2,5 μήνες και κάτι στη Γερμανία

Ως φοιτήτρια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης είχα τη μεγάλη ευκαιρία να κάνω αίτηση για την συμμετοχή μου σε πρόγραμμα πρακτικής άσκησης στην Γερμανία και να λάβω υποτροφία προκειμένου να ασκήσω το επάγγελμα μου μόλις μερικές μέρες αφού έδωσα το τελευταίο μου γραπτό στην εξεταστική του Σεπτεμβρίου. Τύχη και ευθύνη μαζί. Έφυγα χωρίς να το πολυσκεφτώ χωρίς να ξέρω τι να περιμένω, με μια μικρή λύπη για το τέλος της φοιτητικής ζωής στη Θεσσαλονίκη. Οι δυσκολίες αρχικά πολλές ιδιαίτερα με τη γλώσσα που πλέον δε την μαθαίνεις για να δώσεις εξετάσεις αλλά στην πραγματικότητα για να επικοινωνήσεις. Όμως όταν ξεπέρασα το πρώτο σοκ σταδιακά άρχισα να μιλάω γερμανικά χωρίς και η ίδια να καταλαβαίνω πώς. Η ανάγκη για επικοινωνία είναι τελικά δυνατότερη από την όποια δυσκολία για την εκμάθηση μιας γλώσσας.

Μέσα από την καθημερινή ενασχόληση με την οδοντιατρική γνώρισα κόσμο τόσο διαφορετικό στα αλήθεια. Άνθρωποι όλων των εθνικοτήτων απόλυτα ενσωματωμένοι στην ίδια κοινωνία. Μουσουλμάνοι, Χριστιανοί, Έλληνες, Τούρκοι, Γερμανοί και άλλοι τόσοι ζουν και δημιουργούν στην Γερμανία. Και ναι υπάρχουν ρατσιστές Γερμανοί και κακοί επίσης όπως υπάρχουν ρατσιστές και κακοί Έλληνες. Στην Ελλάδα δυστυχώς συγχέουμε τους ανθρώπους μιας χώρας με τους πολιτικούς της.

Είχα την τύχη να γνωρίσω επίσης έλληνες ομογενείς αλλά και άτομα της ηλικίας μου που συνειδητά εγκατέλειψαν την Ελλάδα για να δημιουργήσουν ένα μέλλον στην Γερμανία. Οι μεν πρώτοι μου μίλησαν με νοσταλγία για την Ελλάδα οι δεύτεροι με μια ανακούφιση που έφυγαν. Που μπόρεσαν να βρουν δουλειά στο αντικείμενο τους και στην πραγματικότητα να πληρώνονται γι αυτό. Από πότε έγινε άραγε δεδομένο στην Ελλάδα ότι ή θα είσαι άνεργος ή θα πληρώνεσαι με 500 ευρώ έχοντας πτυχίο πανεπιστημίου; Προσπαθώ να βρω απαντήσεις και συγκρίνω στο μυαλό μου τις δυό χώρες συνεχώς. Τις συνθήκες, τους ανθρώπους, τα δεδομένα εδώ κι εκεί.

Σαν Ελληνίδα νιώθω περήφανη που έλαβα μια τόσο σωστή  πανεπιστημιακή εκπαίδευση, αναγνωρισμένη στην Ενωμένη Ευρώπη του 2015. Βλέποντας όμως σε παράλληλη εικόνα τις ευκαιρίες εδώ και εκεί, νιώθω αδικημένη που εγώ και οι συνομήλικοι μου πρέπει να παλέψουμε με το άγριο θεριό της ανεργίας και του συμβιβασμού προκειμένου να ασκήσουμε το επάγγελμα το οποίο σπουδάσαμε στην Ελλάδα. Πόσοι τελικά θα αντέξουν σ’αυτή τη μάχη;