10 πράγματα που κατάλαβα σ’ αυτές τις εκλογές

Από τις εκλογές του 2009 πέρασαν δυόμιση χρόνια. Μικρή απόσταση, θα πει κάποιος, όχι όμως και για μένα. Τον Οκτώβρη του 2009 δούλευα στα δύο καλύτερα δημοσιογραφικά συγκροτήματα της Θεσσαλονίκης (Ράδιο Θεσσαλονίκη και Αγγελιοφόρο) κι έφυγα και από τα δύο. Επίσης είχα δύο παιδιά κι έκανα και τρίτο ενώ στον περίγυρό μου είχα φίλους με κανονικές δουλειές και τώρα τους βλέπω να παραμιλάνε. Κάθισα λοιπόν, το σκέφτηκα από ‘δω, το ανέλυσα από ‘κει και αποφάσισα, για πρώτη φορά από το 1993, να σταματήσω να ψηφίζω ΠΑΣΟΚ και να δώσω την ψήφο μου στο κόμμα που αντικαθρεφτίζει την καταγωγή μου, τις ιδέες μου και την κοινωνική μου τάξη και που είναι… το ΚΚΕ. Προσέξτε τι λέω: Στράφηκα στο ΚΚΕ και όχι στην Παπαρήγα, τη Λιάνα Κανέλη ή τον κάθε συνδικαλιστή ΚΚΕ που μου σπάει τα νεύρα με την αναχρονιστική νοοτροπία του. Το ΚΚΕ είναι πέρα από πρόσωπα κι εγώ το έριξα εκεί όπου χρόνια τώρα αλίευε ψήφους το πρώην κόμμα μου για να κυβερνήσει έτσι όπως κυβέρνησε αυτόν τον τόπο.

Δεν προσπάθησα να πείσω κανέναν άλλον να κάνει το ίδιο με μένα. Η Αλίκη αποφάσισε να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, τελικά όμως έκλαιγε το μωρό, εγώ κοιμόμουνα και δεν πήγε καν στην κάλπη. Η μάνα μου ζωγράφισε μια μούντζα και την έβαλε στον φάκελο. Μάλιστα μου έφερε και τα ψηφοδέλτια για να δω ότι δεν ψήφισε ΠΑΣΟΚ. Με την αδελφή μου τα είπαμε μια φορά πριν από πολλές μέρες. Μάλλον Τσίπρα ψήφισε ή, στη χειρότερη, Κουβέλη… Δε θέλησα να νουθετίσω κανέναν σ’ αυτές τις εκλογές. Εκλεισα την τηλεόραση, δεν απάντησα σε καμία κλήση συντρόφων μου από το ΠΑΣΟΚ, δεν πήγα καν στις συγκεντρώσεις του φίλου μου Χρήστου Παπαστεργίου που έβαλε υποψήφιος στην Α’ Θεσσαλονίκης. Ετσι τις είδα τις εκλογές.

Λάθος, σωστό, θα φανεί στη συνέχεια, η οποία μάλλον θα έρθει συντομότερα απ’ ότι συνήθως. Τώρα που τελείωσε το πανηγύρι, λέω να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου. Κάποια συμπεράσματα που προέκυψαν μετά από σύντομη σκέψη, απαλλαγμένη από παραπλανητικές ειδήσεις και βασισμένη απλώς και μόνον στην εμπειρία της καθημερινότητας στους εργασιακούς μου χώρους αλλά και της συναναστροφής με απλούς, λαϊκούς ανθρώπους που άλλαξαν τις ζωές τους, όπως κι εγώ, την τελευταία διετία. Κατάλαβα λοιπόν τα εξής (ή περίπου αυτά):

– Η κάλπη δεν επεφύλαξε καμία έκπληξη. Καμία όμως… Σύντομα θα έχουμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ και τα επόμενα μέτρα θα κάνουν τους Ελληνες φτωχότερους, με λιγότερη αυτοπεποίθηση, χειρότερη ψυχολογία. Σε έναν χρόνο από τώρα, όμως, μπορεί και να γίνει ένα μεγάλο, άκρως ενδιαφέρον «μπαμ».

– Μεγάλος νικητής των εκλογών είναι η Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζει τη νεανικότητα του Τσίπρα και την Ιστορία του Μανώλη Γλέζου. Η Δημοκρατική Αριστερά που πήρε ποσοστό μεγαλύτερο κι από τον ενωμένο ΣΥΡΙΖΑ του 2009. Ακόμη και το ΚΚΕ που ενώ έκανε ό,τι μπορούσε για να χάσει, αύξησε τον πραγματικό αριθμό ψήφων του.

– Ο Αλέξης Τσίπρας είναι ο ηγέτης της νέας εποχής. Οχι γιατί είχε τη διορατικότητα να προτείνει κυβέρνηση αριστερών κομμάτων αλλά γιατί εννοεί να έχει πλάι του τον Μανώλη Γλέζο, τον άνθρωπο που εμπνέει την αντίσταση εναντίον όσων μισούν τη χώρα μας.

– Ο Καρατζαφέρης είναι πλέον παρελθόν. Αποτυχημένος περισσότερο κι από τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο. Και πολύ άντεξε.

– Κατσέλη και Καστανίδης είναι τεράστια πολιτικά λαμόγια. Αποτέλεσαν αναπόσπαστο κομμάτι του κακού ΠΑΣΟΚ, ήταν υπουργοί με μηδενικό έργο και πρωτοπαλίκαρα του χειρότερου προέδρου του κόμματος, κι όμως την είδαν επαναστάτες κατά του μνημονίου, το οποίο οι ίδιοι με τις επιλογές του έφεραν. Βλέπω αυτούς τους δύο και τον Πάγκαλο και λέω: Χίλιες φορές καλύτερα Χρυσή Αυγή. Μπέσα σας λέω.

– Η Χρυσή Αυγή είναι απλά ένα ακόμη σημείο των καιρών. Μέχρι τις επόμενες εκλογές οι μισοί βουλευτές της θα προσχωρήσουν στη ΝΔ και οι άλλοι μισοί θα πουλάνε βιβλία σε τοπικά κανάλια. Στην επόμενη αναμέτρηση θα μείνουν εκτός Βουλής και σε δύο αναμετρήσεις θα διαλυθούν.

– Αυτοί που ψήφισαν Χρυσή Αυγή δεν είναι φασίστες. Τουλάχιστον όχι η πλειοψηφία. Είναι άνθρωποι του μόχθου που από απελπισία στράφηκαν στον Μιχαλολιάκο γιατί δεν τόλμησε να τους προσεγγίσει η Παπαρήγα και το ΚΚΕ, στην οποία παράταξη ανήκουν. Ελλειψη Παιδείας, δεξιά κουλτούρα, απλοϊκή αντιμετώπιση του προβλήματός τους… Δε θέλει και πολύ για να γίνει το κακό αλλά αυτό διορθώνεται εύκολα.

– Αυτό που δε διορθώνεται είναι η αλαζονεία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτοί δε σώζονται με τίποτα γιατί απλά δεν παραδέχονται τίποτα. Το μεν ΠΑΣΟΚ έχασε τα δύο τρίτα της δύναμής του και κοιμάται, η δε ΝΔ ήταν εκτός κυβέρνησης και από 30% έπεσε στο 20%. Τραγωδία…

– Στεναχωρέθηκα για τους Οικολόγους. Θεωρώ ότι σε μια χώρα με τεράστια περιβαλλοντικά προβλήματα οι «Πράσινοι» πρέπει να έχουν καθαρό εκλογικό ποσοστό που να μεταφράζεται σε διψήφιο αριθμό βουλευτών για να ακούσουμε και κάτι παραπάνω από αριθμούς μέσα στη Βουλή. Αλλά εδώ ισχύει η ατάκα «αν ο πλανήτης ήταν τράπεζα, θα τον είχαμε ήδη σώσει…»

– Αυτό το έγκλημα με το κόστος των εκλογών πρέπει να σταματήσει άμεσα. Είναι έγκλημα να παίρνουν χρήματα τα κόμματα. Ούτε ένα ευρώ πλέον.