25η Μαρτίου 1983: Το πρώτο bullying

Λέξεις: Δήμος Τσορμπατζόγλου

Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που τον έντυσε τσολιαδάκι. Αντιδραστικό και παράξενο. Με το ζόρι δέχτηκε να βάλει τη στολή. Στο σημείο πουκάμισο όμως ήταν ανένδοτος. Το λευκό πουκάμισο που του είχε σιδερώσει η μαμά δεν το ήθελε. Ήθελε αυτό που αγαπούσε. Αυτό με τον τεράστιο γιακά και τα σχεδιάκια. Σχέδια σκυλιών ράτσας λουκάνικο παντού. Τα χάζευε και τα μετρούσε συχνά. Στεναχωριόταν που κάποια ήταν μισά και κολοβά στις ενώσεις των ραφών.

Το ποίημά του το είχε μάθει καλά. Τον έβαζε πολύ καιρό πριν να το λέει σε γιαγιάδες, θείες και σε όποια γειτόνισσα ερχόταν για καφέ. Αυτές του λέγαν μπράβο και ρουφούσαν σιχαμένα τον ελληνικό καφέ.

Η μέρα της γιορτής έφτασε. Πρώτη φορά τσολιάς στο σχολείο ανάμεσα σε άλλους τσολιάδες. Μόνο που…κάτι δεν πήγαινε καλά. Όλα τα παιδιά είχαν ολόλευκα κολαρισμένα πουκάμισα εκτός απ’ αυτόν.

Το κακό, δεν άργησε να γίνει. Ενα σχόλιο για τα σκυλάκια στο πουκάμισο ήταν αρκετό για να ξεκινήσει μια εξωφρενική πανσπερμία επιφωνημάτων και χαρακτηρισμών που στ’αυτιά του έφταναν σαν εκκωφαντικός θόρυβος. Κρατιόταν. Ντρεπόταν. Αλλά ντρεπόταν ακόμη πιο πολύ να κλάψει. Τα γελάκια κόπηκαν όταν πλησίασε ο μεγάλος του αδερφός που ήταν στην έκτη δημοτικού και λόγω όγκου ήταν λίγο ο φόβος και ο τρόμος του σχολείου. Αραίωσαν όλοι αθόρυβα. Όταν ο αδερφός του τον άγγιξε στον ώμο έσπασε. Το κλάμα του γοερό, με αναφιλητά και ένα “γιατί”.

“Δεν θέλω να πω ποίημα” του είπε, ούτε να ξαναντυθώ τσολιάς. Ο αδερφός του τον πήγε να ανακοινώσουν την απόφαση του στη δασκάλα του σχολείου. Η κυρία Μαρία λύγισε τα γόνατα και έφτασε στο ύψος του. Του σκούπισε τα μάτια και του ψυθίρισε κάτι στο αυτί.

Μισή ώρα μετά έλεγε, πρησμένος από το κλάμα, το ποίημα. Τσολιάς δεν ξαναντύθηκε. Στο σχολείο τουλάχιστον…Το έκανε πολύ αργότερα κάποιες βραδιές για πονηρούς σκοπούς