50α Δημήτρια: Η απογοητευτική έναρξη

Του Γιώργου Τούλα

Παρακολουθώ κάθε χρόνο τις ενάρξεις των Δημητρίων και γράφω μια σύντομη άποψη. Το ίδιο κάνω και φέτος.

Έγραφα πριν λίγες μέρες για την αμηχανία της πόλης να διαχειριστεί τις επετείους της, τις συμβολικές χρονιές. Χθες βράδυ πήγα στην έναρξη των Δημητρίων. Οφείλω να πω εξ αρχής πως η πιο πετυχημένη έναρξη Δημητρίων ήταν η προπέρσινη στο Λιμάνι με μια μεγάλη γιορτή που περιείχε όλων των ειδών τις Τέχνες και μαζί ένα συμπόσιο φαγητού και ποτού και έκανε ένα μεγάλο μέρος της πόλης συμμέτοχο. Εκεί ο πήχυς ανέβηκε ψηλά, κυρίως διότι υπήρχε ένα concept του Μάριου Ελευθεριάδη και τη σφραγίδα της Όλγας Ταμπουρή που είχε την καλλιτεχνική διεύθυνση και μια σωστή εκτέλεση του, με μεγάλη ανταπόκριση από την πλευρά του κοινού.

Από τις πιο δημοφιλείς ενάρξεις υπήρξε και η τελευταία της προηγούμενης διοίκησης του δήμου Θεσσαλονίκης, όταν ο Βασίλης Γάκης, τότε αντιδήμαρχος πολιτισμού είχε σκεφτεί να αξιοποιήσει την ανερχόμενη περιοχή της Βαλαωρίτου με εκδηλώσεις διάσπαρτες σε άδεια καταστήματα και δρόμους που συγκέντρωσαν μεγάλη μερίδα κοινού. Αλλά και πέρσι τα πράγματα ήταν πολύ καλύτερα με μια ωραία βόλτα με δρώμενα σε ιστορικούς τόπους της πόλης, αλλά και η πρώτη έναρξη της νέας διοίκησης του Δήμου, στον αύλειο χώρο του Μεγάρου Μουσικής πριν 4 χρόνια.

Τις υπόλοιπες φορές τα Δημήτρια ξεκινούν αμήχανα. Η πεντηκοστή διοργάνωση επέλεξε ως τόπο έναρξης το θαλάσσιο μέτωπο της πόλης. Διαφημισμένη η τελετή τις τελευταίες μέρες ως μια ‘’πανηγυρική τελετή έναρξης, μια μοναδική τελετή εμπνευσμένη από τη συγκυρία του Παγκόσμιου Έτους Φωτός. Μια τελετή που ενοποιεί με video mappings, εναλλαγές σχημάτων και χρωμάτων, φωταγωγήσεις μνημείων και διαδραστικές εγκαταστάσεις φωτός’’.

Η περιγραφή όμως απείχε αρκετά από την πραγματικότητα. Ναι στο Λευκό Πύργο υπήρχε μια προβολή με σκιές και φως αφιερωμένες στην πεντηκοστή διοργάνωση, ναι στο κτίριο του παλιού Τελωνείου ένα mapping που φώτιζε το κτίριο, όχι ορατό όμως από την πόλη παρά μόνο αν ήσουν πάνω σε καραβάκι και εκεί τελειωνε κάθε αναφορά στο έτος φωτός. Θα περίμενε κανείς ας πούμε την παλιά παραλία να αλλάζει όψη από φωτισμούς που θα γινόταν από βάρκες μέσα στη θάλασσα. Να μετατραπεί όλη η πρόσοψη της παραλίας σε ένα σκηνικό. Δεν έγινε.

Η Agios Lavrentios Brass Band, ένα εξαιρετικό σχήμα από 9 μουσικούς χάλκινων πνευστών και κρουστών περπάτησε από το Λευκό Πύργο μέχρι το Λιμάνι, σε ένα εξαιρετικά στενό πεζοδρόμιο γεμάτο ποδήλατα και πεζούς. Πόσο πιο πολύ θα κέρδιζε η παρέλαση αν είχαν κλείσει το δρόμο, πόσο μάλλον όταν σήμερα το Παρίσι γιόρτασε την εβδομάδα κινητικότητας με όλους τους κεντρικούς δρόμους κλειστούς. Κάνεις δεν σκέφτηκε προφανώς να κλείσει για μισή ώρα τη λ. Νίκης και να δημιουργήσει μια μοναδική ατμόσφαιρα όπως είχε συμβεί, στο Πεδίο Δράσης Κόδρα το 2012 με το εξαιρετικό δρώμενο TANZ MACHT FREI.

Φανταστείτε το σύνολο του θαλάσσιου μετώπου να μεταμορφώνεται! Η ακόμα και τη μπάντα πάνω σε ένα πλεούμενο όπως συνέβη πριν πέντε χρόνια στο πρώτο Θεσσαλονίκη Αλλιώς. Πόσο δύσκολο ήταν η μουσική να έρχεται από τη θάλασσα;

Η βραδιά τέλειωσε με ένα dj set των παραγωγών του Republic στο Λιμάνι και χωρίς κάνεις να μπει στον κόπο από πλευράς Δήμου να καλωσορίσει και να πει δυο λόγια για τα φετινά επετειακά 50α Δημήτρια. Σαν ένα από τα δεκάδες πάρτι που οργανώνονται τα τελευταία χρόνια στο λιμάνι και μάλιστα με μικρή συμμετοχή.

Μια αμήχανη τελετή τέλειωσε. Και μας βάζει σε σκέψεις για το μέλλον. Κυρίως αν η πόλη, πλην ημών και των τριακοσίων άλλων που ήταν χθες εκεί και πηγαίνουν σε όλα τα γεγονότα, αντιλήφθηκαν ότι ξεκίνησαν τα Δημήτρια που συμπληρώνουν πενήντα χρόνια ζωής. Η πλειοψηφία του κόσμου άρχισε να αποχωρεί από το Λιμάνι άκεφα ενώ όταν έφτασε ο δήμαρχος με την τελευταία καραβιά δεν είχε μείνει παρά ένα μικρό πλήθος ανθρώπων…