Μια ιστορία στη Χούντα
Μια ανάμνηση στην Τούμπα μιας θλιβερής εποχής
Του Γιώργου Τούλα
Τη χούντα τη θυμάμαι λίγο. Στιγμές μόνο. To χειμώνα το ’71 πήγαινα στον παιδικό σταθμό Ελπίς, πίσω από τον Άγιο Θεράποντα. αυστηρών ηθών, όπως όλα στην εποχή. Τα μεσημέρια μας έβαζαν να κοιμηθούμε υποχρεωτικά και διάλεγα το επάνω κρεβάτι για να μη καλοβλέπει αυτή που έκανε έλεγχο, πως ψεύτικα έκλεινα τα μάτια και δεν κοιμόμουν στα αλήθεια, διότι υπήρχε τιμωρία για την απείθεια. Στο πρωινό, επειδή δεν άντεχα τις ελιές που έπρεπε να φάμε με το ζόρι, τις έκρυβα στην τσέπη της ποδιάς για να τις πετάξω πίσω από το φράχτη στο διάλειμμα. Έτσι η ποδιά μου είχε αιωνίως μια λαδιά μπροστά και έπρεπε να εξηγώ και στο σπίτι τι κάνω.
Όταν μας ανακοίνωσαν πως θάρθει η σύζυγος του πρωθυπουργού, έτσι αποκαλούσαν τότε το δικτάτορα, να μας επισκεφτεί, μαύρος πανικός έπεσε στο σχολείο. Ένα μήνα ετοιμάζονταν όλα. Βαψίματα, καθαρισμοί, φωταψίες. Όταν έφτασε η μέρα πήγαμε σιδερωμένα στην τρίχα, έχοντας μελετήσει τα λατρευτικά στιχάκια, προβάρει τα πατριωτικά άσματα και κυρίως με οδηγίες ούτε καν να τολμήσουμε να ανασαίνουμε μπροστά της. Πέντε λεπτά πριν φθάσει η υψηλότης της ένα παιδί κατουρήθηκε από φόβο και τότε η διευθύντρια, που θα ορκιζόσουν πως είχε θητεύσει στους Ναζί, το χαστούκισε δυνατά μπροστά σε όλους με αποτέλεσμα το δαχτυλίδι της να του σκίσει το μάγουλο. Φυσικά το παιδί έκλαψε βουβά μέσα σε ένα ποτάμι αίματος, αλλά που να τολμήσει να μιλήσει;
Την αίθουσα των εκδηλώσεων την είχαν στολίσει με τα γνωστά πουλιά εν πυρά στους τοίχους. Μόλις μπήκε η Δέσποινα έπαιζε ένα εμβατήριο και η κυρία Ιωάννα, αν θυμάμαι καλά το όνομα της σκύλας,-διευθύντριας της χάρισε κόκκινες γλαδιόλες με μια ελαφριά υπόκλιση.
Εμείς μπήκαμε στη σειρά, της φιλήσαμε το χέρι ευλαβικά και μας χάρισε όλους ένα βιβλιάριο της νεοσύστατης τότε, Εμπορικής Τραπέζης. Με πρώτη κατάθεση πεντακόσιες δραχμές, δώρο του καθεστώτος. Μετά και αφού της είπαμε ποιήματα θαυμαστικά έφυγε με μια μαύρη κούρσα. Δεν τη θυμάμαι να βγάζει λεπτό τα μαύρα της γυαλιά.
Για μέρες μετά το σχολείο ζούσε με την ανάμνηση της, η διευθύντρια ζητωκραύγαζε για τη μεγάλη μας τύχη και κάποια παιδιά οι γονείς τους έλεγαν πως με τέτοια καραγκιοζιλίκια εξαγοράζουν τη σιωπή μας.
Μισό αιώνα μετά την 21η Απριλίου, για μας που προλάβαμε στη δύση της παιδιά, τη θλιβερή παρένθεση, οι αναμνήσεις έχουν να κάνουν όλες με τη σφαίρα του γελοίου. Πέρα από το πολιτικό και τον πόνο που άφησε πίσω της υπάρχει το αισθητικό του πράγματος, η απίστευτη φθήνια ενός καθεστώτος που η φαιδρότητα συντρόφευε κάθε του δημόσια έκφανση.
