20-30 χρόνια από τώρα

Νέα γενιά, καινούρια μυαλά, φρέσκες ιδέες. Ένα πρωτοφανές κύμα νεοσύστατης ευρωπαϊκής κουλτούρας μες στην ελληνική κοινωνία. Σάπια θεμέλια. Έτσι γραφικά θα ξεκινούσα την προσπάθεια μου, να χαρτογραφήσω αυτόν τον, κατά τ΄άλλα, εύμορφο τόπο.

Είναι που ανήκω στη γενιά χωρίς μέλλον, είναι που ποτέ δε μπόρεσα να χωρέσω στην ίδια πρόταση τις έννοιες «δουλειά των ονείρων μου» και μισθός, είναι που είμαι μικρή… «θα μάθω;». Ό,τι από αυτά και αν ισχύει το σίγουρο είναι πως στενέψανε τα όρια.

Δε μου αρέσει να κλαίγομαι και για του λόγου το αληθές, δεν συνηθίζω να το κάνω. Όμως μ΄αρέσει να ωρύομαι, μ΄αρέσει να φωνάζω και, κυρίως, μ΄αρέσει να αντιδρώ. Δεν έχω άλλη αντοχή να βλέπω πολιτικάντηδες να ισχυρίζονται πως παρέα ήμασταν όταν τρώγαμε, πως λεφτά υπάρχουν και πως ο νέος θα ΄πρεπε να αρκείται στον ευτελή κατώτατο μισθό, λες και το ‘καναν ποτέ αυτοί. Κι όλα αυτά στην πλάτη μιας γενιάς, η οποία υποτίθεται ότι κυοφορεί τους ηγέτες του αύριο.

Προσθέτοντας στα παραπάνω και το εχθρικό κλίμα, που επικρατεί σε βάρος της νεολαίας σε επίπεδο ευκαιριών έχεις τη μαγική συνταγή της αποτυχίας. Και πού θα τους βρούμε τους ηγέτες ρε παιδιά, όταν όποιος γνωρίζω, είτε έχει ήδη φύγει από την Ελλάδα, είτε πρόκειται να φύγει, είτε απλά δε θέλει να μείνει; Έχει καθίσει κανείς να αναλογιστεί ποιο είναι το αύριο μιας χώρας, η οποία παραδοσιακά, μα ιδιαίτερα τώρα, τείνει να ξαποστέλνει τα τέκνα της εκτός; Ποιος θα μείνει «εντός των τειχών»; έρχομαι να ρωτήσω.

Κάθομαι, λοιπόν, και σκέπτομαι συχνά, πυκνά πώς θα είναι η χώρα μου και, πιο συγκεκριμένα, η ίδια μου η πόλη σε 20-30 χρόνια από τώρα. Πιθανότατα να έχουν επιστρέψει οι περισσότεροι από τους νέους που τώρα φεύγουν, όμως υπάρχει και η πιθανότητα αυτά τα άτομα αγανακτισμένα πια με την «προδοσία» της χώρας τους να δημιουργήσουν νέες Αστόριες ανά τον κόσμο, ενώ η Ελλάδα θα μείνει κρανίου τόπος. Γιατί ο νέος του σήμερα είναι ο εργαζόμενος οικογενειάρχης του αύριο. Επομένως, πολλοί νέοι οικονομικοί μετανάστες σήμερα, είναι μια ολόκληρη κοινότητα αύριο, και πάει λέγοντας.

Δεν πάει καιρός που το συζητούσα με παρέα και συνειδητοποιήσαμε πως η πραγματικότητα, που εμείς βιώσαμε ως παιδιά, έφηβοι και στη συνέχεια μικροί ενήλικοι, ίσως να μην είναι η ίδια για τα παιδιά μας, ακόμα και για τα εγγόνια μας, θα ΄λεγε κανείς. Οι παρέες που νομίσαμε ότι θα γεράσουμε μαζί γίναν ευχές στο facebook και οι κολλητοί ένα ταξίδι το χρόνο, για να τους επισκεφτείς.

Είναι λάθος μου που το αναλύω τόσο; Μήπως, ό,τι μέλλει να γίνει θα γίνει, και τα παραπάνω λόγια απλώς γεμίζουν σελίδες με μελάνι; Μπορεί και μάλλον αυτό συμβαίνει. Όμως όποιος πιστέψει πως τη νεολαία δεν την απασχολούν παρόμοια ζητήματα κάνει μέγα λάθος και αν έχουμε παρομοιαστεί σαν η γενιά του φραπέ είναι γιατί οι επιλογές μας είναι τόσο μα τόσο περιορισμένες.

Όταν είπα, λοιπόν, πως μ΄αρέσει να φωνάζω, μη φανταστείτε.. στο χαρτί ωρύομαι, στη χειρότερη αντικαθιστώντας τα πεζά με κεφαλαία..

Είπαμε, δεν θα την κάνω και εγώ την επανάσταση!

*Η φωτογραφία είναι του Γιώργου Κουρτίδη