5.000 ευρώ για ένα τραπέζι πίστα;
Λίγες σκέψεις για τη νύχτα, την επίδειξη και τα παράλληλα σύμπαντα της ελληνικής πραγματικότητας
Λέξεις: Στέργιος Μήτας
Η είδηση δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη για μένα, παραμονές Πρωτοχρονιάς.
«Sold out οι κρατήσεις στα μαγαζιά πίστας για τις γιορτές, με τιμές που φτάνουν τα 5.000 ευρώ για ένα τραπέζι πρώτο δίπλα στην πίστα».
Κι όμως, περνά σχεδόν αθόρυβα. Σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό, σε μια χώρα που εδώ και χρόνια μετρά μισθούς των 600 ευρώ και ζωές σε δόσεις. Δεν πρόκειται για μουσική, ούτε για διασκέδαση, ούτε καν για γούστο πρόκειται για θέση, για ορατότητα, για μια ατελείωτη τελετουργία επίδειξης που επιμένει να επιβιώνει σε πείσμα κάθε οικονομικής πραγματικότητας.
Το σκυλάδικο είναι ένα κοινωνιολογικό φαινόμενο που ορίζει την Ελλάδα εδώ και δεκαετίες. Δεν πεθαίνει, γιατί αποτελεί συνέχεια μιας μεταπολιτευτικής κουλτούρας όπου το χρήμα δεν συνδέθηκε ποτέ με παιδεία, αλλά με επίδειξη. Η χώρα ζει βουτηγμένη σε μια υψηλή κατανάλωση συμβολισμών πλούτου – μια ψεύτικη εικόνα που προσπαθεί να σκεπάσει την καθημερινότητα και τη φτώχεια.
Το σκυλάδικο παραμένει, όχι γιατί είναι χώρος χαράς, αλλά γιατί λειτουργεί σαν μηχανισμός εκτόνωσης, ένα θέατρο ψεύτικης αφθονίας, όπου για λίγες ώρες η χώρα πείθει τον εαυτό της ότι αντέχει. Άλλοι μετράνε λεφτά για το σούπερ μάρκετ, άλλοι πετάνε γαρύφαλλα ίσα με ένα ενοίκιο εξαμήνου – στο ίδιο κράτος, την ίδια εβδομάδα, τις ίδιες γιορτές.
Είναι προκλητικό; Φυσικά.
Είναι άδικο για τον άνθρωπο των 600 ευρώ; Αναμφίβολα.
Είναι όμως και ένας καθρέφτης. Δείχνει μια κοινωνία που, ενώ το καράβι μπάζει νερά, προτιμά να πληρώσει την ορχήστρα για να παίζει πιο δυνατά, παρά να διορθώσει τη διαρροή. Kαι το καράβι μπάζει νερά από παντού.
Το πιο ανησυχητικό για μένα δεν είναι το ποσό, είναι ότι πλέον δεν σοκάρει. Ότι έχει ενσωματωθεί σαν «παράδοση», σαν γιορτινή κανονικότητα, σε μια κοινωνία που έμαθε να συνυπάρχει με τα παράλληλα σύμπαντα χωρίς να τα κοιτάζει κατάματα.
Το τραπέζι το πρωί θα αδειάσει. Τα λουλούδια θα σκουπιστούν. Η απόδειξη θα ξεχαστεί.
Αυτό που μένει είναι το ερώτημα, τι ακριβώς αγοράζουν αυτά τα 5.000 ευρώ – και πόσο πρόθυμοι είμαστε να συνεχίσουμε να μην το ρωτάμε;
*Ο Στέργιος Μήτας είναι σκηνοθέτης
