48 ώρες μακριά από τα αστικά μας δράματα

Ξέρεις πως είναι όταν η εβδομάδα πέφτει πάνω σου στο τέλος της, σαν βρεγμένη κουβέρτα, ασήκωτη. Εκείνη τη στιγμή που πρέπει να αποφασίσεις αν θα πάρεις τα κομμάτια σου και θα φύγεις κάπου που ο χρόνος θα αποκτήσει τη δική του γεμάτη διάσταση, μέσα στην οποία χωράνε πράγματα που έχεις ξεχάσει πως υπάρχουν, χρώματα και μυρωδιές σχεδόν λησμονημένες, άνθρωποι που ζουν με άλλες προτεραιότητες, όχι πάντα εύκολα, αλλά τουλάχιστον ζουν σε ποιότητες που δεν φαντάζεσαι.

Κάπως έτσι Παρασκευή απόγευμα αργά μπήκαμε στο αυτοκίνητο για το Μεταξοχώρι, έναν ευλογημένο τόπο που ξέρω. Που τώρα ήρθε πιο κοντά με την παράκαμψη των Τεμπών, αυτό το μικρό θαύμα που μας έβγαλε την ψυχή και κόστισε όσο ένας κούκος και ένα αηδόνι, αλλά το αποτέλεσμα είναι ισάξιο μεγάλων δρόμων που θαυμάζεις έξω. Αν και βγάζει εντελώς εκτός προορισμού τις παραλίες πίσω από τον Κίσσαβο και τα ωραία Τέμπη.

Και μιάμιση ώρα μετά με χτύπησε στο πρόσωπο το δροσερό νυχτερινό αεράκι που κατέβαινε από τον Κίσσαβο και μπλέκονταν με το άρωμα της γλυσίνας και της πασχαλιάς και στα αυτιά ο ήχος από το ποτάμι που περνά μέσα στο χωριό, στα μάτια μια ξαστεριά υπερθέαμα, γιατί όπου δεν έχει φώτα λάμπουν τα αστέρια του ουρανού. Για να ολοκληρωθεί το πανόραμα των αισθήσεων ένα ποτήρι ροζ βιολογικό κρασί για καλοσώρισμα, από τον πιο γλυκό άνθρωπο σε όλη τη Θεσσαλία, το Ρούλη Σουλιώτη του ομώνυμου αρχοντικού Ξενώνα και των αποκαταστάσεων τόσων και τόσων αρχοντικών σπουδαίων της περιοχής. Έτσι ξυπνούν οι αισθήσεις μέσα σε ένα τέταρτο.

Για να μείνουν σε απόλυτη εγρήγορση την επομένη με μια βόλτα στο μονοπάτι του βουνού που ενώνει το Μεγαλύβρυσο με την Αγιά με σκοπό τη βόλτα και την παρατήρηση της βλάστησης. Εδώ οδηγός η Μαρία Ζαφειρίου που άφησε πριν λίγα χρόνια τη ζωή στη Θεσσαλονίκη για να στήσει στο Λαύκο του Πηλίου μια ωραία ιστορία με καλλιέργειες, αξιοποίηση των δώρων της φύσης και διαδρομές εντός της, με σκοπό. Χαμένοι στο δάσος για ώρες σκύψαμε πάνω εκατοντάδες βότανα και φυτά και σκέφτηκα εκεί για πρώτη φορά πως σε ένα τετραγωνικό γης μπορείς να περάσεις όχι μια μέρα, αλλά και μια βδομάδα μη σου πω βλέποντας μονάχα τι φυτρώνει.

Στο ευλογημένο βουνό που εκατομμύρια λουλούδια αποθεώνουν την άνοιξη και άλλα τόσα εκατομμύρια μυρωδικά σε καλούν να δοκιμάσεις τις ιδιότητες τους. Και ξαφνικά μια μέρα στη ζωή μοιάζει ξανά δώρο και χαμόγελα μεγάλα επιστρέφουν σε πρόσωπα και αισθήματα ξεχασμένα ξυπνούν.

Για να έρθει το βράδυ και η ωραία στιγμή της παρέας στην ερημιά της Άνω Σωτηρίτσας, στην εξαιρετική ταβέρνα της Ελιάς, που δυστυχώς ήμασταν οι μόνοι πελάτες, να γεύεσαι κρέατα και νοστιμιές σαν του παλιού καιρού, που είχαν γεύση και να πληρώνεις ένα δεκάρικο το άτομο. Με απόδειξη, να τα λέμε και αυτά.

Και χρειάστηκαν αυτές οι 48 ώρες για να χαλαρώσει το σφιχτό ζωνάρι του αβάσταχτου χειμώνα και να σκεφτώ για πρώτη φορά στα σοβαρά τι χάνει κανείς και τι κερδίζει απέχοντας από τα αστικά μας δράματα. Την απορία μου την έλυσε πειστικά ο βενζινοπώλης της Αγιάς που σταμάτησα για βενζίνη. Πριν 23 χρόνια άφησα πίσω μου την Αθήνα και ήρθα εδώ. Πίστεψε με η ζωή απέκτησε νόημα ξανά. Λες;

*Αρχοντικό Σουλιώτη, Μεταξοχώρι, Αγιά www.souliotismansion.com/

*Nature Seminars Pelion www.natureseminars.gr/gr/

*Ταβέρνα Ελιά, Άνω Σωτηρίτσα