17 Νοέμβρη

17 Νοέμβρη Φορτισμένη μέρα από ιστορικές μνήμες.

Επέτειος που δε θέλει να απομείνει απλά «επέτειος» και κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι ημέρα μνήμης και σεβασμού, μια διαρκής υπενθύμιση των μεγάλων ονείρων, της εξέγερσης των ονείρων που κάποτε, όπως λέει κι ο ποιητής θα «Λάβουν εκδίκηση»….

Η υπενθύμιση του διαρκούς διαχρονικού και πανανθρώπινου τελικά αιτήματος για Ψωμί Παιδεία Ελευθερία που γίνεται μια σκυτάλη, που παραδίνεται χρόνο με το χρόνο στις επόμενες γενιές. 44 χρόνια μετά, οφείλουμε να εκτιμήσουμε ότι αυτό το «περίφημο νόημα» της εξέγερσης του Πολυτεχνείου εξακολουθεί να πυροδοτεί αντιδράσεις και συζητήσεις, αμφισβητήσεις (ναι, πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν) και διαφορετικές προσεγγίσεις.

Η άνοδος ενός αριστερού κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ (σε συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, να μη μας διαφεύγει αυτό) στη διακυβέρνηση αλλά και η άνοδος επίσης του εθνικισμού και του συντηρητισμού με μια τάση κατάκτησης ιδεολογικής κυριαρχίας στη συμπεριφορά και στάση των πολιτών στην Ευρώπη αλλά και στον τόπο μας σ’ ένα βαθμό, δεν αποσαφηνίζουν το πώς και πού θέλουμε να πορευτούμε… Ωστόσο Θα ήθελα σήμερα να γράψω λίγα δικά μου λόγια, σκέψεις για την επίδραση του πολυτεχνείου του 1973 σε νεότερες κορυφαίες και κομβικές μέρες εξέγερσης στη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία.

Το περίφημο νόημα λοιπόν, της εξέγερσης ήταν σαφώς αντιχουντικό και αντιφασιστικό. Άφησε όμως κληρονομιά τόσο το πατριωτικό με την έννοια της απελευθέρωσης από ξένες δυνάμεις και ξένους δεσμώτες όσο και το κοινωνικό μήνυμα, με την έννοια της αλλαγής της ταξικής διαμόρφωσης της κοινωνίας σε μια άλλη δικαιότερη για όλους, αταξική, σοσιαλιστική, αναρχική, κομμουνιστική, πολλές εκδοχές προτάθηκαν. Και δεν έσβησαν από το χάρτη της μνήμης και της θέλησης ενός πολύ ισχυρού και ευάριθμου κομματιού της ελληνικής κοινωνίας, ιδίως όταν το οικοδόμημα του μεταπολιτευτικού success story έφτασε πρώτα στα όρια του κορεσμού από την εξαπάτηση και την ασυδοσία του νεοπλουτισμού και του lifestyle στα 2008, όταν η αποχαύνωση και η πλήξη έγιναν εξέγερση μέσα σε μια νύχτα που λίγο νωρίτερα σκότωσε τον Αλέξη Γρηγορόπουλο.

Εδώ, σε μια εξέγερση που ξεπέρασε σε χρονική διάρκεια και μαζική συμμετοχή εκείνην του Πολυτεχνείου του ‘73, κυρίως της νεολαίας (και πάλι) συνέβη το ιστορικά μοναδικό σε μια φαινομενικά εφησυχασμένη και καλοζωισμένη κοινωνία, της άρνησης να ζούμε με υλικά αγαθά αλλά χωρίς αξίες και ιδανικά. Ήταν μια οργισμένη εξέγερση εναντίον μιας κοινωνίας της κατανάλωσης, του υποβιβασμού μας σε θεατή ή θεαματικό εαυτό, εναντίον της ατομικής αλλοτρίωσης, εναντίον της «βασιλείας των cayenne και της Μυκόνου», εναντίον μιας κοινωνίας της λατρείας του λαμέ και της απαξίωσης των συναισθημάτων. Τ

ο επόμενο και τελευταίο φαινόμενο εξέγερσης ήρθε τον Ιούλιο του 2015 (ω, ναι). Το οικοδόμημα είχε φτάσει πια στα όρια της πλήρους κατάρρευσης μετά από 5-6 χρόνια οικονομικής κρίσης (όχι για τους πάντα πλούσιους) όταν με την υπογραφή των μνημονίων ο ελληνικός λαός ανέλαβε να ξεπληρώσει Τράπεζες και Αγορές και το κράτος απώλεσε μεγάλο μέρος της κυριαρχίας του απέναντι στους ξένους δανειστές. Εθνικοαπελευθερωτική (από τους ξένους δανειστές- δυνάστες) και κοινωνική (εσωτερικά δικαιότερη παραγωγή και διανομή πλούτου) η σημασία. Αυτό το πλέον πρόσφατο συνέβη κατά επίσης ένα μοναδικό ιστορικά τρόπο: Σε ένα καθόλα δημοκρατικά διεξαγόμενο δημοψήφισμα, εκεί κλήθηκε να κάνει την εξέγερσή του και την έκανε απαντώντας Όχι. Η συνέχεια είναι γνωστή, η «εξέγερση» δια δημοψηφίσματος κρίθηκε κι αυτή ανώριμη και προχωρήσαμε σε συμβιβασμό και την υπογραφή του «τρίτου μνημονίου». Αυτά είχα να σας πω για τη 17 Νοέμβρη, την εξέγερση του Πολυτεχνείου και το νόημά της. Και του χρόνου, ως τότε Να πορεύεστε με αντοχές και με όνειρα…