#11 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές. #1 Σε ξαναβρήκα

Εκείνος έλεγε πως είχε βρει τον άνθρωπο του, δεν ήθελε αλλού ήθελε μόνο μαζί της. Εκείνη του φώναζε που της έλεγε μεγάλα λόγια. Αμέτρητες βόλτες, χιλιάδες αγκαλιές, λόγια πικρά, λόγια αιωνιότητας. Ερωτεύτηκαν κι ακόμη μέσα τους υπάρχει αυτή η φλόγα. Μα από αυτούς έμειναν απλά οι φωτογραφίες. Νύχτες ατελείωτες που τα δάκρυα γέμισαν τα μαξιλάρια, μία άδεια πλευρά στο κρεβάτι, ένα κενό που κανένας δεν εξέφρασε ποτέ. Γιατί; Γιατί τελικά ο φόβος νίκησε. Είχαν πει πως δεν θα νικήσει μα ήταν ισχυρός και όπως ήταν αναμενόμενο επικράτησε. Ήταν δυο άνθρωποι που φτιάξανε την δική τους ιστορία. Πέρασε ο καιρός κι όλο αυτό σταμάτησε να τους πληγώνει. Την βρήκε στο πλήθος, πήγανε την βόλτα που δεν κάνανε όσο ήταν μαζί. Χαζέψανε τα χρώματα που γέμισε ο ουρανός τους. Επέλεξαν να μην μιλήσουν για το τι συμβαίνει και πως φτάσανε στο σημείο αυτό. Εκείνος όμως ανοίχτηκε, της είπε όλα όσα της έκρυβε βαθιά μέσα του όσο ήταν μαζί. Εκείνη, του γέλασε. Τον αγκάλιασε και τον άφησε να φύγει. Εκείνος όμως γύρισε για το τελευταίο τους φιλί, που τελικά ήταν η αρχή για κάτι που μόνο οι δυο τους ξέρανε. Ήταν απλώς δυο άνθρωποι χωρίς τέλος που καθυστερούσαν τον χρόνο.  #2 Εγώ ακόμη έρχομαι για τους λουκουμάδες

Έναν χρόνο πριν αποχωρίστηκε την μπέμπα του. Έτσι την έλεγε, γιατί κάθε Σάββατο βράδυ του ζητούσε να φάνε λουκουμάδες. Το σπίτι είναι άδειο, δεν είχανε παιδιά βλέπετε, οπότε απλά έμεινε μόνος του. Στο καφενείο σταμάτησε να πηγαίνει γιατί του θύμιζε τα απογεύματα που εκείνη του έλεγε να μείνει σπίτι. Δεν πείραξε ποτέ τα πράγματα της και πριν την αποχαιρετήσει της είχε υποσχεθεί πως αυτή την βόλτα θα συνεχίζει να την κάνει. Έτσι το Σάββατο το βράδυ, βρέθηκε πάλι στον Λευκό Πύργο, και πήρε τους λουκουμάδες της. Από συνήθεια ζήτησε δυο μπουκαλάκια νερό. Έκατσε μπροστά στην θάλασσα αν και η μέση του δεν αντέχει, την κοιτούσε, είμαι σίγουρη πως την κοιτούσε. Χαμογέλαγε, και μερικά δάκρυα κύλησαν στο μάγουλο. Έναν χρόνο χωρίς την αγαπημένη του μα η βόλτα τους είναι ακόμη εκεί σταθερή. Αυτός ήταν ο αποχωρισμός του μου είπε, “το να χάνω εκείνη που μου έδινε ζωή.”

#3 Κοίτα μας όμως…Δεν έμεινε καμία μόνη της τελικά.

Φίλες από μικρά παιδιά. Τα τελευταία χρόνια όλες ζούν σε διαφορετικά μέρη. Έχουν πάψει να επικοινωνούν τακτικά, μα όταν το κάνουν κάθονται όλες μαζί μπροστά στις οθόνες του κινητού τους με τις ώρες. Σε όλα μέχρι σήμερα ήταν μαζί, στις επαγγελματικές επιτυχίες, στις απώλειες, στις διακοπές, στους χωρισμούς. Δεν χωρίσανε, η μία για την άλλη και όλες για όλες, αυτό έλεγαν όταν τις κρυφάκουσα. Η κάθε μία βίωνε κάτι άσχημο, εκείνο το βράδυ, μα ήταν όλες μαζί και γελούσανε σαν όλα τα άσχημα του κόσμου να ξεπερνιούνται όταν αυτές βρίσκονται. Δεν ξέρω πόσες ώρες ήταν σε αυτό το τραπέζι, μα φαινόταν πως δεν είναι αρκετές. Είχαν κι άλλα να πουν, η μία θύμιζε στην άλλη πόσο μοναδική είναι και πόσο πρέπει να την αγαπά. Η σπουδαία έννοια της φιλίας, να έχεις κάποιον να σου θυμίζει το πόσο όμορφος είσαι στα μάτια του, γιατί εσύ έχεις πάψει να το βλέπεις. #4 Παρερμήνευση

Όταν βλέπουμε τέτοιες φωτογραφίες, αυτό που σκεφτόμαστε είναι συνήθως ευχάριστο. Κάποιος πάει ένα ταξίδι, κάπου θα πάρει σάρκα και οστά κάτι, νέες περιπέτειες, νέοι άνθρωποι. Υπάρχουν και ταξίδια που δεν συσχετίζονται με μεταφορικά μέσα και προορισμούς, συνδέονται αποκλειστικά με ανθρώπους. Πόσες διαδρομές έχεις κάνει για ανθρώπους, έστω και μικρές. Πόσες φορές έτρεξες πίσω από κάτι για να μην το χάσεις; Και όταν τελικά το έχασες; Τότε; Πόσο χαμένος ή κερδισμένος ήσουν. Αυτή είναι μία τέτοια φωτογραφία. Που τα σύννεφα της σηματοδοτούν μία δύσκολη κατάσταση. Η λέξη φεύγω νομίζω πως είναι η πιο δύσκολη όλων. Tην αποφεύγουμε και συχνά την εκφράζουμε σε λάθος στιγμές. Όταν όμως το φεύγω είναι φεύγω; Τότε στο παράθυρο ενός Μέσου εκεί δηλαδή που ξεκίνησε ένα ταξίδι, ένας άνθρωπος αφήνει ένα κομμάτι του. Χάνει έναν υπέροχο άνθρωπο που ακόμη δεν έχει συνειδητοποιήσει πόσο τον άλλαξε, μία δουλειά ονείρου, ένα μέλλον. Και εκείνο το παράθυρο τον ακούει, ακούει τα γιατί του…ακούει τον στεναγμό, το πόσο πληγώθηκε και το που έφτασε. Αυτά είναι στην πραγματικότητα τα παράθυρα που αγγίζουν τα σύννεφα.