Οι σπαρακτικές φωνές των «παιδιών» και οι εκμαυλιστές καθηγητές τους
Η Ελένη Χοντολίδου γράφει για το βαριά τραυματισμένο και ταλαιπωρημένο ΑΠΘ
Τελείωσα το Πανεπιστήμιο το 1979. Σε δύο χρόνια η φουρνιά μου ήταν διορισμένη στο σχολείο.
Σήμερα οι φοιτήτριες και οι φοιτητές μας δεν είναι εργαζόμενοι αλλά «απασχολήσιμοι» από τα πρώτα χρόνια των σπουδών τους. Στα «φτωχά» Τμήματα όπως το δικό μας (Φιλοσοφίας & Παιδαγωγικής) ένα μεγάλο ποσοστό των φοιτητριών και φοιτητών μας εργάζεται συνήθως σε μπαράκια, χωρίς ωράριο, ενίοτε και χωρίς ένσημα με το αστρονομικό ποσόν των 350ευρώ.
Αυτός είναι άραγε και ο λόγος που υπάρχει αυτός ο λυγμός και η απόγνωση στη φωνή τους όταν διαδηλώνουν;
Μπήκα στο Πανεπιστήμιο το 1975 με τη βαριά σκιά της «γενιάς του Πολυτεχνείου», με συνελεύσεις 12 ωρών, γεμάτες καπνό και όλων των ειδών τις αναγνώσεις και παραναγνώσεις του μαρξισμού και των παρακλαδιών του. Απίστευτη γνώση όλων των Συνεδρίων του ΚΚΕ, ποιος και πότε δάγκωσε το αυτί του άλλου, ποιος είπε τι και πότε. Οι ορθοί κομμουνιστές, οι εξαιρετικοί συνδικαλιστές του Ρήγα, η ΠΑΣΠ, οι πολυδιαβασμένοι του μλ-ΚΚΕ και του ΚΚΕ-μλ, η ΑΑΣΠΕ, η ΣΣΚ και πολλοί άλλοι πλην δεξιών.
Θυμάμαι με τον συμφοιτητή μου ΘΦ, ως προσωρινοί εκπρόσωποι του έτους μας, να κλείνουμε τον δρόμο στους συμφοιτητές και τις συμφοιτήτριές μας ώστε να μη γίνει το μάθημα του Καθηγητή Απόστολου Σαχίνη. Ήμασταν σοβαροί γιατί κάναμε αποχουντοποίηση. Δεν ξέραμε ότι η χούντα είναι δυνάμει μέσα μας. Αλητείες δεν κάναμε παρά μόνον συνθήματα στους τοίχους. Ένας φίλος από τον Ρήγα έκανε πρόπερσι δωρεά στη Φιλοσοφική από τύψεις για όλες τις μουτζούρες που είχε κάνει…
Δεν είμαι σε θέση να περιγράψω με λεπτομέρειες την κατρακύλα του φοιτητικού συνδικαλισμού και τον πνιγηρό εναγκαλισμό του από τα κόμματα. Σε 50 χρόνια από τότε που ήμουν «μικρή και τριανταφυλλένια» τα ποσοστά άλλαξαν, εμφανίστηκαν οι δεξιοί συνδικαλιστές και οι αριστεροί μετακινήθηκαν ακόμη αριστερότερα(;) με απόγνωση, αυθάδεια και απίστευτα μεγάλη σιγουριά ότι οι υπερβολές που ξεστομίζουν είναι η πανανθρώπινη αλήθεια. Πάντοτε υπάρχουν τα «καλά παιδιά», εννοώ αυτά που σπουδάζουν, είναι σεβαστικά προς τους δασκάλους τους χωρίς να είναι φύτουλες και σπασίκλες. Αλλά αυτά σπανίως έχουν συνδικαλιστική εκπροσώπηση και φωνή.
Δεξιά είναι οι φοιτητές της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που μοιράζουν σημειώσεις, θέματα για τις εξετάσεις(!) και κάθε είδος εκδούλευσης μέχρι και σβήσιμο κλήσεων. Έχουν απίστευτα σεξιστικές αφίσες για τα πάρτυ τους και κοσμικές εκδηλώσεις και εκδρομές. Η ρητορεία τους στα αμφιθέατρα έχει αντικατασταθεί από νταούλια και χαμηλότατου επιπέδου κραυγές εναντίον των αντιπάλων, των στελεχών του κόμματός τους να επινεύουν με καμάρι.
Οι κορυφαίοι συνδικαλιστές τους μου προκαλούν ρίγη στη ραχοκοκαλιά.
Στο μέσον οι άλλες φοιτητικές παρατάξεις στα όρια της νομιμότητας με αντιαισθητικές αφίσες, ξύλινο λόγο, άθλια συνθήματα συγκεντρωμένοι στα τραπεζάκια τους στις σχολές. Στρατιωτάκια κανονικά.
Από τον Νόμο 815 και τις καταλήψεις του 1990 προέκυψαν τα σχήματα ΕΑΑΚ. «Η Ενιαία Ανεξάρτητη Αριστερή Κίνηση (Ε.Α.Α.Κ.) είναι ένα δίκτυο που αποτελείται από ένα σύνολο αριστερών φοιτητικών πολιτικο-συνδικαλιστικών σχημάτων, τα οποία δραστηριοποιούνται στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα ΤΕΙ και Πανεπιστήμια της Ελλάδας».
Άρχισαν, λοιπόν, ή μάλλον συνεχίστηκαν οι καταλήψεις, τα σπασίματα, το «χτίσιμο» καθηγητών, η απαγόρευση εκδηλώσεων (από ομιλίες μέχρι και ομοτιμοποιήσεις), η διαπόμπευση καθηγητών (αφίσες με τα πρόσωπά τους και επιχειρηματολογία κατά το δοκούν). Και τα παράνομα επαγγελματικά πάρτυ στους ελεύθερους χώρους αλλά και μέσα στις Σχολές(!) χωρίς άδεια, καταστρατηγώντας τη νομοθεσία: διακινούνται ουσίες, πουλιούνται ποτά «μπόμπες» και όλα τα ποτά χωρίς ΦΠΑ με αφόρητη ηχορύπανση από τη Ροτόντα μέχρι τις 40 Εκκλησιές μέχρι πρωίας.
Οι φοιτητές αυτοί έχουν αυτοπεποίθηση, μπόλικο αυταρχισμό, έχουν πάρει διαζύγιο από την καλή συμπεριφορά και τη δημοκρατία (αυτά είναι για τους αστούς) και χρησιμοποιούν με βαρβαρότητα το σώμα τους εναντίον των αντιπάλων.
Στους φοιτητές αυτές κλείνουν το μάτι άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο «προοδευτικοί»(;) καθηγητές διατελώντας σε διπολική διαταραχή. Άλλος είναι ο λόγος τους στα ΜΜΕ, στα όργανά του ΑΠΘ, στην οικογένειά τους και άλλος εσωτερικά στους συναδέλφους και τους φοιτητές τους.
Θλιβεροί και φιλόδοξοι άνθρωποι που έχουν συντελέσει χρόνια τώρα στον εκμαυλισμό των φοιτητριών και φοιτητών τους ή έχουν σιωπήσει από φόβο μην και δεν είναι δημοφιλείς, χωρίς όρια προς τους φοιτητές τους. Βεβαίως, η νομοθεσία βοηθούσε καθώς το σώμα των διδασκομένων είχε αναχθεί σε καθοριστικό παράγοντα προκειμένου να εκλεγούν Πρυτάνεις, Πρόεδροι Τμημάτων με τις αναγκαίες πάντοτε συμφωνίες.
Σε ποιον άλλο χώρο στο δημόσιο παρατηρούνται φαινόμενα ανομίας που μένουν ατιμώρητα; Είναι απολύτως αναγκαίο να κοινωνικοποιούνται οι νέοι γνωρίζοντας ότι οι πράξεις τους έχουν επιπτώσεις. Αλλιώς παρατείνεται η εφηβεία φοιτητών και των καθηγητών τους με πολύ οδυνηρά αποτελέσματα για όλους μας. Είναι δύσκολο να είσαι σε ένα πανεπιστήμιο γεμάτο εφήβους. Κατά την άποψή μου η αποζημίωση των ζημιών, η κοινωνική εργασία, η μερική έως και ολική αποβολή από τα ιδρύματα είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης του φαινομένου.
Οι υπερασπιστές του παραλογισμού και της φασιστικής συμπεριφοράς αυτών των φοιτητών σε τι είδους Πανεπιστήμια στέλνουν τους γόνους και τους απογόνους τους; Κάποιες φορές εξαιρετικοί επιστήμονες και οι ίδιοι επενδύουν τις εκπαιδευτικές τους άδειες σε σοβαρά, ήσυχα, καθαρά πανεπιστήμια (ξενέρωτα εντελώς), εντελώς διαφορετικά από το ΑΠΘ.
Πώς τα καταφέραμε και έχει χαθεί ο αναγκαίος σεβασμός προς τους διδάσκοντες από μερίδα φοιτητών που αν και μειοψηφική δίνει τον τόνο; Πώς τα καταφέραμε και υποτιμάται η πειθαρχία ως αναγκαία προϋπόθεση μάθησης;
Η μαζικοποίηση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης συνετέλεσε στη ριζική αλλαγή της. Ευχάριστο είναι το γεγονός ότι όλοι οι νέοι σχεδόν παρατείνουν τα χρόνια σπουδών τους και έχει εκλείψει σχεδόν ο λειτουργικός αναλφαβητισμός. ΑΛΛΑ, μόνον στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει ο άγραφος νόμος του δημοκρατικού 5.
Από την άλλη εντελώς φανερά έχει στηθεί μία φάμπρικα συγγραφής επ’ αμοιβή προπτυχιακών και μεταπτυχιακών διατριβών με το Πανεπιστήμιο και το Υπουργείο να κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου. Τα πτυχία έχουν υποβαθμιστεί –παραπάνω δεν γίνεται. Ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσα πανάκριβα μεταπτυχιακά προγράμματα αμφίβολης ποιότητας που οι νέοι τα παρακολουθούν για τα μόρια και όχι από ενδιαφέρον. Η ανεύρεση εργασίας είναι πολύ δύσκολη για τους αποφοίτους όλων σχεδόν των Τμημάτων.
Μπορεί να είμαι «αντιδραστική» και πολύ μεγάλη για να κατανοώ και να μου αρέσει η πραγματικότητα σήμερα στο ΑΠΘ. Κλείνω αισίως 41 χρόνια ζωής στο πανεπιστήμιο και, πιστέψτε με, τα έχω δει όλα. Με κυνηγούσαν οι επαναστάτες φοιτητές όταν καθάριζα στοιχειωδώς τους κοινούς χώρους όταν απεργούσε το προσωπικό καθαριότητας (χωρίς προσωπικό ασφαλείας), σταμάτησαν εκδήλωση για τη στέγαση των προσφύγων!!! και μου έκλεισαν τον δρόμο για τη Σχολή μου ρωτώντας με ποια είμαι! Οι φοιτητές μας.
Για μένα ο ρόλος μου είναι να διδάσκω τις φοιτήτριες και τους φοιτητές μου, να τους ανοίγω δρόμους και να τους εξοπλίζω για τη μετέπειτα ζωή τους όσο μπορώ. Να κάνω τα μαθήματά μου συνεχώς καλύτερα, να τα εμπλουτίζω, να επιμορφώνομαι συνεχώς, να μην διδάσκω συνεχώς τα ίδια αντικείμενα με τα ίδια επιχειρήματα.
Η δουλειά των φοιτητριών και φοιτητών μου είναι να σπουδάζουν και να μορφώνονται.
Φυσικά να χαίρονται την υπέροχη φοιτητική ζωή της Θεσσαλονίκης, η καλύτερη ομολογουμένως σε όλη την Ελλάδα, αλλά όχι μόνο στις ταβέρνες! Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά μουσεία άξια του νεανικού ενδιαφέροντος, θεσμούς όπως το φεστιβάλ ντοκυμαντέρ και το φεστιβάλ κινηματογράφου (οι εθελοντές τους παρακολουθούν δωρεάν όλο το φεστιβάλ), δύο συμφωνικές ορχήστρες, ένα κρατικό θέατρο, πολλές μουσικές σκηνές και μικρά θέατρα. Τα φοιτητικά χρόνια μπορούν να είναι δημιουργικά και γόνιμα. Να μάθεις γλώσσες, να κάνεις ταξείδια, φίλους, να ζήσεις έρωτες.
Πού χωράνε σε όλα αυτά οι λοστοί, τα δοκάρια, η καταστροφή του χώρου στον οποίον σπουδάζεις με τόση σιγουριά και αφελή βεβαιότητα ότι όσα πιστεύεις, όσα λες και όσα κάνεις είναι τα ΜΟΝΑ σωστά; Γιατί τόσος θυμός και τόση απαξίωση;
Μήπως δεν τα κάναμε εμείς όλα καλά; Σχεδόν τίποτα δεν κάναμε καλά. Κόβαμε και ράβαμε τα Προγράμματα Σπουδών σύμφωνα με τις δικές μας ανάγκες, όλες οι κυβερνήσεις έφτιαχναν κι άλλα Πανεπιστήμια και άλλα Τμήματα χωρίς προγραμματισμό, απαξιώνουμε τις δυνατότητες επαγγελματικής αποκατάστασης (με την αγορά θα ασχολούμαστε τώρα;) Η χώρα έχει χάσει πολύτιμα μυαλά, ευκαιρίες, έχουμε υποστεί μία σκληρή κρίση με συνακόλουθη φτωχοποίηση.
Οι φοιτητές και οι φοιτήτριές μας όλο και περισσότερο είναι απασχολήσιμοι και όχι εργαζόμενοι με ελάχιστες ευκαιρίες πλήρους απασχόλησης. Τα δικά μας παιδιά, ως αναπληρωτές, έχουν γυρίσει όλα τα ακριτικά νησιά και την ενδοχώρα αγόγγυστα, με αξιοπρέπεια και όση δημιουργικότητα τους απομένει.
Τούτων δοθέντων, αγαπητές και αγαπητοί συνάδελφοι, έχουμε την ιερή υποχρέωση να ξαναφτιάξουμε το βαριά τραυματισμένο και ταλαιπωρημένο ΑΠΘ μακριά από ψεύτικες ρητορείες, κολακείες προς τα αμήχανα «παιδιά» μας που έχουν μπροστά τους την ανεργία.
Οφείλουμε να ανακαλύψουμε εκ νέου τους ρόλους μας και να «μαντάρουμε» την φθαρμένη παιδαγωγική μας σχέση με τους φοιτητές και τις φοιτήτριές μας. Να σταματήσουμε το αναίτιο χάιδεμα της παρανομίας τους, να ενισχύσουμε τις συλλογικότητες και να απομονώσουμε με παιδαγωγική αυστηρότητα και αγάπη τα παραστρατημένα παιδιά –γιατί παραστρατημένα είναι «επαναστάτες της πορδής με τα λεφτά του μπαμπά».
Προτείνω μάλιστα να προσποιούμαστε εφεξής ότι διδάσκουμε στο Cambridge, τη Σορβόνη, το Berekley, το Humboldt… στα Πανεπιστήμια που όλοι στέλνουμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των φίλων μας. Είναι φιλόδοξη η πρόταση αλλά είναι η μόνη μας ελπίδα ότι οι σπαρακτικές φωνές των παιδιών θα μετατραπούν σε αγωνιστικές δυναμικές φωνές, σε επιστημονικό λόγο ανοιχτό στην ελπίδα.
ΥΓ. Η αστυνομία, βεβαίως, δεν θα έχει λόγο ύπαρξης όταν και εάν γίνουν όλα αυτά.
