4 γυναίκες που πάλεψαν ενάντια στις συνθήκες, την ανδροκρατία και το κατεστημένο

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου ως ημέρα μνήμης των αγώνων του κινήματος για τα δικαιώματα των γυναικών.

Όταν οι γυναίκες κέρδισαν το δικαίωμα ψήφου το 1917 στην Ρωσία η ημέρα καθιερώθηκε ως εθνική αργία. Κατά κύριο λόγο εορτάζονταν από το σοσιαλιστικό κίνημα και τα κομμουνιστικά κράτη μέχρι που το 1975 υιοθετήθηκε ως Παγκόσμια Ημέρα και από τα Ηνωμένα Έθνη.

Στις αρχές του 20ού αιώνα, ένας από τους κύριους στόχους της γιορτής ήταν ο αγώνας για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.

Στο πέρασμα των χρόνων η ημέρα αυτή έχει χάσει την πολιτική της σημασία.

Τα προηγούμενα χρόνια ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία οι γυναίκες να δεχτούν δώρα και να τους επιτραπεί η βραδινή έξοδος με φίλες εν είδει χάρης.

Σήμερα έχει αλλάξει και πάλι ο χαρακτήρας της επετείου και αποτελεί μια ημέρα κατά την οποία γίνεται έντονη συζήτηση γύρω από τις ανισότητες και τα προβλήματα που βιώνουν οι θηλυκότητες στο πλανήτη. Τα δικαιώματα των γυναικών παραβιάζονται, απειλούνται και καταπατώνται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Βία κατά των γυναικών και γυναικοκτονίες έχουν ανησυχητικά αυξητικές τάσεις στη χώρα μας. Η Ελλάδα παρ’όλο που έχει κάνει άλματα τα τελευταία χρόνια σε ζητήματα ισότητας δεν έχει αποτινάξει από επάνω της, στερεότυπα και προκαταλήψεις που συνδέονται με τις γυναίκες.

Σήμερα 8 Μαρτίου, Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας, αναδεικνύουμε τις ιστορίες 4 γυναικών που πάλεψαν ενάντια στις συνθήκες, την ανδροκρατία και το κατεστημένο και παρά τις δυσκολίες και τις προκλήσεις τα κατάφεραν.

Η Βιβή Παπαδοπούλου μεγάλωσε στην επαρχία σε μια συντηρητική οικογένεια που δεν ένιωσε αποδοχή. Στα 28 της χρόνια έμεινε χήρα με ένα παιδί δύο ετών και αφού ξεπέρασε όλα τα εμπόδια τα τελευταία χρόνια της χτύπησε την πόρτα και ο καρκίνος. Είναι ο πιο θετικός άνθρωπος που μπορεί να συναντήσει κανείς, μονίμως χαμογελαστή, με ενσυναίσθηση και αγάπη για κάθε ζωντανό πλάσμα. Στην θέση της δύσκολα θα τα κατάφερνε τόσο καλά οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος.

«Η ημέρα της γυναίκας έχει μια αρνητική χροιά μέσα μου γιατί από πολύ μικρή αυτό που έβλεπα – ευτυχώς τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει – ήταν γυναίκες καταπιεσμένες που φέρναν στον άντρα τους να φορέσει τις παντόφλες του ή τρώγανε ξύλο και κέρατο, εκείνη την ημέρα να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν την ελευθερία τους και αυτό μου χάλασε όλη την συμβολική εικόνα για αυτήν την ημέρα».

Η ταυτότητα της γυναίκας από νωρίς δυσκόλεψε και συγκρούστηκε με τις πολλαπλές άλλες ταυτότητες τις Βιβής. Μεγάλωσε σε μια οικογένεια που δεν της επιτράπηκε να σπουδάσει η να δουλέψει για να αποκτήσει την ανεξαρτησία της και ούσα η μεγαλύτερη κατέληξε να είναι η «υπηρέτρια» του σπιτιού που είχε την ευθύνη της καθαριότητας και του φαγητού, ενώ οι γονείς δούλευαν και οι μικρότερες αδελφές πηγαίναν σχολείο. Έζησε την ελευθερία όταν παντρεύτηκε με τον Στέφανο.

«Στα 28, σε μια ηλικία που κάποιες από τις φίλες και τις γνωστές μου δεν ήταν καν παντρεμένες, εγώ έχασα τον άντρα μου. Με ένα παιδί δύο ετών, ζω σε μια κοινωνία που η χήρα γυναίκα πρέπει να δείχνει στον έξω κόσμο ότι πονάει και υποφέρει. Όταν πήγα μετά από δύο χρόνια για καφέ ενώ ήμουν χήρα σχολιάστηκε. Το ότι έβγαλα τα μαύρα στα δύο χρόνια επίσης σχολιάστηκε και αυτό γιατί ήμουν η γυναίκα που έχασε τον άντρα της, στην αντίθετη περίπτωση ο άντρας έχει το δικαίωμα να πάει στο καφενείο να ξεσκάσει και φυσικά πρέπει να βρει μια άλλη γυναίκα να κάνει την ζωή του γιατί; Μα γιατί είναι άντρας.

Ο μεγαλύτερος κακοποιητής στη ζωή μου, υπήρξε η μητέρα μου. Δεν άκουσα ποτέ μια κουβέντα αγάπης και αποδοχής παρά μόνο ότι είμαι άσχημη και άχρηστη και δεν θα καταφέρω τίποτα στην ζωή μου. Θα έκρινε πάντα την κάθε μου κίνηση και θα την κατέκρινε γιατί την ενδιέφερε πρωτίστως τι θα πει ο κόσμος. Δεν μπόρεσε να με αγαπήσει και να με αποδεχθεί ποτέ της γιατί ως γυναίκα υπήρξε και αυτή θύμα της συντηρητικής κοινωνίας που όταν έμεινε έγκυος στα δεκατρία της χρόνια την πάντρεψε και έτσι χρεώθηκα το στίγμα του παιδιού που προέκυψε από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη που της κατέστρεψε την ζωή».

Εκείνα τα χρόνια μια γυναίκα που έχασε τον άντρα της σε τόσο μικρή ηλικία ήταν στόχος σχολιασμού και κουτσομπολιών. Η ίδια δεν είχε την πολυτέλεια συναναστροφών γιατί έπρεπε και να δουλέψει και να μεγαλώσει μόνη το παιδί της χωρίς να έχει ουσιαστική βοήθεια από πουθενά. Ως γυναίκα ήταν δύσκολο να εργαστεί και αρκέστηκε σε περιστασιακές εργασίες.

«Για εμένα το πρόβλημα ήταν πως με απέρριπταν από τις δουλειές όσοι γνώριζαν η μάθαιναν πως έχω μικρό παιδί γιατί σκεφτόταν πως οποτεδήποτε προκύψει ένα πρόβλημα με το παιδί θα πρέπει να απουσιάζω, οπότε δεν θα είμαι τόσο παραγωγική σε σχέση με μια άλλη πωλήτρια».

Πριν από μερικά χρόνια τυχερή μέσα στην ατυχία της από μια εξέταση για την επίλυση ενός άλλου προβλήματος υγείας, ανακαλύπτει πως έχει καρκίνο στο στήθος. Ο καρκίνος φέρνει το τέλος μιας σχέσης που είχε ξεκινήσει.

«Ήμουν με έναν άνθρωπο που με υποτιμούσε. Ενώ ήξερα ότι άξιζα πολλά παραπάνω. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά παραδόθηκα. Ήμουν συμβιβασμένη και έμεινα με έναν άνθρωπο που βρήκε μια άλλη γυναίκα και έφυγε όταν ξεκίνησε η περιπέτεια μου με τον καρκίνο. Αυτό το καλό μου έκανε η περιπέτεια της υγείας μου. Έδιωξε αυτόν τον άνθρωπο από την ζωή μου, όπως βγάζουμε το σκουπιδάκι που έχει μπει στο μάτι μας. Αν θέλω να κρατήσω κάτι αισιόδοξο από τον καρκίνο θα είναι αυτό. Άλλωστε ποτέ δεν τον φοβήθηκα, με κατέβαλλε για αρκετούς μήνες, πέσαν τα μαλλιά μου, αλλά δεν επέτρεψα να με λυπηθούν και να λυπηθώ τον εαυτό μου. Έκαψα το χαρτί της λύπησης, το γλεντούσα, αυτοσαρκαζόμουνα. Για γυναίκα που μεγάλωσα σε αυτήν την οικογένεια και με αυτές τις δυσκολίες που ήρθαν στο δρόμο μου νομίζω πως τα κατάφερα πολύ καλά».

Η Ήβη τρανς γυναίκα και σεξεργάτρια, είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που επέλεξε να ζήσει μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα, στα Χανιά της Κρήτης, να εμπλακεί με συλλογικότητες και να διεκδικήσει δυναμικά τα δικαιώματα της παλεύοντας ουσιαστικά για όλους/όλες εκείνες που βιώνουν ανισότητες και ρατσισμό. Αποτελεί μια από τις πλέον αγαπητές και δυναμικές γυναίκες στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα.

«Πριν αρχίσω να αποκτώ ταξική συνείδηση και εντρυφήσω στα έμφυλα ζητήματα η γιορτή της γυναίκας μου ακουγόταν σαν κάτι αστείο, χαζό με την έννοια της εμπορευματοποίησης. Πλέον με ενδιαφέρει ο τρόπος που την αντιλαμβάνομαι εγώ, ως μια ημέρα μνήμης για όλες τις γυναίκες που έχουν υποστεί καταπίεση, έχουν δώσει αγώνες για να βρίσκονται στην θέση που είναι σήμερα.

Μια ημέρα που πρέπει να τιμάται η γυναίκα και η θέση της μέσα στην κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι για το φαίνεσθαι. Ακόμα και στα εργατικά σωματεία και τις συλλογικότητες για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων αν το παρατηρήσεις οι άντρες θα βγουν μπροστά με την ντουντούκα να φωνάξουν εκ μέρους των γυναικών ακόμα και στις γυναικοκτονίες δεν θα δώσουν το χώρο στην γυναίκα να εκφραστεί».

Η Ήβη Καίσερλη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κω σε μια κλειστή κοινωνία. Από την στιγμή που κατάλαβε πως κάτι διαφορετικό συμβαίνει ξεκίνησαν οι αναζητήσεις της. Κατάφερε με τα χρόνια να γίνει γνωστή μέσα από τους αγώνες και την ακτιβιστική της δράση στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα εστιάζοντας στα δικαιώματα των τράνς γυναικών σεξεργατριών. Δεν υπήρξε ποτέ αδιάφορη για καμία κοινωνική ομάδα που βίωνε τον αποκλεισμό και στήριξε προσπάθειες και αγώνες σε όλα τα κινήματα.

«Δεν έχουν αλλάξει πολλά στην κοινωνία σε σχέση με το πως βλέπουν και αντιμετωπίζουν τους τράνς ανθρώπους. Συνεχίζουν να μην μας θεωρούν γυναίκες και να εμμένουν πως είμαστε κάτι αφύσικο και διεστραμμένο. Προσωπικά αν και ζω σε μικρή κοινωνία πουθενά δεν είχα πρόβλημα ως τράνς γυναίκα.

Στα Χανιά μπλέχτηκα από την πρώτη στιγμή με τις συλλογικότητες και με ανθρώπους που ενδιέφεραν εμένα και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να είμαι δίπλα σε αυτούς που έχουν σημασία για εμένα και με αφορούν. Έχω χτίσει την πραγματικότητα μου όπως την θέλω και αυτό πιστεύω και προτρέπω να κάνει η οποιαδήποτε κοπέλα σε όποια πόλη και αν ζει. Δεν έχω αντιμετωπίσει ρατσιστικές συμπεριφορές και επιθέσεις εκτός από την μια και μοναδική περίπτωση που έγινε γνωστή και έφτασε στα δικαστήρια όπου μου επιτέθηκε ένα άτομο γιατί του ζήτησα το λόγο που με κορόιδεψε, δεν άφησα δηλαδή να περάσει το θέμα έτσι.

Μου έχει τύχει βέβαια να με κοιτάνε κάποιες φορές περίεργα άνθρωποι έξω στο δρόμο αλλά δεν μου κάνει πια εντύπωση και αίσθηση όσο παλιά που ήμουν νέο παιδί και είχα περισσότερη οργή μέσα μου αλλά και ανασφάλειες».

Πάνω από 300 θύματα τρανσφοβίας χάνουν την ζωή τους ετησίως ανά τον κόσμο κυρίως σε περιοχές που οι τρανς άνθρωποι διώκονται από τις θρησκείες, τους νόμους και τα συντηρητικά καθεστώτα ρίχνοντας κυρίως τις γυναίκες στην απαξίωση την φτώχεια την πορνεία και την εκμετάλλευση στερώντας ακόμα και τα βασικά τους δικαιώματα.

Φέτος είχαμε την πρώτη επίσημη καταγραφή δολοφονίας τρανς γυναίκας και στην Ελλάδα, της Άννας Ιβάνκα, Κουβανής μετανάστριας που ζούσε στην Αθήνα.

«Στην Ελλάδα τα κύρια προβλήματα των τρανς γυναικών παραμένουν η ολοκλήρωση της βασικής εκπαίδευσης, η στέγη και η εργασία. Τα πιο τυχερά, προνομιούχα παιδιά μπορεί να μεγαλώσουν σε μια οικογένεια και ένα περιβάλλον που από μικρή ηλικία θα νιώσουν την αποδοχή και την στήριξη. Οι άλλες θα βιώσουν αυτά που έχουμε περάσει λίγο πολύ όλα μας. Η ψήφιση του νόμου για την ταυτότητα φύλου βοήθησε πολύ στο να μην έχει το δικαίωμα ο κάθε ένας σε κακοποιητικά σχόλια και να μην μπορεί να προσβάλει την προσωπικότητα σου. Ο νόμος μπορεί να άλλαξε και είναι ένα πολύ θετικό βήμα αλλά δεν άλλαξαν τα μυαλά του κόσμου και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί πως κάποιος δεν θα λειτουργήσει στερεοτυπικά και με προκαταλήψεις απέναντι σε μια τρανς»

Η εκπαίδευση είναι το κλειδί για την λύση πολλών προβλημάτων που άπτονται του ρατσισμού. Αποτελεί όμως πρόκληση η συνεργασία σχολείου, δασκάλων και γονέων για να επιτευχθούν ουσιαστικές αλλαγές στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα που θα μπορέσουν να βασιστούν στον σεβασμό, την ισότητα και να επηρεάσουν οριζόντια την ζωή του παιδιού μέσα και έξω από το σχολείο.

Ρωτώ την Ήβη για την ταύτιση των τρανς γυναικών με την σεξεργασία:

«Δεν γίνεται να προχωρήσει εύκολα μια φυλομετάβαση χωρίς να υπάρχει κρατικός πλοηγός, εύκολη και διαφανή πρόσβασή στις υπηρεσίες υγείας για τους τράνς ανθρώπους. Η διαδικασία είναι πολύ δύσκολη, χρονοβόρα και κακοποιητική. Για πολλά κορίτσια η σεξεργασία είναι ο μόνος τρόπος επιβίωσης αλλά και εξασφάλισης χρημάτων για να πετύχουν τους στόχους τους. Η τρανς σεξεργάτρια, η μετανάστρια τρανς σεξεργάτρια, αυτή που μπορεί να έχει και διαφορετικό χρώμα δέρματος είναι στην τελευταία βαθμίδα των διεκδικήσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων οπότε ως σεξεργάτρια δεν μου λέει τίποτα η γιορτή της γυναίκας»

Η Γεωργία Καλπατζίδου γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Δενδροπόταμο. Έσπασε το ένα στερεότυπο μετά το άλλο και χάραξε διαφορετική πορεία από ότι τα κορίτσια της περιοχής της. Όχι μόνο ολοκλήρωσε το σχολείο, αλλά σπούδασε, έκανε μεταπτυχιακό, έγραψε παραμύθια, δημιούργησε μαζί με άλλες τσιγγάνες από όλη την Ελλάδα  την ΑΜΚΕ REVMA και συνεχίζει καθημερινά να εμπνέει τα νέα παιδιά, να σχεδιάζει και να υλοποιεί συμπεριληπτικές  δράσεις που έχουν να κάνουν με την γλώσσα, την ιστορία, τα ήθη και τα έθιμα των Ρομά και εστιάζει στην αξία της εκπαίδευσης ως το εργαλείο για να αλλάξουν οι τσιγγάνοι και ειδικά οι γυναίκες το κυρίαρχο αφήγημα που της θέλει να είναι αναπαραγωγικές μηχανές και καλές νοικοκυρές.

«Το γεγονός ότι έχω τσιγγάνικη καταγωγή, μεγάλωσα σε τσιγγάνικη κοινότητα έχει θετικά και αρνητικά. Ήμουν από τις τυχερές που δεν βίωσα ρατσισμό και δεν ένιωσα ότι επειδή είμαι τσιγγάνα δεν μπορώ να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου. Η πρόκληση για εμένα ήταν μέσα στην κοινότητα όπου το φύλο δημιουργεί συγκεκριμένες προσδοκίες. Προσπάθησα να συνδυάσω πράγματα από τον τρόπο ζωής της κοινότητας με πράγματα που δεν συνηθίζει να κάνει μια γυναίκα όπως οι σπουδές στο πανεπιστήμιο.

Μεγάλωσα με έναν συγκεκριμένο τρόπο και με αξίες που δεν μπορώ να αποβάλλω εύκολα διότι με αυτές γαλουχήθηκα. Ήμουν δεκαεννιά ετών όταν παντρεύτηκα, κάποιος θα έλεγε πως μπορεί να ήμουν και μεγάλη για τσιγγάνα αλλά το  είχα σαν δεδομένο πως θα κάνω πράγματα διαφορετικά από τα άλλα κορίτσια.

Βέβαια ο ευρύτερος κύκλος με προέτρεπε να δώσω προσοχή στην οικογένεια και να σταματήσω να σπουδάζω. Έχει διατηρηθεί το πρότυπο που συναντάμε στον Χριστιανισμό, σε κλειστές κοινωνίες, στην επαρχία οτι η αφοσίωση της γυναίκας στα παιδιά και την οικογένεια προσμετράτε πολύ θετικά οπότε η εξέλιξη της μπορεί να την αποπροσανατολίσει». 

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα των γυναικών που ανήκουν σε διαφορετικές εθνοτικές, θρησκευτικές, πολιτισμικές ομάδες είναι η σύγκρουση των επιθυμιών με τις προσδοκίες της κοινότητας. Τα ρομά παιδιά πολλές φορές νιώθουν ανάμεσα σε δύο κόσμους. Σε αυτόν της φυλής τους και σε αυτά που επιτάσσει η κοινωνία ευρύτερα.

«Το ότι έχω σπουδάσει και εργάζομαι κάποιοι θα το δουν θετικά κάποιοι θα συνεχίσουν να μην το καταλαβαίνουν ως θετικό και ως κάτι σημαντικό μιας και δεν θεωρούν προτεραιότητα την εργασία για την γυναίκα. Το ότι παραμένω στην κοινότητα μου προσφέρει ασφάλεια γιατί αυτή είναι η γειτονιά μου και έχω δίπλα μου τους γείτονες τους ανθρώπους μου την οικογένεια μου. Από την άλλη θα ήθελα το παιδί μου να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με άλλα ερεθίσματα και προσλαμβάνουσες».

Πριν από τρία χρόνια η Γεωργία σε συνεργασία με 4 ακόμα κορίτσια αποφασίζουν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να δημιουργήσουν έναν φιλοεκπαιδευτικό οργανισμό για να  βοηθήσουν παιδιά που αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο σχολείο.

«Και τα πέντε κορίτσια που είμαστε στην REVMA βιώσαμε δυσκολίες μέσα στις κοινότητες μας μέχρι να ολοκληρώσουμε τις σπουδές να τελειώσουμε με το πανεπιστήμιο και γ αυτό θέλαμε την δική μας εμπειρία να την μετουσιώσουμε σε δημιουργικότητα για τα παιδιά που θέλουν να βγάλουν το σχολείο. Θέλουμε να αναδείξουμε πως η πολιτισμική  καταγωγή δεν αποτελεί εμπόδιο. Και οι πέντε μας ακούγαμε πολύ συχνά το “έλα μωρέ εσύ είσαι ρομνί τι θα γίνεις δασκάλα εμείς δεν σπουδάζουμε τι είμαστε γκατζέ”. Θέλουμε να πούμε στα παιδιά να ακολουθήσουν τα δικά τους θέλω και όνειρα και να μην ακούνε όλα αυτά και να τους σταθούν εμπόδια για την οποιαδήποτε επιθυμία. 

Αν και οι αλλαγές συμβαίνουν με αργούς ρυθμούς είμαι αισιόδοξη. Όταν εγώ πέρασα στο πανεπιστήμιο δεν θα έβρισκες πολλά κορίτσια να σπουδάζουν. Σήμερα θα βρεις πολύ περισσότερα να έχουν προχωρήσει με τις σπουδές τους, να εργάζονται να έχουν δίπλωμα οδήγησης πράγματα που δεν ήταν τόσο δεδομένα. Όταν σκέφτομαι την γιορτή της γυναίκας με πιάνει μια στεναχώρια γιατί παρά τα βήματα προς την ισότητα βλέπεις ακόμα πόσα πολλά είναι τα περιστατικά βίας κατά των γυναικών». 

Τ@ Άλεξ έχει σπουδάσει Δημοσιογραφία και ΜΜΕ και εργάζεται στον χώρο του κινηματογράφου με μεταπτυχιακό τίτλο (Master of Arts) στις κινηματογραφικές σπουδές. Έχει συνεργαστεί σε free press περιοδικά και όπως λέει ότι αυτό το διάστημα ετοιμάζει ένα βιβλίο για την κλιματική κρίση που βιώνουμε ως ανθρωπότητα. Γνωριζόμαστε χρόνια, έχει πρωτοστατήσει στο ΛΟΑΤΚΙ κίνημα και ήταν πάντα η θαρραλέα, περήφανη διαφορετική φωνή που έδινε μια άλλη νότα και προοπτική στις κυρίαρχες αγορίστικές φωνές που ήταν πάντα περισσότερες.

«Κάποιοι ταυτίζουν την έννοια της γυναίκας με αυτό που ονομάζουμε βιολογική επιταγή: η γυναίκα στο ρόλο της μητέρας π.χ. που περικλείει και την έννοια της κοινωνικής επιταγής. Σε αυτό το πλαίσιο, η γυναίκα καθορίζεται από το βιολογικό της φύλο. Προσωπικά, με βάση το παραπάνω παράδειγμα, πρώτον δεν είμαι μητέρα ούτε ήθελα να γίνω. Και δεύτερον το πως εγκλωβιζόμαστε ως άνθρωποι σε ρόλους είναι ένα τεράστιο ζήτημα για μένα.

Πιστεύω στον αυτοπροσδιορισμό ως επαναστατική πράξη: δηλαδή στο δικαίωμα να ορίζει ένα άτομο τη ζωή του, να επιλέγει αυτό πως θα ζήσει. Οι ρόλοι είναι για τους ηθοποιούς. Εμείς είμαστε άνθρωποι. Οι γυναίκες γεννιούνται και υποφέρουν κάτω από πολλαπλές καταπιέσεις σχετικά με τους ρόλους που πρέπει να επιτελέσουν σε κάθε κοινωνία. Μάνα, κόρη, αδελφή. Για μένα είναι κομβική λέξη η λέξη “επιτέλεση”.

Θα ήθελα συνειδητά να αντιληφθούμε όλοι, τι επιτελούμε καθημερινά στη ζωή μας. Πότε είμαστε έντιμοι/έντιμες,/έντιμα απέναντι στους εαυτούς μας/στις εαυτές μας & στα εαυτά μας, αν θες, και πότε υποκρινόμαστε ότι είμαστε κάτι άλλο γιατί καλούμαστε να επιτελέσουμε ένα ρόλο Για μένα φύλο και σεξουαλικότητα είναι ένα φάσμα, και όσες φορές μπήκα στην διαδικασία να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου (είμαι αυτό ή εκείνο, είμαι π.χ. λεσβία ή αμφισεξουαλικό άτομο, ή κάτι άλλο) κάτι σοβαρό θα μου συνέβαινε για να το ανατρέψει. Θέλω να ζω χωρίς ταμπέλες, για να ζω ελεύθερα. Όταν κάποιος με ρωτάει πως αυτοπροσδιορίζομαι (όχι πως μου το ρωτάνε και συχνά) λέω ως non-binary ή gender-non-conforming και επίσης ως pansexual. Γεννήθηκα κορίτσι. Συμπεριφέρομαι σαν αγόρι πολλές φορές. Είναι πρόβλημα αυτό για κάποιους; Μέχρι στιγμής δεν έχω λάβει παράπονα επ’ αυτού»!

Τ@ Άλεξ από μικρό το προβλημάτιζε όλη αυτή η διαφορετική αντιμετώπιση απέναντι στα αγόρια και τα κορίτσια. Ήθελε να φοράει ό,τι ρούχα θέλει, χωρίς να ξεχωρίζει αν θα είναι κοριτσίστικα ή αγορίστικα αλλά αν θα νιώθει άνετα μέσα σε αυτά.

«Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα. Διαλέγω ρούχα είτε για να εκφράσω αυτό που είμαι είτε γιατί έτσι με βολεύει. Και δεν αγοράζω γυναικεία ρούχα παρά σπάνια. Ανδρικά ρούχα και unisex ρούχα βρίσκονται συνήθως στην ντουλάπα μου. Δεν επιτελώ λοιπόν τον «ρόλο» της γυναίκας σύμφωνα με τις επιταγές της μόδας ή τις επιταγές της κοινωνίας. Έχει πάρα πολλά χρόνια που δεν φοράω φορέματα – πέρασα μια φάση ως φοιτήτρια που φορούσα τέτοια ρούχα αλλά αργότερα δεν ήθελα πλέον να τα φοράω. Δεν μπορώ να πω ότι δίνω πολύ σημασία πια στην θηλυκότητά μου, με την έννοια ότι δεν την απολαμβάνω και τόσο όπως παλιότερα.

Στα ελληνικά το αρσενικό, το θηλυκό και το ουδέτερο, καθώς και ο πληθυντικός χρησιμοποιούνται με διαφορετικό τρόπο απ’ ότι σε άλλες γλώσσες, που μπορεί να μην έχουν καν το ουδέτερο ως επιλογή, όπως είναι στα Γαλλικά, όπου υπάρχουν μόνο δύο φύλα, ή ο πληθυντικός να μην είναι απαραίτητα πληθυντικός ευγενείας, όπως στα Αγγλικά, όπου το they/them προτιμάται από άτομα που είναι non – binary. Νομίζω ότι το οφείλουμε στα εαυτά μας να συνεχίσουμε να πειραματιζόμαστε με την γλώσσα και νέους τρόπους έκφρασης. Και πιστεύω ότι το οφείλουμε σε όλους μας τους εαυτούς, να ζούμε από στιγμή σε στιγμή ελεύθερα και αυθεντικά».  

.