Πέρα από τα προφανή

Παρακολουθώ με μεγάλο ενδιαφέρον αυτή την όψιμη αφύπνιση των ΜΜΕ και των εγχώριων καλλιτεχνών μας, με αφορμή τον νέο Καλλιτεχνικό Διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών. Μου είναι όμως πολύ δύσκολο να κατανοήσω τις αντιδράσεις. Γιατι δεν τους θυμάμαι να αντιδρούν, όταν όλες αυτές οι τηλεοπτικές εκπομπές, και οι ιστοσελίδες, που τώρα κόπτονται και το κάνουν πρώτο θέμα τους, να έχουν ποτέ νοιαστεί για την σύγχρονη καλλιτεχνική δημιουργία της χώρας.

Αντίθετα πολυ συνειδητά, σχεδόν εμμονικά προβάλλουν ο,τι χυδαιότερο κυκλοφορεί στην πιάτσα. Έστω ότι έχουν τα χίλια δίκια. Τα χάνουν γιατί απλά υπάρχει τεράστια απόσταση διαλεκτικής ανάμεσα σε αυτά που πρεσβεύουν και σε αυτό που καλλιτέχνες σαν τον Γιαν Φαμπρ προσπαθούν. Από την άλλη λυπάμαι, αλλά ο αχαρακτήριστος χειρισμός στο θέμα της απομάκρυνσης του κ. Λούκου, από το Φεστιβάλ Αθηνών, από την ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού, ήταν αναμενόμενο, 2 μήνες πριν τις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ και χωρίς ίχνος προγραμματισμού από την πλευρά του Υπουργείου, να δημιουργήσει κραδασμούς στο τοπίο.

Τέλος, άλλο η καλλιτεχνική υπόσταση ενός δημιουργού κι άλλο η απαξίωση του για λόγους που ούτε οι ίδιοι οι κήνσορες και θεράποντες της Τέχνης, τολμούν να ομολογήσουν δημοσίως.

Από όλη την Ιστορία δυστυχώς αυτό που απομένει είναι ότι η πολιτεία παρέδωσε εναν ομολογημενα αναβαθμισμένο θεσμό όπως το Φεστιβαλ Αθηνών, σαν πολιτιστικό προτεκτοράτο σε εναν άνθρωπο που και να ήθελε, ούτε μπορούσε, ούτε προλάβαινε να σχηματίσει πρόγραμμα με το εγχώριο καλλιτεχνικό δυναμικό, παρά μόνο έτοιμες δικές του προτάσεις. Όλο αυτό λοιπόν δε έχει να κάνει ούτε με τον Φαμπρ, ούτε με το έργο του, αλλά με το Υπουργείο Πολιτισμού και την συμπεριφορά του, σε τόσο σοβαρά κατά τη γνώμη μου θέματα όπως είναι ο Πολιτισμός, κι ο τρόπος που επέλεξε να απομακρύνει τον κ, Λούκο.

Σε αυτές τις περιπτώσεις η παραίτηση των υπευθύνων είναι η μόνη λύση για την εξισορρόπηση του κλίματος. Επίσης μια αυτοσυγκράτηση των ανθρώπων της Τέχνης και μια αυτοκριτική για όσα δεν έκαναν όλον αυτόν τον καιρό. Τώρα, πιο πολύ από ποτέ τους χρειαζόμαστε, ας βγουν από την αυτοαναφορικότητα τους κι ας πλησιάσουν την Κοινωνία.