4 γυναίκες ηρωίδες αφηγούνται τις κακοποιητικές τους σχέσεις

Φέτος η χρονιά ανέδειξε όλα εκείνα που ”αγνοούμε” τόσα χρόνια, ξεκίνησε με την αποκάλυψη του ελληνικού metoo, στο οποίο και επιτέλους ήρθαν στην επιφάνεια γεγονότα τα οποία όλες με κάποιον τρόπο βιώσαμε μα ποτέ καμία δεν βρήκε την δύναμη να μιλήσει και κορυφώθηκε με τις γυναικοκτονίες. 14 σε μόλις 9 μήνες, τις παρακολουθούμε πια σαν να είναι επεισόδια σειράς, συμβαίνουν και δεν μπορεί κανένας να τις σταματήσει.

Εκεί έξω πολλές γυναίκες βρίσκονται σε κακοποιητικές σχέσεις με κίνδυνο τη ζωή τους, απειλούνται καθημερινά, βιάζονται σωματικά και ψυχικά, ζουν κάτω από την σκιά του φόβου και ενώ πολλές προσπάθησαν να ξεφύγουν από αυτό το πλαίσιο, υπό στο βάρος της απειλής λύγισαν και δεν τα κατάφεραν, ο θύτης της κυνήγησε και εγκλωβίστηκαν πάλι. Αν είσαι από εκείνους που πιστεύουν πως οι γυναίκες πρέπει να τρώνε ένα χέρι ξύλο για να ”στρώσουν”, δεν θα μπω στην διαδικασία να σου εξηγήσω τίποτε, μονάχα θα σου πω το εξής, αν η κόρη σου βρισκόταν απέναντι σε μία τέτοια κατάσταση, σε συναντούσε, και την αντίκριζες με μαυρισμένο μάτι αιμόφυρτη, και τρόμο για την ίδια της τη ζωή, θα έλεγες καλά σου έκανε; Αν ναι λυπάμαι πραγματικά για εσένα, για αυτούς που σε μεγάλωσαν, για τα παιδιά σου, για την γυναίκα σου.

Ξεκίνησα μία έρευνα, με αφορμή ένα περιστατικό που συνέβη και ήρθε ξανά στο μυαλό μου, συνομίλησα με γυναίκες που βρέθηκαν σε κακοποιητική σχέση, προσπάθησα να βρω άλλες μέσω φίλων τους οι οποίοι μου είπαν με ανησυχία, ”γνωρίζουμε τι πραγματικά συμβαίνει, προσπαθούμε να επικοινωνήσουμε μαζί της και δεν την βρίσκουμε πουθενά, άλλαξε κινητό διέγραψε τα social media, οι γονείς της δεν ξέρουν πια τι κάνει.” Και έτσι δεν μπόρεσα κι εγώ να τις πλησιάσω, δεν ξέρω ούτε εγώ που είναι, δεν τις γνωρίζω μα πραγματικά η αγωνία μου είναι μεγάλη.

Θα αφήσω εδώ μερικές αφηγήσεις των γυναικών-ηρώων που κατάφεραν να διαφύγουν και ενδεχομένως μέσα από αυτές να μπορέσουμε να σώσουμε κι άλλες, αυτός είναι ο σκοπός αυτού το κειμένου,  έστω και μία που θα διαβάσει αυτό το κείμενο και θα σωθεί να ξέρει θα είμαστε δίπλα της.

Κατάφερα να φύγω το χρωστούσα στα παιδιά μου!

Όλα άρχισαν να εκδηλώνονται μετά τον ερχομό του δεύτερου από τα 3 παιδιά μου επειδή αυξήθηκαν οι υποχρεώσεις μας, δεν ήθελε να τις αναλάβει, ξεκίνησε να μου φωνάζει και να με σπρώχνει, μετά άρχισε να με χτυπάει. Την πρώτη φορά που το έκανε σκέφτηκε πως ήταν κουρασμένος από την δουλειά και ενδεχομένως να του περάσει, δεν φαντάστηκα πως όλο αυτό θα συνεχιστεί και όταν συνεχίστηκε ναι, ένιωθα πως φέρω εγώ την ευθύνη, με είχε πείσει ότι εγώ ήμουν η αιτία του εκνευρισμού του. Η τελευταία φασαρία που κινδύνεψε να τραυματιστεί ο τότε, 12χρονος, γιος μου στην προσπάθεια του να με σώσει από την απειλή του με μαχαίρι, ήταν η αφορμή για να φύγω. Προσπάθησα πολλές φορές να μιλήσω σε οικία πρόσωπα, δεν έβρισκα ανταπόκριση, σαν να μην ήθελαν να με ακούσουν. Όταν έφυγα και μέχρι σήμερα, αισθάνομαι δυνατή επειδή κατάφερα να το πετάξω από πάνω μου και να σώσω τα παιδιά μου. Στην αρχή απάλυνα τις πληγές μου με το θέατρο γιατί ήταν τρόπος να ξεφύγω και αργότερα έκανα και ψυχοθεραπεία, στα κορίτσια που βρίσκονται σε μία κακοποιητική σχέση, θέλω να πω πως πρέπει να μιλήσουν και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούν, διότι δεν ξέρουν που θα καταλήξει όλο αυτό. Πρέπει να ξυπνήσουμε όλες, να μην ανέχεται καμία μας, καμιά μορφή βίας. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να βιάσει κανέναν με κανέναν τρόπο. Ειδικά όσες είναι μητέρες πρέπει να απεγκλωβιστούν από αυτές τις καταστάσεις το χρωστάνε στα παιδιά τους. Να μην νιώσουν ούτε για μια στιγμή αποτυχία, να ξέρουν ότι η ζωή επιφυλάσσει τα καλύτερα όταν αγαπήσουν τον εαυτό τους. Θύματα δεν γεννιόμαστε, γινόμαστε.

*Μ.

Κι όλα αυτά για να μεταμορφωθούν μετά σε ένα “Γιατί;”

Ήμουν στο σπίτι με τα αδέρφια μου κι εκείνον. Ήρθε μεθυσμένος και ξεκίνησε να σπάει αγαπημένα μας πράγματα. Όλα αυτά τα γυαλιά πέσαν πάνω στο κρεβάτι μου. Η αδελφή μου πήρε τηλέφωνο την μαμά, η οποία έλειπε για δουλειά, έπρεπε να επιστρέψει γρήγορα. Η μαμά όταν έφτασε στο σπίτι μας βρήκε τους τρεις μας πάνω στο κρεβάτι μου να κλαίμε. Μας κοίταξε μην έχουμε πάθει κάτι και εκείνος έφυγε στην κουζίνα. Όταν γύρισε στο δωμάτιο κρατούσε ένα μαχαίρι και πήγε να επιτεθεί στην μαμά. Ο αδελφός μου προσπάθησε να τον αποτρέψει. Εγώ τυλιγμένη στην αγκαλιά της αδελφής μου δεν έβλεπα πολλά. Ήμουν μόλις τεσσάρων όταν ο “πατέρας” μου έκανε αυτά τα απαίσια πράγματα στην μαμά μου και όχι μόνο. Έχω εικόνες στα παιδικά μάτια μου με γυαλιά από τα αγαπημένα μας αντικείμενα γύρω μου όσο καθόμουν στο κρεβάτι μου και την αδελφή μου να με αγκαλιάζει όλο και πιο σφιχτά για να μην τραυματιστώ. Με την μαμά μου να κλαίει πάνω στο κρεβάτι που μόλις την είχε σπρώξει ο πατέρας μου μετά από ώρες φασαρίας. Τον αδελφό μου στα πατώματα μαζί με τον “πατέρα” μου επειδή προσπάθησε να μας σώσει υπό την απειλή του με μαχαίρι. Την αδελφή μου στα γόνατα να τον παρακαλάει να σταματήσει την φρίκη. Κι όλα αυτά για να μεταμορφωθούν μετά σε ένα “Γιατί;”. Και αργότερα σε, απλά, απαίσιες εικόνες και αναμνήσεις. Ευτυχώς φύγαμε πριν να είναι πολύ αργά. Το ίδιο να κάνετε και οσ@ κινδυνεύετε από κάτι τέτοιο. Μπορείτε!

*Θ

Η πρώτη φορά δεν ήταν ποτέ τελευταία

Στα τέλη του Γυμνασίου γνώρισα τον πρώτο μου έρωτα, ένα αγόρι περίπου 2 χρόνια μεγαλύτερο μου, έρωτας κεραυνοβόλος, αλητάκος, πήγαινε σε επαγγελματικό Λύκειο, παλιότερα έκλεβε, που και που έκανε και χασίς. Εγώ σε έναν άλλον κόσμο μεγαλωμένη μαθήτρια του 18, σε καλό σχολείο, με τις φίλες μου. Γνωριστήκαμε και καταλήξαμε να είμαστε μαζί 5 χρόνια. Στην Δευτέρα Λυκείου άλλαξα σχολείο, εκεί ξεκίνησε η τοξική ζήλεια, ερχόταν κάθε μέρα να με πάρει με την πρόφαση του ότι δεν με βλέπει αρκετά, επιστρέφαμε μαζί στο σπίτι, και το απόγευμα ερχόταν ξανά να με πάει στο φροντιστήριο, τότε όχι δεν είχα κατανοήσει πως όλο αυτό ήταν ένας ξεκάθαρος έλεγχος.

Στα μέσα της Δευτέρας Λυκείου ξεκίνησα να κάνω φίλους στο νέο μου σχολείο, η παρέα μας περιλάμβανε και αγόρια, εκείνος ζήλευε έναν συγκεκριμένο. Πλησίασαν τα Χριστούγεννα και ήρθε η πρόταση του σχολείου για την καθιερωμένη τριήμερη, ήθελα πολύ να πάω. Έτσι την ίδια μέρα βρεθήκαμε σπίτι του για να του το πω, εκείνος θύμωσε, άρχισε να μου φωνάζει να μου λέει πως αν πάω σημαίνει πως ψάχνομαι για ερωτική επαφή και διάφορα τέτοια χυδαία σχόλια.

Όσο φώναζε, εγώ δυνάμωνα, δεν τον είχα ξαναδει ποτέ έτσι του είπα ”ό,τι και να πεις εγώ στην εκδρομή θα πάω.” Με έπιασε από τα μπράτσα, με κόλλησε στον τοίχο, άρχισε να με πιέζει, εγώ του έλεγα ”άσε με με πονάς, τι κάνεις,” κι εκείνος συνέχιζε να ασκεί δύναμη στα χέρια μου, του φώναξα ”άσε με να φύγω,” και τότε μου έριξε ένα χαστούκι. Τον έσπρωξα, έβαλα τα παπούτσια μου και του είπα πως τελειώσαμε, εκείνος έκλαιγε καθισμένος στο κρεβάτι, εγώ έφυγα. Ακολούθησαν χιλιάδες κλήσεις για μία εβδομάδα, δεν σήκωνα το τηλέφωνο, δεν είχα πει τίποτα στις φίλες μου και στους γονείς μου για το περιστατικό και έτσι το πισωγύρισμα ήταν αναμενόμενο.

Μετά από λίγες μέρες τα βρήκαμε μου ζήτησε συγγνώμη και είπε πως δεν θα το ξανακάνει ποτέ, εκείνη τη νύχτα τον πίστεψα φαινόταν μετανιωμένος. Μία εβδομάδα όμως μετά είχαμε έναν καβγά σε μία βόλτα μας και μου έριξε αγκωνιά στα πλευρά, την δέχτηκα, η αγκωνιά γύρισε πάλι σε ένα ακόμη χαστούκι και το χαστούκι μετατράπηκε σε μελανιές.

Ένα βράδυ πριν φύγω τριήμερη, πήγα στο σπίτι του λίγο πριν πάω προπόνηση για να τον χαιρετήσω, εκείνος είχε τόσο θυμό μέσα του, ο τρόπος που μου μιλούσε ήταν ξεκάθαρα ένας ψυχολογικός βιασμός, τον φίλησα και έφυγα, κατεβαίνοντας τις σκάλες μου είπε ”περίμενε θα σε πάω εγώ στην προπόνηση”, νόμιζα πως όλο αυτό του πέρασε, και ότι θα του έλειπα, και χιουμοριστικά του είπα ”δεν έχεις πια νεύρα επειδή θα πάω στην εκδρομή;” εκείνη την στιγμή ένιωσα το πόδι του με δύναμη στην μέση μου με έσπρωξε από τις σκάλες. Αποτέλεσμα αυτού ένα ατύχημα σοβαρό στο πόδι, και αμέτρητα ψέματα για τις εξηγήσεις που έδωσα στους γονείς μου. Ένα βράδυ στο νοσοκομείο και μία χαμένη σχολική εκδρομή.

Από εκείνο το βράδυ και μετά πήρα την απόφαση να χωρίσουμε, δεν με άφησε ποτέ, οι φωνές δυνάμωναν, ερχόταν τα βράδια κάτω από το σπίτι μου και μου έστελνε απειλητικά μηνύματα πως θα αυτοκτονήσει με την μηχανή αν δεν κατέβω και έτσι μείναμε μαζί. Ένας ατελείωτος ψυχολογικός πόλεμος που σταματούσε μόνο τα καλοκαίρια όποτε και έφευγε σε νησί για σεζόν.

Έφτασε η Τρίτη Λυκείου, διάβαζα δεν είχα χρόνο, και 5 ημέρες πριν δώσω, είχαμε έναν μεγάλο καβγά για την επιλογή των σπουδών μου έτσι μου είπε πως θα αποτύχω, πως είμαι άχρηστη, πως και να χωρίσουμε δεν θα βρω κανέναν, πως είμαι πουτ@@@ επειδή φοράω σορτσάκια και χίλια δυο. Αυτό ήταν το τέλος, το οποίο και δεν ειπώθηκε ποτέ από κοντά, τον μπλόκαρα από παντού και εξαφανίστηκα. Πριν περίπου 3 μήνες τον είδα στο δρόμο, η καρδιά μου κόντεψε να σπάσει.

Από αυτή την ιστορία μου έμειναν αρκετά τραύματα, δεν εμπιστεύομαι και δεν αφήνομαι, αν κάποιος φέρει το χέρι του κοντά στο πρόσωπο μου εγώ θα αρχίσω να τρέμω. Οι φίλες μου δεν τα έμαθαν ποτέ όλα, ντράπηκα να τα μοιραστώ, κυρίως για εκείνον, φαινόμασταν ιδανικό ζευγάρι 5 ετών. Μα πίσω από αυτόν τον τίτλο κρυβόταν μία κόλαση, το παιδί αυτό, προέρχεται από μία κακοποιητική οικογένεια, από την οποία και δεν μπόρεσε ποτέ να φύγει, πίστευα πως θα τον βοηθήσω μα αντ’αυτού βίωσα κι εγώ όλα εκείνα που βιώνει τόσα χρόνια. Για εκείνους που ρωτάτε γιατί μίλησε τώρα. Η απάντηση κρίνεται από το πόσο χρόνο μας πήρε να κλείσουμε το τραύμα και να αποφορτίσουμε των ευθυνών μας. Και πιστέψτε με θέλει πολύ χρόνο, ενδεχομένως να μην το ξεπεράσουμε και ποτέ.

*Μ

Με χτύπησε δυνατά επειδή ζήτησα να χωρίσουμε

Ήμουν Β’ Λυκείου. Χριστούγεννα και μου ήρθε μήνυμα στο κινητό από άγνωστο αριθμό, ότι και καλά ΚΕΡΔΙΣΑ σε έναν διαγωνισμό. Ήταν αυτός. Όταν τα φτιάξαμε, ήταν στρατό οπότε δεν βρισκόμασταν και πολύ. Βγήκε από στρατό και τότε «βγαίναμε».

Συνολικά στα 3 χρόνια δεν είχαμε βγει ποτέ μα ποτέ. Η μόνη μας βόλτα ήταν μέχρι τα σκουπίδια. Όσο πήγαινα σχολείο και φροντιστήριο/ιδιαίτερα, έκανε τρομερό θέμα τις ώρες που διάβαζα ή πήγαινα φροντιστήριο. Θεωρούσε ότι έβγαινα με άλλους ή ότι μιλούσα με άλλους, κλπ. Εμένα αυτό μου δημιουργούσε φόβους.

Όταν έδωσα πανελλήνιες, απέτυχα, και η πρώτη του κουβέντα ήταν «Άρα όταν έλεγες ότι διαβάζεις, έλεγες ψέματα και έβγαινες με άλλους». Ράκος εγώ. Έδωσα και δεύτερη φορά πανελλήνιες. Δυστυχώς «δεν με άφηνε» να δηλώσω για εκτός πόλης. Αν δήλωνα, θα περνούσα εκεί που ήθελα. Αυτός ήταν γνωστός οπαδός του ΠΑΟΚ και συνδεσμίτης. Πολλές μέρες τον έχανα γιατί κρυβόταν εκεί. Μισό μήνα ήταν Αθήνα, είχε αλλάξει αριθμό και δεν τον έβρισκα (ενώ αν το έκανα εγώ αυτό, θα με έσφαζε).

Κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο ένας άγνωστος αριθμός, ήταν άτομο από την φυλακή που τον έψαχνε. Μου έστειλε ο ίδιος και στο φβ. Άλλαξα αριθμό… Στα 2,5 χρόνια άρχισα να ξυπνάω. Το «χτύπημα» ήταν η βία. Με χτύπησε δυνατά επειδή ζήτησα να χωρίσουμε. Του είπα να χωρίσουμε, πήγα να φύγω και έκλεισα την πόρτα. Άνοιξε την πόρτα, φώναξε και με απείλησε ότι αν χωρίσουμε και αν ξαναχτυπήσω την πόρτα έτσι, θα κάνει κακό στην οικογένεια μου.

Φοβήθηκα. Ευτυχώς έφυγε σεζόν 2 μήνες μετά. Μέχρι να φύγει βέβαια, εγώ είχα απομακρυνθεί. Έκανα ότι είμαι άρρωστη, ότι δεν θελω να κάνουμε κάτι, δεν κοιμόμουν σε αυτόν. Έφυγε σεζόν και Ιούνιο, μια μέρα πριν φύγω κατασκήνωση για δουλειά, τον χώρισα. Έλα όμως που δούλευε 1χλμ μακριά από την κατασκήνωση.. Δε το γνώριζα. Ήρθε και φώναζε από έξω.  Γύρισα από κατασκήνωση, μάζεψα τα πράγματα που μου είχε δώσει (τίποτα αγορασμένο -όλα από άλλους ή ότι έδινε η εκκλησία στην μαμά του) και τα έδωσα στην γιαγιά του, η οποία μου είπε «Καιρός ήταν. Χαραμιζόσουν».

Εγώ 3 χρόνια δεν είχα φίλους. Ο κολλητός μου φοβόταν να μου μιλάει. Γιατί; Γιατί σε μια φωτογραφία, έκανε και καλά ότι με χουφτώνει (αέρα έπιανε απλώς η σκιά φαινόταν έτσι). Πήγε ο πρώην και τον απείλησε.

Μέχρι Ιανουάριο (μετά τον χωρισμό) με ενοχλούσε. Λίγους μήνες μετά επικοινώνησε μαζί μου για να δει αν είχα φωτογραφία της αδερφής του επειδή την έψαχναν. Από τότε, πηγαίνει σε κάποια μέρη που πηγαίνω κι εγώ αλλά δεν με ενόχλησε ξανά.

*Κ

https://parallaximag.gr/parallax-view/dyo-agoria-pou-dechthikan-omofoviki-epithesi-afigountai