#10 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας
Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές.
Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;
*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές. #1 Σαν η πόλη να άδειασε για μας.
Ήταν βράδυ Σαββάτου, γύρω στη μία την πήρε και της είπε έρχομαι να σε πάρω. Περπάτησαν όλο το κέντρο, Σάββατο βράδυ στην Αθήνα και οι δρόμοι ήταν άδειοι, κι εκείνη άναψε τα φώτα της αποκλειστικά γι αυτούς τους δυο. Θυμόταν πως η Πλάκα είναι η αγαπημένη της περιοχή, εκεί την πήγε, χωθήκανε στα στενά κι αυτή του έλεγε για τις ταινίες που γυρίστηκαν στα σημεία που περπατούσαν. Εκείνος την χάζευε και της γελούσε, εκείνη μιλούσε ακατάπαυστα από αμηχανία. Η σιωπή της πόλης τους παρέσυρε στους ψιθύρους. Στα σοκάκια που περπατά όλος ο κόσμος, κάνανε κι εκείνοι δυο βήματα και μια αγκαλιά εκεί που έζησαν χιλιάδες στιγμές οι άλλοι ζήσανε κι οι δυο τους την δική τους. Στους πολυσύχναστους δρόμους της Αθήνας που το βράδυ βουβαίνουν, φώναξαν όλα εκείνα που της είπε χωρίς να μιλήσει. Και ήταν απλώς μία συνηθισμένη βόλτα σε μέρη τουριστικά, αλλά ήταν δική τους. Μία ακόμη πρώτη φορά ανάμεσα σε δεκάδες άλλες, μια ακόμη φορά που τον είδε κάτω από το φως και ανακάλυψε ακόμη έναν λόγο που είναι μαζί του τόσο καιρό. Τελικά οι πόλεις είναι πιο όμορφες όταν είναι άδειες. #2 Το πιο ευχάριστο super market
Μεγάλο Σάββατο, η κυρία Κούλα έχει χάσει τον άντρα της μένει μόνη σε ένα δυάρι στην Άνω Πόλη. Τα παιδιά και τα εγγόνια της μένουν στην Αθήνα, δεν τα βλέπει συχνά. Ποτέ δεν ένιωσε μόνη, πάντα το σπίτι της ήταν γεμάτο. Τώρα πια όχι, κοιτά το ημερολόγιο και μετρά τις ημέρες για να πλησιάσουν οι γιορτές και να ανταμώσουν πάλι στο μεγάλο τραπέζι της αυλής. Σήμερα ξύπνησε με ένα πλατύ χαμόγελο, ντύθηκε και πήγε στην λαϊκή και στο Καπάνι να πάρει ζαρζαβάτια και αρνάκι για να τους φιλέψει. Ήταν τα καλύτερα ψώνια της ζωής της, τα επέλεγε με προσοχή και αγάπη γιατί ήξερε πως θα γέμιζαν το τραπέζι τους, πως τα εγγόνια της θα θέλανε κι άλλο φαγητό, πως η κρυφή αυλή στην Άνω Πόλη θα ποτιζόταν από παιδικές φωνές και η λεμονιά του παππού θα μοσχοβολούσε. Περίμενε την Ανάσταση σαν να ταν της ζωής της.
#3 Αγανάκτηση
Στο Περιστέρι της Αθήνας, σε ένα στενό ένα βράδυ κάποιος αποτύπωσε την οργή μιας ολόκληρης χώρας σε λέξεις. Ήταν ένα βράδυ που η Ελλάδα δεν τον χωρούσε, ακόμη ένα βράδυ που δεν έπεσε από τα σύννεφα, ακόμη ένα βράδυ που οι τίτλοι των ειδήσεων του μάτωσαν τα μάτια και την ψυχή. Πήρε ένα ξύλο και χάραξε αυτή τη φράση, ένα μαύρο σπρέι στην τσάντα και έτρεξε στα στενά, το έγραψε παντού. Το σβήσανε μα έμεινε σε εκείνο το στενό στο Περιστέρι, όποιος το αντίκρισε ήρθε αντιμέτωπος με τα σκοτάδια που προσπάθησε να σβήσει τα τελευταία χρόνια. Στεκόντουσαν και κοιτούσαν τις λέξεις σαν να ‘ταν θεριά ανθρώπων. Μία πρόταση και ένα σπρέι, με κοινά συναισθήματα που μας κατέβαλλαν. #4 Τελευταίο προσωρινό αντίο
Είναι φίλοι από παιδιά, μένανε στα απέναντι σπίτια, μεγαλώσανε σε κοινή πιλοτή, ερωτεύτηκαν αλλά δεν κατέληξαν ποτέ μαζί προτίμησαν να μείνουν φίλοι και να κρατήσουν αυτή την αδελφική σχέση. Από τα 6 τους μέχρι τώρα ήταν κάθε μέρα μαζί, πίνανε καφέ στον ακάλυπτο, λέγανε αστεία που μόνο εκείνοι καταλάβαιναν, στις τιμωρίες των παιδικών τους χρόνων έβγαιναν στα μπαλκόνια και κάνανε παρέα ο ένας στον άλλον, ότι και να γινόταν κατέληγαν μαζί. Μέχρι που εκείνη βρήκε δουλειά στο εξωτερικό, σήμερα βγήκαν για τον τελευταίο τους καφέ πριν την πάει στο αεροδρόμιο, προσαρμόζονται πια στην εικονική πραγματικότητα, η πιλοτή τους μένει άδεια εκείνοι μεγαλώνουν και χωρίζουν. Από τους καφέδες στον ακάλυπτο περνούν στους καφέδες στις βίντεοκλήσεις, της λέει “σ’ αγαπώ” και μπαίνουν στο αμάξι για να πάνε στο αεροδρόμιο. Εκεί, εκείνη τον φιλάει στο στόμα και του λέει “έχω βρει τον άνθρωπο μου και θα είναι κάμποσα χιλιόμετρα μακριά.” Εκείνος παγώνει, εκείνη γελάει παίρνει την βαλίτσα και χάνεται στο πλήθος. #5 Παράθυρα
Όταν ήμουνα μικρή, καθόμουν στο μπαλκόνι και χάζευα τα παντζούρια που ήταν κλειστά τα μεσημέρια, θυμάμαι μία ολόκληρη πολυκατοικία απέναντι από μας είχε κατεβασμένα τα ρολά. Ήθελα να πάω στα σπίτια και να τ’ ανοίξω έλεγα στην μαμά μου πως είναι έγκλημα να μην βλέπεις το φως του ήλιου ειδικά το μεσημέρι. Μέχρι σήμερα πάντα κοιτώ προς τα πάνω και χαζεύω τα παράθυρα και τα παντζούρια είναι φανταστικό να φτιάχνεις τις ζωές των άλλων, να “κλέβεις” με ματιές αντικείμενα και να φτιάχνεις την ζωή τους. Τα παράθυρα είναι μαγεία, ειδικά όταν οι αντανακλάσεις τους γεννούν ζωές.
