#13 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου;

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές. Μοναξιά 

Πήρε σύνταξη πριν από περίπου έναν χρόνο. Την είχε φανταστεί αλλιώς αυτή την σύνταξη. Με την γυναίκα του, να μετακόμιζαν στη Νότια Ισπανία σε ένα μικρό σπίτι και να γυρνούσαν όλο τον κόσμο. 

Η γυναίκα του έφυγε από καρκίνο πριν την σύνταξη του. Δεν είχαν παιδιά μεγάλωσαν και έζησαν οι δυο τους και της είχε υποσχεθεί πως όταν αποσυρθεί από το εργοστάσιο είτε είναι μαζί είτε όχι θα φύγει στην χώρα που ονειρεύτηκε. 

Έτσι κι έγινε, μάζεψε τα πράγματα του και εγκατέλειψε την Ελλάδα, βρήκε ένα μικρό φθηνό σπίτι στην καρδιά του Σαν Σεμπαστιάν το έφτιαξε και έκτοτε ζει εκεί. Κάθε μεσημέρι κατεβαίνει στην πλατεία και πίνει μία δροσερή μπίρα όσο ο καιρός είναι καλός. Της μιλάει ακόμη, σαν να είναι απέναντι του και να τον κοιτά, παρατηρεί την παιδική χαρά απέναντι, τους ανθρώπους γύρω του, πάντοτε με ένα ζεστό χαμόγελο. Τώρα προσπαθεί να μάθει την γλώσσα, δεν είναι εύκολο λέει αυτοσαρκαστικά, “το μυαλό όταν γερνά δεν δέχεται νέα γνώση, αλλά πάντα τα καταφέρνει.”

Δυο άνθρωποι μόνοι με τόσους μαζί 

Αυτοί οι δύο είναι κοντά στα 25. Είναι μαζί από τα 15 ζούσαν σε διαφορετικές πόλεις για πολλά χρόνια, τους έφαγαν τα τρένα και τα αεροπλάνα. Ποτέ δεν βρέθηκαν πάνω από έναν μήνα στο ίδιο μέρος, όμως πίστεψαν πολύ σε αυτό που έχτισαν. 

Εκείνη πήρε την απόφαση να φύγει από την χώρα και έτσι κάπως η ιστορία τους έφτασε στο τέλος. Δεν το ήθελαν αλλά της είπε πως δεν μπορεί να συμβεί κάτι άλλο. Δεν κράτησαν επαφή εκείνη δεν μπορούσε, εκείνος προσπάθησε αρκετές φορές ήθελε πάντα να ξέρει αν είναι καλά και να την στηρίζει σε κάθε της πρόβλημα. 

Πέρασαν αρκετοί μήνες ο καθένας προχώρησε τη ζωή του μα δεν τους έφυγε ποτέ αυτή η φλόγα που είχαν ο ένας για τον άλλον. Πάντοτε το πίσω μέρος τους μυαλού τους γυρνούσε στις αναμνήσεις που είχαν μαζί. Πριν λίγες ημέρες εκείνος πήγε και την βρήκε, ήταν σε ένα καφέ μόνη της. Την άρπαξε και την φίλησε, ενώ οι άνθρωποι γύρω τους περπατούσαν με τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας, για εκείνους ο χρόνος πάγωσε εκείνο το λεπτό. 

Δεν θυμάμαι.

Τα τελευταία χρόνια έχει άνοια, τα παιδιά της δεν την επισκέπτονται συχνά, δεν τα θυμάται και είναι πολλές οι φορές που γίνεται επιθετική απέναντι τους. Ο φόβος για το άγνωστο. Να περάσει μία ολόκληρη ζωή και να μην την θυμάσαι. Η κοπέλα αυτή είναι η τελευταία της γνωριμία και ο μοναδικός άνθρωπος που βλέπει καθημερινά. Κάθε μέρα βγαίνουν βόλτα στο πάρκο της γειτονιάς, βόλτα με αργό βήμα. Κάθονται στο παγκάκι και η κοπέλα τις διαβάζει 5 σελίδες, σελίδες του ημερολογίου της γιαγιάς. Της εξιστορεί την ζωή της και της θυμίζει όλα εκείνα που ξεθώριασαν. Κάθε μέρα η ίδια βόλτα, κάθε μέρα μία άλλη ιστορία. Εκείνη συγκινείται, γελά, θυμώνει και ανυπομονεί να μάθει την συνέχεια. Αν και πάντα όταν επιστρέφουν σπίτι ξεχνά. Εκτός από σήμερα. Όλο το βράδυ ρωτούσε τη νεαρή κοπέλα τι συνέβη τελικά με τον νεαρό που της αγόρασε το κόκκινο καπέλο. 

Εκείνο το βράδυ.

Φέτος αποφάσισαν να γυρίσουν την Ευρώπη. Λείπουν από τον Μαϊο τελική τους στάση η Ισπανία, τα χρήματα είχαν τελειώσει και έτσι τα βράδια τους τα περνούσαν σε πλατείες και πάρκα. Πριν την ημέρα της επιστροφής, έκατσαν στην κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης του Μπιλμπάο. Εκείνος της έδειχνε την ώρα και της έλεγε πόσα πράγματα θέλει να περάσουν μαζί εκείνη τον χάζευε και τον άκουγε αλλά σκεφτόταν την επιστροφή και όλα εκείνα που θα είχαν να αντιμετωπίσουν στην Ελλάδα. Οι γονείς του δεν την συμπαθούσαν, του είχαν ζητήσει πολλές φορές να την χωρίσει, εκείνος δεν την άφησε ποτέ και εκείνο το βράδυ πήρε την απόφαση να της υποσχεθεί μία αιωνιότητα. 

Φαντάστηκε την ζωή του μαζί της, την σχεδίασε και πέταξε όλα τα εμπόδια που δεν τους αφορούσαν, βρήκε δουλειά και για τους δυο ένα σπίτι μικρό στην Ρωμαϊκή αγορά, έφτιαξε ακόμη και κοστολόγιο. Εκείνη γελούσε και τον έλεγε τρελό. Τα φώτα στην πλατεία τρεμοπαίζανε, δημιουργώντας σκιές στα κτίρια, εκείνος έβγαλε το καπάκι από την πήρα και της το πέρασε στο δάχτυλο. “Αφού θέλεις μία ταμπέλα για να καταλάβεις πως δεν μπορώ χωρίς εσένα, πάρτην.” Εκείνη γέλασε. Μείνανε αγκαλιά σε εκείνο το πεζούλι όλο το βράδυ.