Δεν μετακινούμαστε προς Επαρχία. Τι δεν καταλαβαίνεις;

Λέξεις: Νίκη Χριστοπούλου

Κατανοώ την έμφυτη ανάγκη φυγής και εύρεσης ενός καταφυγίου και σίγουρα για πολλούς από εμάς τα χωριά μας ήταν και θα είναι πάντα, το καταφύγιο μας. Ωστόσο, είναι τουλάχιστον ανεύθυνο -αν όχι εγκληματικό- να τρέξουμε σε απομακρυσμένα χωριά, νησιά κλπ ανά την Ελλάδα, όπου ζούνε απομονωμένοι παππούδες και γιαγιάδες σε ένα κλειστό, σχετικά προστατευμένο μικρόκοσμο, βάζοντας τους σε κίνδυνο για να έχουμε απλά εμείς την ψευδαίσθηση της ασφάλειας.

Οι μετακινήσεις αυτήν την περίοδο είναι ένα εγκληματικό λάθος χωρίς γυρισμό για πολλούς λόγους. Αυτοί οι λιγοστοί άνθρωποι που έχουν απομείνει στα κατά τα άλλα έρημα χωριά, για να κρατάνε ζωντανά τα δικά μας συναισθηματικά φαντάσματα & αναμνήσεις, προσφέροντας μας ημέρες χαράς και γιορτής αυτές τις 2-3 φορές το χρόνο, έχουν περάσει στη ζωή τους καταστάσεις που δεν θα αντιληφθούμε ποτέ. Γνώρισαν το θάνατο πριν καν γνωρίσουν τη ζωή, πείνα, φτώχια, πολέμους, είναι ήρωες· και τους αξίζει να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους με αξιοπρέπεια και σεβασμό.

Τους χρωστάμε πολλά, δε μας χρωστάνε τίποτα. Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε (και) γι’αυτούς τη δεδομένη στιγμή, είναι να αντιληφθούμε τον κίνδυνο και να μείνουμε στα σπίτια μας. Το «καταφύγιο» σου δεν αξίζει τη ζωή κανενός, τέλος. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι.