Βus stories ή ιστορίες αστικής τρέλας
Καθημερινές ιστορίες ανθρώπων στριμωγμένες στα αστικά λεωφορεία της γραμμής.
Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.
Στη γραμμή 11, ανέβηκε περιχαρής. Σε όλη τη διαδρομή έσφιγγε στη χούφτα του ένα επιχρυσωμένο κέρμα. «Μαμά, θα είμαι τυχερός όλη τη νέα χρονιά τώρα που κέρδισα το φλουρί;» ρωτούσε τη μητέρα του που καθόταν δίπλα του και κείνη του φιλούσε τρυφερά το μέτωπο, «Ναι, Βασιλάκη».
Στη γραμμή 3, της έκανε νόημα για να της παραχωρήσει τη θέση του. Ήταν κουρασμένη, φορτωμένη και αφημένη στα καθημερινά βάρη. Έψαχνε σαν τρελή το εισιτήριό της, μετά για ψιλά. Λίγο πριν αποβιβαστεί της άφησε το εισιτήριό του στη άδεια θέση.
Στη γραμμή 14, επιβιβάστηκε κρατώντας την τσάντα του υπολογιστή, τη δική της, φακέλους και μια βαλίτσα. Κοίταζε ανυπόμονη το ρολόι και αναστέναζε. Ξαφνικά, το λεωφορείο σταμάτησε λόγω βλάβης, έπρεπε να περιμένει άλλα 40 λεπτά το επόμενο.
Στη γραμμή 31, ο ένας κουβαλούσε βιολί και ο άλλος κιθάρα. Εκείνη την ώρα το λεωφορείο ήταν σχεδόν άδειο. Άνοιξε και έβγαλε την κιθάρα, γρατζούνισε και ξεκίνησε «Ζούμε τις μικρές μας ιστορίες, στο κέντρο και τις συνοικίες, όνειρα μεθυσμένα σχέδια ματαιωμένα..»
