10 θέατρα που δεν θέλω να χάσω

‘Ερχονται το φθινόπωρο και τα έχουμε βάλει ήδη στη λίστα μας.

1. Ορυχείο Ίψεν: η ελπίδα ήρθε;

Πρόκειται για μια νέα εκδοχή της βραβευμένης παράστασης “Ορυχείο Ίψεν: Ένας εχθρός του λαού συναντάει το λαό”. Η παράσταση αποκτά νέα, διαφορετική θεατρική φόρμα, αυτή της διάλεξης-παράστασης (lecture-performance): Τρεις περφόρμερς – Γιώργος Τούλας, Χάρης Πεχλιβανίδης, Κορίνα Βασιλειάδου – αναλαμβάνουν να παραστήσουν μια σκηνική αναζήτηση γύρω από τα όρια της τέχνης, της πολιτικής και της επικαιρότητας, με αφορμή την παράσταση Ορυχείο Ίψεν: Ένας εχθρός του λαού συναντάει το λαό . Αυτή τη φορά επιχειρούν να φέρουν στη σκηνή την παράσταση Ορυχείο Ίψεν: Ένας εχθρός του λαού συναντάει το λαό, που έγινε στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, να μοιραστούν τον αντίκτυπο που είχε και εξακολουθεί να έχει στη θεατρική -και όχι μόνο- πραγματικότητα της πόλης αλλά και να εξετάσουν την εξέλιξη της ειδησεογραφίας στον ελλαδικό χώρο από την εποχή της πρώτης παρουσίασης. Κατασκευή μάσκας : Μάρθα Φωκά

Η πρόταση του έργου–με τον αγγλικό τίτλο «Μin(d)ing Ibsen: An Enemy of the people meets the people»– είχε κερδίσει την Υποτροφία Ίψεν 2013 του διεθνώς αναγνωρισμένου θεσμού Ibsen Scholarship του Υπουργείου Πολιτισμού της Νορβηγίας.

*5,6,7/10/2015, ώρα 21:00, Maison Crystal, Νέα Παραλία

2. Ερωτόκριτος

Μια ανάγνωση του «Ερωτόκριτου» διαφορετική από τις συνηθισμένες προτείνουν οι Χαΐνηδες και η ομάδα Κι όμΩς κινείται στη μουσική παράσταση που παρουσιάζουν στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Δάσους. Έργο-σταθμός στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας και της Κρήτης του 17ου αιώνα, ο Ερωτόκριτος του Βιτσέντζου Κορνάρου είναι σήμερα το μοναδικό ίσως έργο που συντηρεί τη μεγάλη λαϊκή παράδοση των ραψωδών. Ο γκουρού της κρητικής μουσικής, Δημήτρης Αποστολάκης των Χαΐνηδων «διαβάζει» τον Ερωτόκριτο ως μικτό θέαμα, που επιστρατεύοντας ακόμα και ακροβάτες κλείνει το μάτι στις μεσαιωνικές λαϊκές γιορτές και εισάγει τον όρο «τραγουδαφήγηση». Με τους Χαΐνηδες, σε πλήρη ανάπτυξη, συμπράττει η ομάδα κι όμΩς κινείται σε μια παραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών, που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στις 30 Ιουνίου του 2014.

Ο Δ. Αποστολάκης στον οποίο ανήκει και η ιδέα της παράστασης αναφέρει σχετικά: «Ο Ερωτόκριτος που διαβαζόταν και απομνημονευόταν από μορφωμένους και αγράμματους (από την Κρήτη μέχρι τα Επτάνησα, τη Σμύρνη, την Ήπειρο, το Αιγαίο, τους κλεφταρματωλούς, τον ελληνισμό της διασποράς) πρόσφερε το έλασσον γλωσσικό υπόστρωμα στο νεοσύστατο εθνικό κράτος της Ελλάδας κι επηρέασε τους μεγάλους της ποιητές από το Σολωμό μέχρι το Σεφέρη. Τα προτάγματα που νοηματοδότησαν το ατομικό φαντασιακό, στην αρχαιότητα των Ομηρικών Επών, ήταν η «ανδρεία», η «τιμή» και το «κάλλος». Στον Ερωτόκριτο έχουμε την «παλληκαριά», τη «φρόνηση» και την «ομορφιά». Και τα δύο είναι εγχειρίδια αξιακής θεμελίωσης και συμπεριφορικής ηθικής για πολλές γενιές ανθρώπων. Όμως η μεγάλη ομοιότητα, έγκειται στο γεγονός ότι δεν ήταν ούτε ακριβώς τραγούδια, ούτε ποιήματα, ούτε θεατρικά έργα. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν εκστατικά παραστατικά τραγουδαφηγήματα.»

Χαΐνηδες: Δημήτρης Αποστολάκης λύρα, Δημήτρης Ζαχαριουδάκης τραγούδι –κιθάρα, Μαρία Κώτη τραγούδι, Τάκης Κανέλλος κρουστά, Κλέων Αντωνίου ηλεκτρική κιθάρα, Μιχάλης Νικόπουλος λαούτο, μαντολίνο, Ρέλλος Θοδωρής σαξόφωνο, Παλαμιώτης Γιώργος μπάσο

Η ομάδα Κι όμΩς κινείται: Αμέντας Γιώργος, Δημάς Βασίλης, Μακατσώρης Χριστόφορος, Μαλκότσης Ερμής, Ιωάννα Παρασκευοπούλου, Χριστίνα Σουγιουλτζή, Χαμηλοθώρη Λία

*15/9, Θέατρο Δάσους, Ώρα: 21.00

3. OIDIP/ Οιδίποδας

Ο σκηνοθέτης των μεγαλύτερων επιτυχιών του ρουμανικού θεάτρου της τελευταία εικοσαετίας, Silviu Purcarete, που εντυπωσίασε με την θεατρική εκδοχή του Φάουστ ποτ παρουσίασε στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου, ζώντας μεταξύ Βουκουρεστίου και Παρισιού, διασκευάζει σε μια εμπνευσμένη multimedia παράσταση το αρχαίο ελληνικό δράμα «Οιδίποδας». Η παραγωγή του εθνικού θεάτρου Teatrul Național Radu Stanca Sibiu βασίζεται στα δυο έργα του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολονώ» μετατρέποντας την αρχαία τραγωδία σε ένα μοντέρνο, εικαστικά άριστο, έργο που συνδυάζει τη φαντασία με την πραγαματικότητα με εικόνες τρομακτικές σχεδόν παραληρηματικές πόυ υποστηρίζονται στιβαρά από τα εμπνευσμένα σκηνικά και τα κουστούμια που έρχονται από την δεκαετία του 40.

*4/10/2015 – ΕΜΣ

4. Ο νεκρός επιστρέφει στην αγαπημένη του / The dead man comes for his sweetheart

Ο κορυφαίος Σλοβένος σκηνοθέτης φέρνει στα Δημήτρια την πολυβραβευμένη παράστασή από το Theatre Kranj και Ptuj City Theatre.

Η Μίκα αγαπούσε τον Έιντζελ και ο Έιντζελ αγαπούσε τη Μίκα. Όμως η αγάπη τους δεν έμελλε να διαρκέσει. Ο Έιντζελ πεθαίνει και η Μίκα καλείται να ζήσει μια ζωή που δεν θέλει, μια ζωή που οι άλλοι γύρω της θέλουν να της επιβάλλουν.

Στον κόσμο της Σβετλάνα Μακάροβιτς δεν υπάρχει χώρος για ένα ευτυχισμένο “κάπου ανάμεσα”. Δεν υπάρχουν ενδιάμεσες λύσεις. Δεν μπορούμε να αγαπάμε και να είμαστε παράλληλα και πραγματιστές. Ο κόσμος της είναι ένας κόσμος ξεκάθαρων θέσεων και, ενίοτε, ακραίων πράξεων. Έχει να κάνει πάντοτε με την υπέρβαση των ορίων και, υπ’ αυτήν την έννοια, δεν είναι τυχαίο που επέλεξε για το συγκεκριμένο έργο τον μύθο της αιώνιας αγάπης, αυτής που ούτε ο θάνατος δεν μπορεί να σταματήσει.

*6/10/2015, Mέγαρο Mουσικής, Μ2

5. Ηλέκτρα, το τελευταίο αίμα

Μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και του Θεάτρου Τέχνης, με την Όλια Λαζαρίδου και τον Γιώργο Χριστοδούλου, σε μια πρωτότυπη και ιδιαίτερη εκδοχή της «Ηλέκτρας», σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ντέλλα. Μουσική και μικρή συμμετοχή-έκπληξη ο Γιάννης Αγγελάκας στον ρόλο του Σοφοκλή.

Ο Αγαμέμνονας σκοτώνει ένα ελάφι και μια κόρη. Η Κλυταιμνήστρα τον δολοφονεί στο λουτρό της επιστροφής. Ο Αίγισθος σκορπίζει φόβο και επιβάλλει εγκλεισμό. Η Χρυσόθεμις μαθαίνει να επιβιώνει. Η Ηλέκτρα δεν το μαθαίνει ποτέ. Ο Ορέστης, φυγαδευμένος για χρόνια, επιστρέφει για να κάνει πράξη τα λόγια. Όλοι και όλα κινούνται ανάμεσα στους ψιθύρους και τις σιωπές. Μέσα στα ακίνητα νερά μιας θάλασσας που έχει γίνει λίμνη, ορθώνεται το μνημείο της πεπερασμένης ευημερίας. Ο Οίκος των Ατρειδών, κατειλημμένος εδώ και χρόνια από τη φονική εμμονή της προγονικής Κατάρας, ζητά την αποκατάσταση των παλαιών αμαρτιών. Το ανακάλεμα ξυπνά τους ήρωες του παρόντος και του παρελθόντος σε μια ιστορία, όπου ο ένας γίνεται η Ερινύα του άλλου.

Η εξουσία ασκείται και αφαιρείται πάνω σε ένα τραπέζι και ένα κρεβάτι, όπου άνθρωποι τρώνε και γεννάνε ανθρώπους. Ο κύκλος του αίματος κλείνει με τον ίδιο τρόπο που άνοιξε, το δόλο. Οι πρώην ηττημένοι, γίνονται οι επόμενοι νικητές, κουρασμένοι και ανήμποροι από την αναμονή μιας κάθαρσης που δεν έρχεται ποτέ.

*9,10/10/2015, Θέατρο Άνετον

6. Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις.

Η πολυσυζητημένη Λένα Κιτσοπούλου υπογράφει το έργο με τον μακροσκελή τίτλο αλλά και με τις πιο ώριμες απόψεις της γύρω από το «τίποτα» της καθημερινότητας. Καθισμένη στον καναπέ επί σκηνής, η Λένα Κιτσοπούλου απευθύνεται μόνη της στους θεατές που παρακολουθούν την παράσταση. Πρόκειται για ένα έργο που μιλάει για τη ματαιότητα. Ένα κείμενο πολύ καθημερινό, που δεν έχει τίποτα φιλοσοφικό. Δεν έχει τίποτα ουσιώδες – είναι μαζεμένες όλες οι ανούσιες κουβέντες που κάνουμε στον καναπέ μας (με τις οποίες πωρωνόμαστε κιόλας), από συνταγές μαγειρικής μέχρι τις ειδήσεις της τηλεόρασης. Αυτό, που μιλάμε στο τηλέφωνο χωρίς να λέμε τίποτα. Ένα πράγμα τόσο καθημερινό, τόσο οικείο σε όλους, που όμως μέσα από την εμμονική του δομή καταντάει άρρωστο. Ένα κείμενο βασισμένο σε τόσο κλισέ κουβέντες, που κατά τη διάρκεια των διαλόγων οι θεατές θέλουν να μπουν μέσα και να συμμετέχουν με τη γνώμη τους, να διαφωνήσουν, να συμφωνήσουν, να επαινέσουν ή να αρπαχτούν. Μια βαρεμάρα, μια ματαιότητα, μια σήψη, που οχυρώνεται πίσω από ανώδυνες κουβέντες. Για να περάσει η ώρα. Για να ξεχαστούμε. Για να μην νιώσουμε ένοχοι που η ζωή μας δεν μας ικανοποιεί. Ένα ζωντανό έργο για την εποχή μας, για το “τώρα”, που πια δεν έχουν τα πράγματα νόημα, που πια δεν περιμένουμε και πολλές εκπλήξεις.

*14,15/10/2015, Θέατρο Άνετον

7.Η Ωραία Ελένη

Κοινό και κριτικοί την εκθείασαν και καθόλου τυχαία ολοκλήρωσε 45 παραστάσεις στην Αθήνα (πρωτοφανής αριθμός για όπερα). Η ομάδα του OLVIO, παρουσιάζει τη γνωστότερη φάρσα του Offenbach, μια σάτιρα – μια μουσική κωμωδία, μια όπερα που μιλάει ελληνικά σκηνοθετημένη από τον Παναγιώτη Αδάμ. Το στοίχημα της παράστασης είναι να αναδείξει τη θεατρικότητα της Ωραίας Ελένης χωρίς να επισκιάσει την εμπνευσμένη μουσική του Offenbach. Τέσσερις μουσικοί, επτά λυρικοί ερμηνευτές και δύο χορευτές υψηλού επιπέδου, προσεγγίζουν την κωμική όπερα αναδεικνύοντας παράλληλα και τα δύο συστατικά στοιχεία Πάνω στον καμβά της ομηρικής ιστορίας, ο J. Offenbach και οι δημιουργοί του λιμπρέτου, Ludovic Halevy και Henri Meilhac, κεντούν ένα έργο αυθεντικής απόλαυσης που δεν έχει καμιά πρόθεση να φανεί σοβαρό. Θέλησαν – και πέτυχαν – να γράψουν μια παρωδία της κλασικής ελληνικής μυθολογίας, στην οποία, τόσες και τόσες μεγάλες όπερες είχαν βασιστεί και, ταυτόχρονα να κάνουν ένα καυστικό σχόλιο για τον σχεδόν παρακμιακό τρόπο ζωής των Γάλλων μεγαλοαστών στα μέσα του 17ου αιώνα. Στο έργο του Offenbach χωρούν όλοι: ο απατημένος σύζυγος (Μενέλαος), η αισθησιακή γυναίκα που ζει ένα συμβατικό γάμο (Ελένη), οι διεφθαρμένες αρχές (Κάλχας), ο αυθάδης γιος που τρώει τα λεφτά της οικογένειας (Ορέστης), οι πολυλογάδες και άμυαλοι «ωραίοι» (Αγαμέμνονας, Αχιλλέας). Και βέβαια, ο Πάρης που, χάρη στην ομορφιά και την ευφυΐα του, κερδίζει έστω και ως «απλός βοσκός» στην πνευματική Ολυμπιάδα.

Όταν η Ωραία Ελένη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Παρίσι, το Δεκέμβρη του 1864, σημείωσε αμέσως τεράστια επιτυχία, παρά την θύελλα αντιδράσεων από τους κριτικούς της εποχής, που μιλούσαν για βλασφημία, για τολμηρά υπονοούμενα και ανήθικη πλοκή.

Ερμηνεύουν: Ελένη Λιώνα, Νίκος Στεφάνου, Τίμος Σιρλαντζής, Αντώνης Σιγάλας, Παναγιώτης Τερζάκης, Μιχάλης Αγγελιδάκης, Στέλιος Κέλερης, Νατάσα Παπαμιχαήλ, Λουκάς Θεοδοσόπουλος

*9-19/9, Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ, Πλατεία ΧΑΝΘ, τηλ. 2310 237700

8. Mime Festival

9. International Mime Festival

Φέτος, το Φεστιβάλ Μονής Λαζαριστών, σε συνεργασία µε την Inter Show Productions και το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, δηµιουργούν ένα νέο θεσµό στη πόλη, το πρώτο ∆ιεθνές Mime Φεστιβάλ, ένα ιδιαίτερο φεστιβάλ παραστατικών τεχνών µικρής φόρµας. Κάποιες από τις πιο εντυπωσιακές και απόλυτα πρωτότυπες παραστάσεις του εξωτερικού, όπου το λόγο αντικαθιστά µονάχα η έκφραση, παρουσιάζονται στις σκηνές του Μεγάρου Μουσικής. Το σώµα, η µουσική, τα εφέ, αλλά και όλες οι σύγχρονες τεχνικές του σωµατικού θεάτρου και του τσίρκου συνδυάζονται και δηµιουργούν νέες φόρµες θεατρικής έκφρασης. Εδώ, οι λέξεις παραµερίζουν και δίνουν τη θέση τους σε µια άλλου είδους “οµιλία” που αναµένεται να συναρπάσει και να ενθουσιάσει το κοινό της Θεσσαλονίκης. Για την πρώτη διοργάνωση επιλέχτηκαν τέσσερις εξαιρετικές παραστάσεις από την Ευρώπη, αλλά και τη µακρινή Ιαπωνία, που χαράζουν µια µοναδική διαδροµή στην ανθρώπινη έκφραση και προσφέρουν µια συνολική σπουδαία εµπειρία σε όσους τις παρακολουθήσουν. Αναλυτικά: ONLY YOU από το Teatr Formy (Πολωνία), µια παράσταση που ξεκινάει στις αρχές του ’30 στην Πολωνία. Η υπόθεση διατρέχει µια περίοδο περίπου 60 χρόνων. (2/10). IKIRU. Ένα αφιέρωµα στην Pina Bausch από τον Tadashi Endo (Ιαπωνία) που ανακάλυψε τον δικό του δρόµο στο Βutoh (µια χοροθεατρική µορφή µε γκροτέσκα στοιχεία που γεννήθηκε στην Ιαπωνία την δεκαετία του 60), τον οποίο ονόµασε Butoh Ma (10/10). DÉJÀ-VU? από τους Bodecker & Neander Company (Γερµανία / Γαλλία), δυο ταλαντούχων καλλιτεχνών σε µια οπτική θεατρική παράσταση γεµάτη ψευδαισθήσεις και χιούµορ, που ενσωµατώνει στοιχεία από τον κινηµατογράφο, το µαγικό φανό και το µαύρο κουτί του θεάτρου (22/10). FIREFLY από το eVolution Dance Theater (ΗΠΑ / Ιταλία), µια εκπληκτική παράσταση που συνδυάζει χορό, ακροβατικά, θέατρο, video art και την τεχνολογία µιας οµάδας χορού που δηµιουργήθηκε το 2008 από τον πρώην χορευτή των ΜΟΜΙΧ, Anthony Heinl (7/11).

9. Μήδεια

Η ομάδα όπως η Πλεύσις (δημιουργήθηκε το 1996) κάνει ένα είδος «επινοητικού σωματικού θεάτρου» χωρίς την εκφορά θεατρικού κειμένου. Από το 2004 ως σήμερα παραγωγές της ταξιδεύουν σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Συνδυάζοντας τη μιμική, το σωματικό θέατρο, το σύγχρονο χορό, την εικαστικότητα και το θέατρο αντικειμένων, η ομάδα Πλεύσις δίνει τη δική της –βουβή πλην όμως εκφραστικότατη– εκδοχή στην ευριπίδεια «Μήδεια». Γιατί η παράσταση «Δε με χωρά ο τόπος / Μήδεια» της ομάδας του Αντώνη Κουτρουμπή, με τον ίδιο και τις Όλγα Γερογιαννάκη και Νατάσσα Ζαφειροπούλου να ερμηνεύουν, αντίστοιχα, τον Ιάσονα, τη Μήδεια και τη Γλαύκη, επιχειρεί να γίνει «η ασφυκτική σκηνική πραγμάτωση του πάθους, της απόρριψης, του κινδύνου και του μοιραίου τέλους».

*25-27/9, Black Box

10. Bloods

Μετά τη θριαμβευτική διεθνή αποδοχή του Κυνόδοντα, των Άλπεων και του The Lobster, ο συν-σεναριογράφος των ταινιών του Λάνθιμου που έφεραν στο παγκόσμιο κινηματογραφικό προσκήνιο το νέο ελληνικό κινηματογράφο, γράφει το πρώτο του θεατρικό έργο αποκλειστικά για τη διακεκριμένη ομάδα VASISTAS. Μια από τις πιο ξεχωριστές σκηνοθέτες της νεότερης γενιάς, η Αργυρώ Χιώτη, το ανεβάζει σαν ένα πανκ ορατόριο για τις αγιάτρευτες πληγές μας. “Ο Δημήτρης Καλαφάτης, 40 περίπου ετών, σκίζει κατά λάθος το λαιμό του τον Ιούλιο του 1989». Ο ήρωας του Ευθύμη Φιλίππου, σαν άλλος Φιλοκτήτης, βλέπει την πληγή του να μην κλείνει, να κακοφορμίζει και να αφήνει τα αιμάτινα ίχνη της στο πουκάμισό του, στο μαξιλάρι του, στα σώματα της συζύγου και των παιδιών του. Γράφει γι’ αυτήν στον επιστήθιο φίλο του. Τα ΑΙΜΑΤΑ είναι η αλληλογραφία των δύο ανδρών.”

Η τολμηρή σκηνοθέτιδα ενορχηστρώνει τα tableaux vivants σε μια σκηνή – ρινγκ, μιας παράλογης παράστασης-συναυλίας: ενός ορατορίου σωμάτων και συναισθημάτων και ξέφρενων φαντασιώσεων Τα πρόσωπα της αλληλογραφίας ζωντανεύουν και μας προσκαλούν να γίνουμε μάρτυρες της πραγματικότητάς τους. Κάπως έτσι, το έργο γίνεται ένα μακροσκελές ερωτικό τραγούδι για την Ελλάδα της δεκαετίας του ’90.

Παίζουν: Ευδοξία Ανδρουλιδάκη, Αντώνης Αντωνόπουλος, Ελένη Βεργέτη, Γιώργος Γάλλος, Ευθύμης Θέου, Εύη Σαουλίδου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη

*28-29/9, Θέατρο Αυλαία

**Οι παραστάσεις «Bloods», «OIDIP», «Ορυχείο Ίψεν: η ελπίδα ήρθε;», «The Dead Man Comes For His Sweetheart», «Ηλέκτρα» και «Μια μέρα, όπως κάθε μέρα, σε ένα διαμέρισμα από τα χιλιάδες διαμερίσματα της Αθήνας, αυτά με τα κουφώματα ασφαλείας και τους βολικούς καναπέδες τους, σε κατάσταση αμόκ. Ή η ανουσιότητα του να ζεις» θα πραγματοποιηθούν στα πλαίσια των 50ων Δημητρίων.