1994: Πρόλογος για τη “Θεία Κωμωδία” των VFX

Καθίστε αναπαυτικά και πιάστε σημειωματάρια, αγαπητοί αναγνώστες.

Θα κάνουμε μάθημα ιστορίας VFX.

Έχουμε 1994, και ο Τζωρτζ Λούκας (ο Πατέρας) έχει αλλάξει ολόκληρη τη βιομηχανία του θεάματος για μια ακόμη φορά με τα επαναστατικά ψηφιακά εφέ που έφτιαξε η εταιρεία του ILM για το “Jurassic Park” του Σπήλμπεργκ.

Στρέφοντας το βλέμμα του πίσω σε εκείνο το μακρινό γαλαξία στον οποίο βρέθηκε τελευταία φορά πριν από πολύ καιρό, θα περάσει την επόμενη δεκαετία της ζωής του αναπτύσσοντας και ραφινάροντας τις ψηφιακές καινοτομίες του “Jurassic” που θα οδηγήσουν κάποτε στη θρυλική τριλογία των Πρίκουελ του “Star Wars”.

Την ίδια χρονιά, ο Τζέημς Κάμερον (ο Γιός) έχει μόλις ολοκληρώσει τα γυρίσματα του “True Lies” και ετοιμάζεται να γίνει “ο βασιλιάς του κόσμου”. Ωστόσο, τεχνικοί περιορισμοί με την τρισδιάστατη κάμερα που χρησιμοποίησε για το “Terminator 2” τον έχουν ωθήσει σε μια τριετή (που είναι πλέον τριακονταετής) εκστρατεία για να τελειοποιήσει την τρισδιάστατη τεχνολογία που έχει δημιουργήσει. Το αστραφτερό μπλοκμπάστερ που θα διαφημίσει αυτή την τεχνολογία σε παραγωγούς και ιδιοκτήτες κινηματογράφων; Ένα σενάριο που μόλις έχει αρχίσει να γράφει για μπλε εξωγήινους σε έναν ψυχεδελικό κόσμο που φωτίζεται τη νύχτα, το οποίο μπαίνει στο συρτάρι σχεδόν αμέσως, καθώς, παρά τη στενή επαφή με τον Πατέρα Λούκας, ήδη γνωρίζει ότι είναι ακατόρθωτο με τα διαθέσιμα τεχνολογικά μέσα της εποχής.

Ο Κάμερον δεν θα μπορούσε να είχε φανταστεί ότι, την ίδια πάλι χρονιά, στην άλλη όχθη του Ειρηνικού Ωκεανού, η φαινομενικά αδιάφορη (από τεχνικής πλευράς) ταινία “Heavenly Creatures” θα του χάριζε βραχυπρόθεσμα την πρωταγωνίστρια του επόμενου έπους του Κέητ Γουίνσλετ, και μακροπρόθεσμα την απάντηση στο άλυτο αίνιγμα της ταινίας με τους μπλε εξωγήινους· ο σκηνοθέτης της, ο σχετικώς άγνωστος Πίτερ Τζάκσον (το Άγιο Πνεύμα), είχε ιδρύσει μια εταιρεία ονόματι Weta Digital για τις ανάγκες της ταινίας (υπήρχαν σεκάνς ονείρων που χρειάζονταν ψηφιακά εφέ), και τωρα έβρισκε τον εαυτό του με χρέη, καθώς η μικρή νεοζηλανδέζικη εταιρεία δεν μπορούσε να αποπληρώσει το υπέρογκο κόστος του υπολογιστή που χρησιμοποιήθηκε για την ταινία. Ενώ οπότε γυρίζει το “The Frighteners”, προσπαθεί παράλληλα να πλασάρει στο Χόλιγουντ κάποια μεγάλη εμπορική ταινία γεμάτη απαιτητικά εφέ και πλάσματα που θα κρατήσουν τους υπαλλήλους του απασχολημένους. “Μήπως να δοκιμάζαμε μια περιπέτεια φαντασίας;” του προτείνει η σύζυγος του Φραν Γουάλς.

Κάπως έτσι, την ίδια χρονιά, και τα τρία μέλη της ιδιότυπης αυτής “Αγίας Τριάδας” ξεκίνησαν τους πολυετείς αγώνες για τις ταινίες που έμελλαν να επαναπροσδιορισουν αφενός τις καριέρες τους και αφετέρου τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Παραταύτα, δεν τελειώνει εδώ η ιστορία, καθώς, πάλι το 1994, δύο πρωτοεμφανιζόμενοι σκηνοθέτες, η Λάνα και η Λίλυ Γουατσόφσκι (τότε Λάρρυ και Άντυ) έχουν μόλις καταφέρει να πουλήσουν το πρώτο τους σενάριο “Assassins” στη Γουώρνερ· ως τμήμα της συμφωνίας, το στούντιο αγοράζει τα δικαιώματα για αλλά δύο σενάρια: το ερωτικό θρίλερ “Bound”, και μια ακατανόητη στους παραγωγούς ταινία που φέρει το μυστηριώδη τίτλο “The Matrix”.

Η Γουώρνερ δεν είναι το μόνο στούντιο που ετοιμαζόταν να γράψει το επόμενο κεφάλαιο στην ιστορία των VFX το 1994· η Ντίσνεϋ βρίσκεται στο τέλος μιας τετραετούς συνεργασίας με τη θυγατρική του Στιβ Τζομπς Πίξαρ, πρώην παρακλάδι του ψηφιακού δυναμικού της ILM του πανταχού παρόντος Λούκας. Εδώ και τέσσερα χρόνια, ο πρόεδρος της Πίξαρ Εντ Κάτμουλ μαζί με τον σκηνοθέτη Τζον Λάσσετερ προσπαθούν να τους πείσουν για την εφικτότητα μιας ταινίας ανιμέησιον εξ’ολοκλήρου κατασκευασμένης στον υπολογιστή, και ο πρόεδρος της Ντίσνεϋ Τζέφρυ Κάτσενμπεργκ διαρκώς παρεμβαίνει στην ταινία. Μισεί το σενάριο, τους χαρακτήρες, το ανιμέησιον, και, πάνω απ’ όλα, το εξωφρενικό κόστος.

Οι Τζομπς και Κάτμουλ καταφέρνουν να σώσουν την ταινία από την ακύρωση με τον ίδιο το Τζομπς να αναλαμβάνει χρέη συμπαραγωγού, μια θέση που είχε την ευχέρεια να καλύψει χάρη στις πωλήσεις του καινούργιου μοντέλου Macintosh Quadra 610 που σήμανε το τέλος της σειράς Macintosh II και την αρχή των Centris. Το τελευταίο μοντέλο Macintosh II που κυκλοφορούσε πριν από τον ερχομό των Quadra ήταν το Macintosh IIsi, που θεωρείται πλέον απαρχαιωμένο λόγω του πιο αδύναμου επεξεργαστή του και της περιορισμένης μνήμης στην κάρτα γραφικών.

Με όλες αυτές τις εξελίξεις στον ορίζοντα, το 1994, αν και δεν είναι η χρονιά-ορόσημο (η διάκριση αυτή ανήκει στο 1999), αποτελεί το κομβικό σημείο ροπής της ιστορίας των VFX. Γιατί;

Επειδή, το 1994, ο τριαντάχρονος απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών της Καλιφόρνια Κέρρυ Κόνραν, οπλισμένος μονάχα με το απαρχαιωμένο Macintosh IIsi της Apple, μας φανέρωσε τον Κόσμο του Αύριο.

Συνεχίζεται…