#2 Οι ιστορίες πίσω από τις φωτογραφίες της εβδομάδας

Αναρωτήθηκες ποτέ πως όλα εκείνα που συναντάς με τα μάτια σου νοητά καθημερινά μπορεί να είναι στιγμές μίας ιστορίας ενός ανθρώπου; 

*Εδώ κάθε εβδομάδα σου παραθέτω λήψεις που με άγγιξαν και μία ενδεχόμενη ιστορία πίσω από αυτές.

#1 Ο ήρωας 

Τελειώνοντας ένα ρεπορτάζ με έπιασε και μου είπε, ”σε παρακαλώ με όλο το θάρρος και την ειλικρίνεια μην με γράψεις τραυματιοφορέα, κάθε φορά που με αποκαλούν έτσι αισθάνομαι σαν τα τόσα χρόνια δουλειάς μου να καταρρέουν. Βρες έναν άλλον τίτλο να μου δώσεις αλλά όχι αυτόν, μας στοιχειώνει κι εμένα και τους συναδέλφους μου.” Του χαμογέλασα κάτω από την μάσκα και τον καθησύχασα, για μένα ήταν σπουδαίο το γεγονός του ότι μετά από ένα αιματηρό επεισόδιο είχε την διάθεση να μου μιλήσει έστω και γι αυτόν τον λόγο. Εξάλλου για εμένα, εκείνος ήταν ήρωας, δέχθηκε μία κλήση και βρέθηκε με την μηχανή του ΕΚΑΒ, στο σημείο για να περιθάλψει κάποιον που πραγματικά τον είχε ανάγκη. Τους θαυμάζουμε μονάχα όταν βγαίνουν στην επιφάνεια και ξεχνάμε πως κρύβονται πίσω από τα τροχαία, τους καυγάδες και όλα εκείνα που είναι ικανά να στερήσουν ζωή αν δεν βρεθούν εκείνοι στο σημείο. Χαμογέλασε με ένα ύφος ανακούφισης και μου είπε, ”σε ευχαριστώ πολύ για την κατανόηση.” Ανέβηκε πάνω στην μηχανή του και έφυγε. Εγώ σας ευχαριστώ για την ταπεινότητα και την ειλικρίνεια. 

#2 Πάμε μια βόλτα, πάμε εγώ κι εσύ

Δευτέρα βράδυ, καθόντουσαν ”εξουθενωμένοι” στον καναπέ, της είπε ‘‘πάμε μια βόλτα, πάμε εγώ κι εσύ”, εκείνη στην αρχή δίστασε του είπε πως είναι κουρασμένη, εκείνος την άρπαξε από το χέρι και βγήκανε. Περπάτησαν όλη την παραλία χέρι-χέρι, χωρίς να μιλούν, χάζευαν τα φώτα και τους ανθρώπους γύρω. Του είπε, ”ευχαριστώ” τελικά αυτή την βόλτα την χρειαζόμουν”, εκείνος γέλασε, εκείνη έγειρε το κεφάλι της πάνω στον ώμο του. Εκείνος της ψιθύρισε ”όλα θα τα καταφέρουμε μην φοβάσαι τίποτα”, ποιος ξέρει τι περνούσε εκείνη, μόνο οι δυο τους. Σαν ο χρόνος να πάγωσε για εκείνους και μία βόλτα να ήταν η λύτρωση μίας ακραίας κατάστασης που έτρεχε στη ζωή τους. 

#3 Η βαριά Τρίτη

Μία Τρίτη που ο ουρανός ήταν ασήκωτος, τον έπνιξαν τα σύννεφα και χάθηκε το φως του, η ομίχλη σκέπασε τις οροφές των κτιρίων, εγώ μπλοκαρισμένη στην Βασ. Όλγας, στο χάος της κίνησης, μόλις άρχισε να ξημερώνει. Και ενώ σκεπτόμουν πως τα πράγματα παντού κυλούν από το κακό στο χειρότερο, και μία ελαφριά στεναχώρια με είχε μπλοκάρει, ξαφνικά μερικές ακτίνες ήλιο έλαμψαν πάνω στα παράθυρα και δημιούργησαν αντανακλάσεις που γυάλισαν το αυτοκίνητο. Ένα ελαφρύ μειδίαμα σχηματίστηκε στα χείλια μου, χωρίς λόγο απλά γιατί είχα ανάγκη λίγο φως.

#4 Ο ποδηλάτης

Είναι γύρω στα 70, με τα λευκά του τα μαλλιά, καλοδιατηρημένος, τον βλέπω συχνά να περνά έξω από το γραφείο με το ποδήλατο του. Κυκλοφορεί άνετος, προσεκτικά, το ποδήλατο είναι ένα καλοδιατηρημένο σαράβαλο, από εκείνα που δεν έχουν ταχύτητες και εκσυγχρονισμένα φρένα. Πάντα την ίδια ώρα, περί τας 9, την ίδια διαδρομή, με το ίδιο βλέμμα, σαν να θέλει να κρατηθεί από κάτι, σαν να θυμάται εικόνες από τα παλιά στα στενά της Άθωνος, τα οποία κοιτά με νοσταλγία, σαν να πέρασε όλη του την ζωή εκεί. Σαν να χαιρέτησε φίλους, σαν να βρήκε την πρώτη του αγάπη, σαν να τα έζησε και να τα κρατά σφιχτά μέσα του για να μην εξατμιστούν.  #5 Περαστική σκιά

Άνεργος, έχοντας πια περάσει από πολλές δουλειές και έχοντας αποδεχθεί πως τα χέρια του πιάνουν στέκεται στην άκρη του ξύλινου δαπέδου στην παραλία, με ένα καλάμι για ώρες. Λίγο πριν σκοτεινιάσει ετοιμάζει την πετονιά του. Ποτέ δεν έμαθα αν έπιασε ψαριά, πάντα τον χάζευα, με πείσμα περίμενε να ”τσιμπήσει” το δόλομα σε μία θάλασσα που βάφεται από πορφυρά χρώματα, κάτω από τα κρύα των ημερών μένει εκεί και περιμένει. Η μόνη του διέξοδος λέει πως είναι το ψάρεμα, τη νύχτα που η πόλη είναι πιο όμορφη. Σκιές περαστικών περνούν πίσω του, άλλοι βιαστικά άλλοι χαλαρά, εκείνος εκεί, σαν ναναι μόνος σε όλη την παραλία.

https://parallaximag.gr/featured/1-oi-istories-piso-apo-tis-fotografies-tis-evdomadas