Τρεις συγγραφείς σχολιάζουν το κάψιμο βιβλίου του Τριβιζά από αρνητές γονείς

“Εκεί όπου καίνε βιβλία, μία μέρα θα καίνε και ανθρώπους” έχει γράψει ο Γερμανός ποιητής Χάινριχ Χάινε 200 χρόνια πριν και η εικόνα που έκανε τον γύρο της χώρας πριν από λίγες μέρες από την Χαλκίδα, φέρνει στο νου αυτόν τον στίχο και την θλίψη που κουβαλάει μέσα του.

Αρνητές γονείς στη Χαλκίδα, σε μία από τις αντιδράσεις τους για τον εμβολιασμό, αποφάσισαν να κάψουν, μεταξύ άλλων, το τελευταίο βιβλίο του Ευγένιου Τριβιζά με τίτλο “Όχι δεν θα μας μπείτε στη μύτη”, όπου έχει ως θέμα του την πανδημία, πάντα μέσα από το παραμυθένιο βλέμμα του εθνικού μας παραμυθά. Το βιβλίο εκδόθηκε σε 1 εκατ. αντίτυπα από το Υπουργείο Υγείας και Παιδείας και διανέμεται δωρεάν στα Σχολεία της χώρας, ενώ σύντομα θα μοιραστεί και σε μαθητές της Κύπρου.

Η φρίκη του να καίγονται βιβλία στη μέση μίας πλατείας, φέρνει στο μυαλό όλων, εικόνες μίας άλλης εποχής. Η τέχνη βέβαια, ήταν πάντα στόχος των σκοτεινών και των πονηρών και όπως φαίνεται, θα είναι για πάντα. Για εκείνους που (νομίζουν πως) ξέρουν πολλά και, κυρίως, για εκείνους που (σίγουρα) ξέρουν λίγα…

Για την θλιβερή εικόνα των καμένων βιβλίων, μίλησα με συγγραφείς. Ήθελα να μάθω τι μπορεί να είναι για αυτούς μία εικόνα με σελίδες που φλέγονται…

Κυριάκος Αθανασιάδης (συγγραφέας):

“Είναι σαν να φοβάμαι αναβίωση του ναζισμού επειδή το σκυλί μου είδε ένα πεσμένο βιβλίο στο πάτωμα του καθιστικού και θεώρησε έξυπνο να σηκώσει το πόδι και να το κατουρήσει.”

Για να είναι τρομακτική και επίφοβη μια αποκρουστική πράξη ακραίας απανθρωπιάς όπως το κατάπτυστο (μα και τόσο γελοίο) κάψιμο του βιβλίου του Τριβιζά πρέπει να έχει μία κάποια βάση από πίσω της, μια οργάνωση, έναν συντονισμό, ένα κατιτί σαν κόμμα, σαν «κίνημα», ή μια μιλίτσια με πολιτικο-στρατιωτική οργάνωση (βλ. Χρυσή Αυγή και λοιπές τρομοκρατικές συμμορίες). Αυτή εδώ δεν είχε κανένα τέτοιο στοιχείο.

Οι περισσότεροι από τους ακραίους αντιεμβολιαστές στην Ελλάδα —εξαιρώ κάποιους προβεβλημένους που κονομάνε από όλο αυτό, που κόβουν μονέδα πάνω από τις ΜΕΘ, τον πόνο και τα νεκροταφεία— είναι απλοί ηλίθιοι. (Μιλώ βέβαια για γαργαντουική, παχιά ηλιθιότητα, όχι για παίξε-γέλασε). Από την άλλη, τυχαίνει να μη μου διαφεύγει ότι ακριβώς εξαιτίας αυτών των ακραίων αντιεμβολιαστών έχουν χαθεί πολλές ζωές —και, ας μου επιτραπεί, κυρίως έχουν χαθεί πολλά χρήματα από τσέπες ανθρώπων που τα έχουν πελώρια ανάγκη—, μιας και η ανατροφοδότησή τους με προνεωτερικές-αντιεπιστημονικές σκέψεις στα ιντερνετικά echo chamber γκρουπάκια τους, αυτές τις φωλεές κοινωνιοπαθών, τις πολλαπλασιάζει και τις μεγεθύνει, «επικοινωνώντας» τες έτσι αποτελεσματικότερα, ενισχύοντας αφενός τον υπάρχοντα σκεπτικισμό κάποιων ανθρώπων και, εντέλει, αποτρέποντάς τους να εμβολιαστούν —ήτοι εκθέτοντάς τους στον ιό και στον τρομερό κίνδυνο νόσησης και θανάτου— και επιτείνοντας αφετέρου το μείζον κοινωνικο-οικονομικό πρόβλημα που συνιστά η πανδημία.

Μα το κάψιμο των βιβλίων; Αν μας γυρνά σε μαύρες εποχές, αν ξυπνά φρικτές μνήμες, αν κάνει να ακούγονται από μακριά, δίκην προοικονομίας, οι τρομώδεις ήχοι από τις θραυσμένες τζαμαρίες των εβραϊκών καταστημάτων κ.τ.π.; Όχι, προς Θεού, απολύτως καμία σχέση. Είναι σαν να φοβάμαι αναβίωση του ναζισμού επειδή το σκυλί μου είδε ένα πεσμένο βιβλίο στο πάτωμα του καθιστικού και θεώρησε έξυπνο να σηκώσει το πόδι και να το κατουρήσει.

Ή σαν να καίει βιβλία μία μαϊμού.

Παναγιώτης Μέντης (θεατρικός συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός):

“Tα παιδιά που διάλεξαν για θύματα του εχθρού της ανθρωπότητας είναι τα δικά τους τα παιδιά!”

«Σε έναν μακρινό πλανήτη, εξωγήινοι μυρμηγκοφάγοι εξυφαίνουν ένα ύπουλο σχέδιο για να κατακτήσουν τη Γη και να εξολοθρεύσουν τους κατοίκους της. Πρώτος και κύριος στόχος τους τα παιδιά! Έτσι, ο στόλος των εισβολέων, με επικεφαλής τον αποτρόπαιο στρατηγό Κόβιντ-19 τον Μικροπρεπή, επελαύνει ακάθεκτος. Ποιος θα επικρατήσει στην τρομερή αναμέτρηση που θα ακολουθήσει; Θα πετύχει το σχέδιο των εξωγήινων εισβολέων ή τα παιδιά της Γης θα βρουν τρόπους να τους κατατροπώσουν;»

Στο παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά, οι ύπουλοι εχθροί των ανθρώπων, που δουλεύουν για την εξαφάνιση του πλανήτη γη, βάζουν σαν στόχο για την επιτυχία του σχεδίου τους τα παιδιά.

Ο αρχηγός των εξωγήινων εχθρών της ανθρωπότητας, ο στρατηγός Κόβιντ 19 ο Μικροπρεπής, αφού αναμετρήθηκε με σώφρονες και άφρονες και παράφρονες ενήλικους, οργάνωσε τα στρατηγικά του σχέδια στρατεύοντας στις τάξεις του τη μάζα παραφρόνων και αφρόνων, φούσκωσε τα μυαλά τους με απαστράπτουσα ανοησία, ένδοξη βλακεία, και ατρόμητη ηλιθιότητα και όπως κάνει κάθε δικτάτορας που σέβεται τον εαυτό του και μόνο, χρησιμοποιώντας τους τυφλούς και πιστούς οπαδούς του, στάθηκε να απολαμβάνει τους τυφλοπόντικες στρατιώτες του, να κάνουν τη βρομοδουλειά για πάρτη του.

Στην χώρα μας, την επικράτεια την Ελληνική, οι μάχες των ανθρώπων με τον στρατηγό Κόβιντ 19 τον Μικροπρεπή, συνεχίζονται με νίκες, με ήττες και με θύματα. Έτσι συμβαίνει πάντα με τον πόλεμο. Το ξαναθυμηθήκαμε αφού γιορτάζουμε ένα χρόνο τώρα τα 200 χρόνια από το ηρωικό 1821. Και κατά πως φαίνεται οι μάχες με τον στρατηγό Μικροπρεπή θα κρατήσουν για καιρό ακόμα. Το λυπηρό είναι πως μια μερίδα Ελλήνων, της συνομοταξίας των Ελληναράδων, έχουνε συνταχθεί για τα καλά με τον εχθρό. Και είδαμε με τα ίδια μας τα μάτια την πρώτη επίθεση τους στα παιδιά. Και το ολέθριο είναι πως τα παιδιά που διάλεξαν για θύματα του εχθρού της ανθρωπότητας είναι τα δικά τους τα παιδιά! Αφού απ’ τα δικά τους τα παιδιά πήρανε τα βιβλία που θα τα φώτιζαν ενάντια στην επιβουλή του δυνάστη και τα έκαψαν. Κι αυτό συνέβη στην πόλη που έζησε ένας ποιητή που πάσχισε όλη τη ζωή του για την αληθινή ελευθερία.”

Μανώλης Νικόλτσιος (συγγραφέας παιδικών βιβλίων, δικηγόρος): 

“Στις μέρες που με ευκολία κάθε σκοτεινή ιδέα διακινείται χωρίς ουσιαστικό αντίλογο, αποφεύγοντας κάθε μορφή διαλόγου, ναι, το κάψιμο θα έπρεπε να το δούμε να έρχεται.”

Ποιος πίστευε ότι θα ξαναβλέπαμε βιβλία στην πυρά; Είναι αυτό επιστροφή στον Μεσαίωνα;

Βιβλία δεν κάηκαν από τους ναζί, δεν κάηκαν ακόμα και σε πιο σύγχρονα μας, προηγούμενα χρόνια; Τελικά, γυρνάμε κάπου πίσω, ή δεν φύγαμε ποτέ από εκεί;

Πέρα από τη χωρίς αστερίσκους καταδίκη αυτού του περιστατικού, της καύσης δηλαδή των βιβλίων και όσων αυτή συνεπάγεται, αξίζει να σκεφτούμε τι είναι αυτό που μας σοκάρει, όταν ένα βιβλίο καίγεται παραμονές του 2022.

Είναι το κάψιμο σαν πράξη και ο αποτροπιασμός που νιώθουμε σε αυτήν, ότι δεν περιμέναμε να ζήσουμε τέτοιες σκηνές στις μέρες μας ή μήπως η διαπίστωση ότι δεν έχουμε ξεμπερδέψει ακόμα με τις σκοταδιστικές ιδέες. Αλήθεια, ξαφνιαστήκαμε;

Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κανείς δεν το περίμενε. Ίσως κάποιοι αιφνιδιάστηκαν για τη στιγμή που έγινε, αλλά όχι, θα είχαμε κι εμείς εγκληματικές ευθύνες αν λέγαμε ότι δεν το περιμέναμε.

Στις μέρες που η επιστήμη αμφισβητείται “από τα έξω”, δηλαδή όχι από τους ίδιους τους επιστήμονες, παραγνωρίζοντας ότι συστατικό στοιχείο της ύπαρξης της ίδιας της επιστήμης είναι η αμφισβήτηση, στις μέρες που με ευκολία κάθε σκοτεινή ιδέα διακινείται χωρίς ουσιαστικό αντίλογο, αποφεύγοντας κάθε μορφή διαλόγου, ναι, το κάψιμο θα έπρεπε να το δούμε να έρχεται.

Απέναντι στο σκοτάδι και το μίσος που γεννά αυτή η πράξη, απέναντι σε αυτούς που δε θέλουν μυαλά ανοιχτά, με φαντασία, πρέπει να δίνουμε μια μάχη διαρκή. Τα βιβλία, ακόμα κι αν κάηκαν κάποια στιγμή στην ιστορία, είναι πάλι (ήταν πάντα) εδώ, επέζησαν και επιβίωσαν από αυτούς που η ιστορία τους ξεπέρασε. Είναι μια μάχη που η άλλη πλευρά” την έχει ήδη χαμένη.

Εμείς δεν πρέπει να παραιτούμαστε, δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πέφτουμε στη φωτιά να τα βγάζουμε και με τα σώματά μας να σβήνουμε τις φλόγες. Τα βιβλία άλλωστε, πόσω μάλλον τα βιβλία για παιδιά, μας δίνουν από μόνα τους όσο φως έχουμε ανάγκη.

Δείτε επίσης: