Στα αυτιά μου ηχούν σειρήνες

Του Γιώργου Τασκούδη

Όσο περνάει η ώρα, και ενώ ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι σειρήνες, συνειδητοποιώ πόσο τυχερός ήμουν σήμερα το πρωϊ. Είκοσι λεπτά πριν γίνει η έκρηξη στον σταθμό του μετρό Μaelbeek ήμουν εκεί. Είκοσι λεπτά. Η Άννα σήμερα με άφησε να φύγω από το σχολείο πριν χτυπήσει το κουδούνι και έτσι, αντί για τις 9.10 που συνήθως έφτανα στο Maelbeek, έφτασα στις 8.50. Αν με καθυστερούσε, όπως συνέβαινε τις τελευταίες εβδομάδες, δεν ξέρω τι θα γινόταν.

Εγώ την γλύτωσα -αυτή τη φορά- αλλά άλλοι δεν ήταν τόσο τυχεροί. Το πρωϊ μετριόμασταν στο γραφείο για να δούμε ποιός έλειπε. Φαίνεται ότι στο δικό μου τμήμα δεν έχουμε απώλειες, αλλά άλλοι έχουν. Είμαι σίγουρος ότι ανάμεσα στα θύματα θα υπάρχουν άνθρωποι πολλών εθνικοτήτων. Δεν αποκλείεται και Έλληνες. Ο σταθμός Maelbeek βρίσκεται στην καρδιά της περιοχής των ευρωπαϊκών οργάνων και καθημερινά χρησιμοποιείται από χιλιάδες εργαζόμενους.

Δεν έχω πολλά να γράψω. Μεταξύ μας, το περιμέναμε. Εδώ και καιρό λέγαμε ότι το ερώτημα δεν ειναι εάν θα γίνει κάτι αλλά πότε. Το lockdown του Νοεμβρίου ήταν μεγάλο σοκ. Η πρώτη φορά που αισθάνθηκα αδύναμος να προστατεύσω την οικογένειά μου. Μετά τις πρώτες μέρες επιστροφής στην κανονικότητα, είπαμε ότι θα συνεχίσουμε να ζούμε. Και στο μετρό ξαναμπήκαμε, και σε εστιατόρια ξαναπήγαμε και όλα επέστρεψαν στον κανονικό τους ρυθμό. Το ίδιο θα γίνει και τώρα. Θα συνεχίσουμε να ζούμε. Σε πείσμα των τρελών και ημίτρελων που μας περιτριγυρίζουν ο τρόπος ζωής μας δεν θα αλλάξει.