Β. Στεργίου και Γ. Μπαλαμπανίδης «συνομιλούν» μέσα από τα έργα τους

Από τις εκδόσεις Πόλις τους τελευταίους μήνες έχουν κυκλοφορήσει εξαιρετικά βιβλία που μας συντροφεύουν. 

Σήμερα θα ασχοληθούμε με δύο Έλληνες συγγραφείς που ανήκουν στη γενιά των millennials και με φρέσκια ζωντανή γραφή έχουν την ικανότητα να αφουγκραστούν τον παλμό της τελευταίας δεκαετίας και να μιλήσουν τόσο σε ανθρώπους της ηλικίας τους, αλλά και σε μικρότερους. 

Αυτό θεωρώ πως είναι και το κύριο πλεονέκτημά τους σε μία εποχή που οι έφηβοι αρνούνται πεισματικά να διαβάσουν.

Από τη μία έχουμε το δοκίμιο του Γιάννη Μπαλαμπανίδη, “Οι ιδέες της προόδου και της συντήρησης” κι από την άλλη το “Δέρμα” της Βίβιαν Στεργίου. Το πρώτο με διευρυμένη ερευνητική ματιά και έντονες πολιτικές αναφορές, το δεύτερο με έντονο βιωματικό τόνο και έμπνευση που αποτελεί σήμα κατατεθέν. Η ευρύτερη συλλογική αναζήτηση του πρώτου και το προσωπικό ύφος της δεύτερης συναντιούνται σαν δύο γραμμές που τέμνονται και καταλήγουν στην ίδια κραυγή αγωνίας με φόντο τη λύτρωση.

O τρόπος έκφρασης κι η γλώσσα τους έχει χαρακτηριστικά που διαπερνούν τη σύγχρονη ελληνική κι ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αρκετοί είναι οι όροι που εισάγονται από τα αγγλικά. Ένα ακόμα κοινό σημείο είναι πως τα δύο έργα ξεπερνούν τα σύνορα της Ελλάδας. Διακεκριμένος πολιτικός επιστήμονας και μία πολυταξιδεμένη νέα με ανώτατες σπουδές στη νομική (Αθήνα-Άμστερνταμ-Λονδίνο) στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης. Διαπνέονται από την ίδια ανησυχία να εκφράσουν τα όνειρα και τις ματαιώσεις τους. Έχουν πείσμα και αναζητούν την καλύτερη δυνατή διέξοδο, χωρίς καμία διάθεση παραίτησης.

Η εκρηκτική εξέλιξη της τεχνολογίας χρησιμοποιείται προς όφελος λίγων. Η ανεργία, η επισφάλεια στις εργασιακές σχέσεις κι η αβεβαιότητα διαποτίζουν τόσο το διήγημα της Στεργίου, όσο και την οξυδερκή πολιτική ανάλυση του Μπαλαμπανίδη. Αυθεντικοί υποστηρικτές της δημοκρατίας αναζητούν τις αιτίες της σημερινής κατάστασης και ιδιαιτέρως της ανόδου της Ακροδεξίας που αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Οι ελίτ αγνοούν τις ευθύνες τους και οι συγγραφείς μας ζητούν επαγρύπνηση και διαρκή ενημέρωση, προκειμένου να αποφύγουμε την αναβίωση φαντασμάτων του παρελθόντος.

Στην δημιουργία της προσωπικότητας του καθενός ξεχωριστή σημασία έχει διαδραματίσει ο πολιτισμός. Αναφορές στην μουσική, στην ποίηση, στις τέχνες υπάρχουν και στα δύο βιβλία. Εκπρόσωποι της πιο καταρτισμένης γενιάς αισιοδοξούν πως θα βρουν τον ιδανικό δρόμο πέρα από τα αδιέξοδα, “τι ζωή ζω, τι ζωή θέλω να ζήσω“. Μονάχα αν απαιτήσουμε αυτό που αξίζουμε, θα το πετύχουμε. Η υπαρξιακή αγωνία της Στεργίου είναι έκδηλη, ο Μπαλαμπανίδης μοιάζει πιο ψύχραιμα και τεχνοκρατικά να εξετάζει τα δεδομένα και τις συνθήκες που διαμορφώνονται.

Αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις της εποχής κι η διορατική τους ματιά πιθανώς μας αποκαλύπτει πράγματα που θα συμβούν στο μέλλον. Η αδυσώπητη πραγματικότητα δεν τους τρομάζει. Αντιθέτως προσπαθούν συνεχώς ορθολογικά να την ερμηνεύσουν. Δημιουργούν αισθήματα, προβληματισμούς, δεύτερες σκέψεις και ως έναν βαθμό απορίες που καλούμαστε να ψάξουμε περαιτέρω. Δύο από τα πιο ενδιαφέροντα βιβλία που έπεσαν στα χέρια μου. Σας καλώ να ανακαλύψετε τον κόσμο τους που είναι κομμάτι και του δικού μας (κόσμου).