνι με την Όπερα και τη Γέφυρα του Σίδνεϊ, λίγο πιο μέσα είναι η επιχειρηματική καρδιά της πόλης. Εκατοντάδες τράπεζες, όμιλοι, μεγάλες επιχειρήσεις κ.α. βρίσκονται εκεί.

Έφτασε 12 το μεσημέρι. Ώρα για lunch!

Όπως στις περισσότερες μεγαλουπόλεις του δυτικού κόσμου, έτσι και εκεί μεταξύ 12 με 2 το μεσημέρι περίπου, χιλιάδες υπάλληλοι ξεχύνονται έξω, για το καθιερωμένο μεσημεριανό γεύμα ή lunch για τους αγγλομαθείς.

Διότι μέχρι το αργά το απόγευμα, ξανά και πάλι τα κεφάλια μέσα για δουλειά μπροστά στον υπολογιστή και στο γραφείο. Και δε μιλάμε για το κλασσικό μεσημεριανό της Ελληνικής επαρχίας με τέσσερα γεμιστά της μαμάς, φέτα από το χωριό, τζατζίκι, κολοκυθάκια τηγανιτά και έξτρα κανελλωμένο ρυζόγαλο που έφερε η γειτόνισσα έτσι για το καλό.

Ούτε για το επιχειρηματικό μεσημεριανό-απογευματινό στη Θεσσαλονίκη που κρατά μέχρι το βράδυ συνήθως με κουβέντες μεταξύ κολλητών-συνεργατών και γέλια με τσίπουρα, δεκαεφτά μεζέδες, με καζάν ντιπί για επιδόρπιο και στο τέλος το καθιερωμένο τηλεφώνημα από τη σύζυγο : ” Που μπεκροπίνεις πάλι βρε αχαϊρευτε ! Εμένα πότε θα με βγάλεις έξω;”

Εκεί στο μεσημεριανό διάλλειμα, όλοι θα «μπουν στη σειρά» σε ένα από τα δεκάδες καταστήματα εστίασης και θα πάρουν κάποιο κρύο σάντουιτς ή μια άνοστη σαλάτα σε πλαστικό μια χρήσης.

Τόση δουλειά για τόση μοναξιά…

Στα περισσότερα καταστήματα ήταν σχεδόν όρθιοι ενώ αρκετοί καθόταν έξω στα σκαλιά ή τις πλατείες. Μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι πολλοί καθόταν εντελώς μόνοι. Στοιχημένοι στη σειρά σα μαριονέτες, λες και κάποιος τους τοποθέτησε με σχέδιο ώστε να υπάρχει ομοιομορφία. Κι όμως, έδειχναν τόσο μα τόσο μόνοι και σκεφτικοί οι περισσότεροι.

Νέα παιδιά, αγόρια και κορίτσια σε δημιουργικές ηλικίες μεταξύ 25-40 χρονών, που σπούδασαν και εργάζονται σκληρά άπειρες ώρες. Που φεύγουν από το σπίτι το πρωί και επιστρέφουν το βράδυ, κατάκοποι από την εργασιακή πίεση. Που στις χώρες του δυτικού κόσμου ξεσκάνε συνήθως τα Σαββατοκύριακα με άφθονη κατανάλωση αλκοόλ.

Αυτό αξίζουν; Να ζουν μια τρέλα με ατέλειωτες ώρες δουλειάς, γεύμα στα όρθια αλλά και με αντάλλαγμα κι άλλη μοναξιά…; Γιατί που να βρεις χρόνο που θα αφιερωθεί στον εαυτό σου ή το σύντροφο –αν φυσικά τον βρεις-;

Ποιος είναι τελικά ο πιο τρελός…

Ξαφνικά εμφανίζεται στην πλατεία ο «τρελός του χωριού» ! Ένας συμπαθητικός Ασιάτης γεράκος ο οποίος ήταν μονίμως χαμογελαστός ενώ είχε κρεμασμένο πάνω του ένα πλακάτ με συνθήματα και αναφορές στο χρήμα, το γέλιο, την ανθρωπότητα κτλ του τύπου «χαμογελάστε είναι καταπληκτικό, είστε εσείς» κ.α.

Ίσως και να ζητούσε κάποιο φιλοδώρημα, ίσως να έκανε την πλάκα του, ίσως και να “είχε χάσει” εντελώς τα λογικά του και να τριγυρνούσε άσκοπα σαν τον «τρελό του χωριού». Η αντίφαση στην εικόνα μεταξύ του γεράκου και των νεαρών εργαζομένων ήταν τεράστια που σου έκανε να αναρωτηθείς :

Τελικά ποιος από όλους αυτούς χρειάζεται βοήθεια; Ποιος τελικά είναι ο πραγματικά «τρελός» σε αυτόν τον κόσμο ώστε να ζει με αυτό τον απάνθρωπο τρόπο…;