63 χρόνια Κούβα: Η ίδια ιστορία, παιδεία, υγεία, λαοκρατία

Κάπως έτσι θα περιέγραφα σε κάποιον την Κούβα με μια φράση. Aν μου ζητούσε λεπτομέρειες θα του έλεγα πολλά ακόμη, γιατί αυτά που είδα και έζησα στο νησί της Επανάστασης δεν πρόκειται να τα ακούσει ούτε να τα διαβάσει από τα ακριβοπληρωμένα ΜΜΕ των εφοπλιστών που κάνουν λόγο για δικτατορία και έλλειψη ελευθερίας. Την ίδια στιγμή φυσικά δεν διστάζουν να προβάλουν εικόνες από συγκεντρώσεις υπέρ της Επανάστασης είτε από συγκεντρώσεις στην Καταλονία ως συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στο «μισητό καθεστώς». 

Πριν όμως μιλήσω για το ταξίδι μου στην Κούβα το 2008 θα αναφερθώ στο τώρα. Σήμερα οι γνωστοί άγνωστοι προσπαθούν να κάνουν πράξη αυτό που δεν πέτυχαν αυτά τα 63 χρόνια. Να ανατρέψουν μια επανάσταση που έκανε ένα νησί από οίκο ανοχής, τόπο βαθιάς εκμετάλλευσης, φτώχειας και καζίνο για μια χούφτα γιάνκηδες σε ένα μέρος με πρωτοφανείς κατακτήσεις στην υγεία, την παιδεία, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Οι ΗΠΑ φυσικά ποτέ δεν ανέχτηκαν να έχουν δίπλα τους ένα νησί που δείχνει από το 1959 ένα άλλο δρόμο οργάνωσης της ανθρώπινης κοινωνίας. Μιας κοινωνίας της οποίας στο κέντρο είναι οι ανθρώπινες αξίες και ανάγκες και όχι το κέρδος των λίγων. Έτσι αφού ΗΠΑ και Ε.Ε. από κοινού δεν κατάφεραν να σπάσουν την Επανάσταση στην Κούβα με αποκλεισμό, εμπάργκο και στρατιωτική επέμβαση αυτά τα 63 χρόνια διάλεξαν τον άλλο δρόμο. Αυτόν που γνωρίζουν επίσης καλά και έχουν μεγάλη εμπειρία. Το πρόσφατο παράδειγμα της «Αραβικής άνοιξης» είναι χαρακτηριστικό για το πως δρουν «έξυπνα» και αποτελεσματικά. 

Οι γνωστοί άγνωστοι λοιπόν ξόδεψαν εκατομμύρια για να δημιουργήσουν μισθοφόρους και ομάδες που θα δρούνε μέσω Μέσων Μαζικής Δικτύωσης και θα προσπαθήσουν να στρέψουν τον κουβανικό λαό ενάντια στην επαναστατική κυβέρνηση. Οι ίδιοι που επέβαλαν τον εμπάργκο το  οποίο κοστίζει δισεκατομμύρια στον κουβανικό λαό με τεράστιες ελλείψεις και προβλήματα στην καθημερινότητά τους τώρα διοργανώνουν επιχειρήσεις «ανθρωπιστικής βοήθειας» και «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» αυτό προκαλεί. Το έργο βέβαια γνωστό και σε επανάληψη. Ο θύτης δηλαδή κατηγορεί το θύμα. Είτε με Ομπάμα, είτε με Τραμπ είτε με Μπάιντεν ακολουθείται ο ίδιος στόχος με διαφορετική συνταγή. 

Επιστρέφω όμως στον ταξίδι μου στην Κούβα το καλοκαίρι του 2008 και τις αναμνήσεις μου από αυτό. Οφείλω να πω ότι δεν ήταν ένα απλό ταξίδι αλλά ήταν μπριγάδα αλληλεγγύης. Αυτό σημαίνει ότι πήγαμε εθελοντικά να εργαστούμε και να βοηθήσουμε τον κουβανέζικο λαό.

Έτσι θα αναφέρω κάποια χαρακτηριστικά παραδείγματα που δείχνουν κατά τη γνώμη μου τι κατάφερε αυτός ο μικρός λαός που έχει αντίπαλο την μεγαλύτερη παγκόσμια υπερδύναμη. Στην αρχή αυτού του ταξιδιού επισκεφτήκαμε το Μουσείο της Επανάστασης εκεί όπου μπορεί να δει κανείς την ιστορία της Κούβας από την εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 19ου αιώνα μέχρι τη σοσιαλιστική Επανάσταση του 1959. Εντυπωσιακό κατά τη γνώμη μου ήταν το γεγονός ότι στο ταβάνι μιας από τις μεγάλες αίθουσες του μουσείου ήταν ζωγραφισμένα η Ακρόπολη και άλλα αρχαιοελληνικά σύμβολα. Σε συνδυασμό με τα ντοκιμαντέρ που έδειχναν στην τηλεόραση περί ελληνικού πολιτισμού θεωρώ ότι φανερώνει το πως αντιλαμβάνονται τον πολιτισμό στα πλαίσια της οικουμενικότητας.

Ένα άλλο περιστατικό που μου προκάλεσε εντύπωση όταν ότι συναντήσαμε πολλές ομάδες παιδιών στα μουσεία και εκτός υπό τη συνοδεία των δασκάλων τους. Αργότερα κατά τη διάρκεια συνάντησή μας με κοινωνικούς λειτουργούς μας εξήγησαν πως επρόκειτο για ένα πρόγραμμα το οποίο αφορά τα παιδιά των οποίων οι γονείς εργάζονται και οι δάσκαλοι τους αναλαμβάνουν την δημιουργική τους απασχόληση πηγαίνοντας τα εκπαιδευτικές εκδρομές. Παράλληλα μας ανέφεραν ένα άλλο πρόγραμμα το οποίο αφορούσε την παρακολούθηση παιδιών με προβλήματα προσαρμοστικότητα και συμπεριφοράς στο σχολείο η στην οικογένεια με στόχο την ομαλή ένταξη τους στην κοινωνία. 

Φυσικά κατά την παραμονή μου στην Κούβα είδα πολλά ενδιαφέροντα πράγματα τα οποία δεν μπορώ να τα χωρέσω σε ένα σύντομο άρθρο. Όμως δεν θα μπορούσα να παραλείψω ότι στο σχολείο που μείναμε το οποίο ήταν για παιδιά με ειδικές ανάγκες διέθετε αίθουσα μουσικής, ιατρείο, αίθουσα υπολογιστών, θαλάμους για να κοιμούνται οι μαθητές/τριες, εστιατόριο, ντουζιέρες, βιβλιοθήκη και γήπεδα. 

Σχεδόν σε κάθε συνοικία από αυτές τις οποίες επισκεφτήκαμε υπήρχε ένας χώρος που λέγεται βίντεο κλαμπ, δηλαδή μικρές αίθουσες προβολής ώστε να μπορεί κάθε Κουβανός νέος να μπορεί να βλέπει ντοκιμαντέρ και ταινίες. Ένα άλλο μέρος που επίσης μπορούσε να βρει κανείς ήταν το λεγόμενο « Παλάτι των υπολογιστών», δηλαδή ένα κτήριο με κλιματιζόμενες αίθουσες ώστε κάθε Κουβανός να έχει πρόσβαση σε υπολογιστή και στην τεχνολογία. Την προτελευταία μέρα της παραμονής μας επισκεφτήκαμε ένα μέρος (Βινιάλες) με φυσική ομορφιά άπειρου κάλλους. Το μέρος αυτό είχε εγκαταστάσεις διαμονής και ψυχαγωγίας για τις διακοπές του κουβανικού λαού. 

Όλα τα παραπάνω (δημόσια και φυσικά δωρεάν) αποτελούν μερικά από τα επιτεύγματα μιας χώρας που είναι αποκλεισμένη με σκληρό εμπάργκο επί 63 χρόνια από τη μεγαλύτερη οικονομική και στρατιωτική δύναμη του κόσμου. Θα μπορούσα να αναφέρω άπειρα ακόμη παραδείγματα επιτευγμάτων της μικρής αυτής χώρας. Επέλεξα όμως να μιλήσω για αυτά τα οποία είδα. Όλα τα αναλυτικά στοιχεία για την υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό δημοσιεύονται και αναγνωρίζονται ακόμη και από τον ΟΗΕ. Έτσι αυτός λαός των 11 εκατομμυρίων χάραξε το δικό του δρόμο μόλις 500 χιλιόμετρα κάτω από την αμερικάνικη ιμπεριαλιστική μπότα. Αυτό από μόνο του αποτελεί ένα τρανό επίτευγμα και παράδειγμα που δείχνει πως αν θέλει ένας λαός μπορεί να τα καταφέρει παρά τις δυσκολίες και τις τρικλοποδιές. Η κάθε είδους επέμβαση των ΗΠΑ και από κοντά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν μπορεί παρά να έχουν την ίδια τύχη που είχε και ο Μπατίστα. Θα πεταχτούν από το νησί από τον ίδιο τον Κουβανέζικο λαό.

Κλείνοντας δεν θα μπορούσα παρά να θυμίσω τα λόγια του ίδιου του Τσε που στην Κούβα τιμάται σαν εθνικός ήρωας : «Διδάξαμε την έλλειψη φόβου για τον εχθρό και την καταδυνάστευση. Διδάξαμε ότι τα όπλα στα χέρια του λαού αποτελούν ανώτερη δύναμη από μισθοφορικούς στρατούς ». 

Δείτε επίσης