Βus stories ή ιστορίες αστικής τρέλας

Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.

To μοναδικό μέσο μεταφοράς της πόλης εν αναμονή της λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης μας χαρίζει καθημερινές γλυκόπικρες στιγμές πολύωρης ταλαιπωρίας και κωμικοτραγικές σκηνές που προκαλούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής μας. Στη γραμμή 14 προς κέντρο, επιβιβάστηκε  από τη στάση Καμάρα η Μαρία μαζί με τη μητέρα της. Κρατούσε ένα μαντηλάκι στα χέρια της και το έσφιγγε με δύναμη. Όταν ο οδηγός τελείωσε με τη φρικιαστική διαδικασία, «σταματάω το λεωφορείο, παίρνω το κλειδί της μπάρας, κατεβαίνω από τη θέση μου, ανοίγω τη μπάρα, περιμένω να ανέβει το άτομο με αναπηρία, μαζεύω τη μπάρα, βάζω το κλειδί στη θέση μου, κάθομαι στο τιμόνι, ξεκινώ το λεωφορείο» και η μητέρα της έσπρωξε το καρότσι, της γλίστρησε το μαντήλι, ένας ψηλός νεαρός με μαύρα μποτάκια στην προσπάθειά του να αποβιβαστεί το πάτησε.

Στη γραμμή 31, καθόταν όρθια σφηνωμένη σε μια γωνία δίπλα στο παράθυρο. Έκανε κρύο εκείνο το πρωί, το άνοιξε λίγο και ρουφούσε τον παγωμένο αέρα από τη χαραμάδα. Φορούσε ένα μπλε λεπτό παλτό για την εποχή και μια ασορτί μπλε βελούδινη κορδέλα στα μαλλιά. Κρατούσε μια μικρή τσάντα και κάθε λίγο έστρωνε το φόρεμα μέσα από το παλτό της. Χτύπησε το κινητό της « μαμά ορκίζομαι σε λίγο, ξέρω ότι έχεις βάρδια και δε γινόταν αλλιώς, δεν πειράζει μη στενοχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά», έκλεισε το τηλέφωνο και σκούπισε τα μάτια της.

Στη γραμμή 39, η κυρία Αλεξάνδρα δυσκολεύτηκε πολύ για να ανέβει τα σκαλιά. Το ίδιο δυσκολεύτηκε και για να καθίσει. Κοιτούσε τα νεαρά παιδιά που ήταν όρθια και γελούσαν δυνατά. Άνοιξε το πορτοφόλι της και κοίταξε για ώρα μια φωτογραφία ενός νεαρού. Το ξαναέκλεισε και έστρεψε στο βλέμμα στο παράθυρο.

Στη γραμμή του 2, ο Κώστας φορούσε τα ακουστικά του και ήταν χαμένος στο δικό του κόσμου. Δεν έδινε σημασία σε μια φασαρία πιο κει για το ποιος πρόλαβε τη θέση, βιαζόταν να φτάσει στο προορισμό του. Όταν άνοιξε η πόρτα για να κατέβει, την είδε. Φορούσε ένα κόκκινο παλτό και είχε μαζεμένα τα μαλλιά της. Του χαμογέλασε για να της κάνει χώρο να περάσει. Εκείνος στάθηκε ακίνητος, έβγαλε τα ακουστικά και έχασε τη στάση του.

Στη γραμμή του 30, κρατούσε σφιχτά ένα ταλαιπωρημένο παραμύθι. Φορούσε σκουφί, κασκόλ και καθόταν κοντά στο παράθυρο. Η μητέρα του είχε στα πόδια της την παιδική του τσάντα. Ήταν βράδυ, έψαχνε το φεγγάρι στον ουρανό. Το παραμύθι έγραφε, «Ο Φεγγαροσκεπαστής».

*Μπορείς να στείλεις και συ τις μικρές σου ιστορίες απο τα λεωφορεία της πόλης ή να μας στείλεις μια εικόνα που σου φάνηκε ενδιαφέρουσα από τα καθημερινά δρομολόγια, μαζί με το όνομα, την ιδιότητα, την ηλικία σου και την αστική γραμμή στην οποία αναφέρεσαι, στο parallaximagazine@gmail.com.