Με τρακτέρ στη Γιουροβίζιον

Εικόνες: Ορχάν Τσολάκ

Εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια όλα πάνε στραβά σε αυτή την χώρα. Μετά το “My number one” της Παπαρίζου είμαστε μόνιμα στο my number πάτος, όχι στη Γιουροβίζιον, αλλά γενικά. Σε όλα. Στην οικονομία, στην κοινωνία, στο παρόν και στο μέλλον. Από τις προηγούμενες κυβερνήσεις μέχρι και την σημερινή όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο και έχουμε παγιδευτεί σε ένα ατέρμονο σπιράλ προς τα κάτω στο βαρέλι χωρίς πάτο.

Η ελληνική κοινωνία έχει αποσυντεθεί τελείως, οριστικώς και αμετακλήτως. Οι πολίτες πια χωρίζονται σε μνημονικούς και αντιμνημονιακούς, σε φιλοευρωπαίους και σε όχι και τόσο φιλοευρωπαίους, σε ευρωδιώχτες και ευρωλάτρεις, σε αυτούς που δεν έχουν ιδέα και σε αυτούς που νομίζουν οτι έχουν ιδέα. Γενικά δεν ξέρουμε και πολύ τι μας γίνεται, αλλά εμείς πιστεύουμε οτι ξέρουμε. Και αυτά για αρχή.

Για άλλη μια φορά τα τρακτέρ έχουν παραταχθεί στους δρόμους, άλλοτε οριζόντια και άλλοτε κάθετα. Οι αγρότες έχοντας πια συνηθίσει σε αυτόν τον τρόπο διαμαρτυρίας ως τον μόνο τρόπο διαμαρτυρίας, χωρίς πολλά πολλά αμολάνε τους ατσαλένιους δεινόσαυρους τους στο οδόστρωμα και όποιον πάρει ο χάρος. Ο χάρος, ο οποίος περιχαρής αναμένει τους πελάτες του με τα κουρσάκια τους στις κλειστές στροφές και στις λακκούβες των παρακαμπτηρίων οδών.

Λίγο πριν την ολοκληρωτική κατάρρευση της η κυβέρνηση πασχίζει να “διαπραγματευθεί” για άλλη μια φορά με τους δανειστές τα αδιαπραγμάτευτα. Εκείνοι, οι δανειστές, μετά τα πέρα δώθε για τα αμέτρητα Γιούρογκρουπ του καλοκαιριού θέλουν να πάρουν το αίμα τους πίσω και είναι βέβαιοι οτι αυτό θα ναι το αίμα του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης του. Αυτό το αίμα θα το πάρουν πίσω μέχρι και την τελευταία ρανίδα. Σταγόνα δεν θα μείνει.

Όμως και πάλι το σπιράλ δεν έχει τέλος. Όπως και όλοι οι προηγούμενοι έτσι και αυτοί, ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ξεχνούν οτι διοικούν χώρα και θαρρούν οτι είναι ιδιοκτήτες χώρας… ιδιοκτήτες του δημοσίου. Σε μια χώρα που έχει πια καταρρεύσει σε κάθε επίπεδο διορίζουν ασύστολα, απροκάλυπτα και προκλητικά, δίνοντας έτσι χάρη στους προκατόχους τους οδηγώντας στη νέα ελληνική τραγωδία … περαίνουσα τὴν τῶν τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν…

Και ενώ πρόσφυγες και μετανάστες ξεσπιτώνονται και θαλασσοπνίγονται η ελληνική αριστεροδεξιά κυβέρνηση, αφού διαπραγματεύτηκε και επ’ αυτού, αποφάσισε να πει και ένα τραγούδι. Με τραγούδι για τους μετανάστες θα πάει στη Γιουρο-βίζιον να μαζέψει κάνα πόιντ μιας και στα Γιούρο-γκρουπ πήρε ένα ολοστρόγγυλο μηδέν. Νο πουά! Υπερβολές! Απόφαση της ΕΡΤ ήταν αυτή. Που την ξανά άνοιξε η κυβέρνηση. Σπιράλ. Ίλιγγος. Ζαλίστηκα.

Είναι όμως γεγονός οτι θα μπορούσαν να αποφασίσουν να στείλουν όχι τραγούδι, αλλά τρακτέρ στον διαγωνισμό. Αυτό θα είχε ποικίλα πλεονεκτήματα για την ελληνική συμμετοχή και την Ελλάδα. Με ένα τρακτέρ σίγουρα δεν θα περνούσαμε απαρατήρητοι. Θα μπορούσαν να ορμήσουν στην σκηνή και να αρχίσουν να την οργώνουν προκειμένου να σπείρουν την αλλαγή στην Ευρώπη. Με το που θα ξεφύτρωνε η αλλαγή το χρήμα θα έρρεε άφθονο προς τη χώρα μας και έτσι όλοι μαζί, νέοι και παλιοί, θα μπορούσαν να διορίζουν τους πελάτες τους.

Ένα τρακτέρ στη Γιουροβίζιον θα μπορούσε να αναδείξει τα πολυποίκιλα προβλήματα της χώρας μας. Θα μπορούσε να μας φέρει ξανά στο προσκήνιο, θα μπορούσε να μας κάνει δημοφιλείς, θα μας ψήφιζαν και οι αγρότες της Γαλλίας και έτσι θα παίρναμε ένα ντουζ πουά. Για την ώρα βέβαια παίρνουμε μόνο κρύα ντουζ με όσα ακούμε και βιώνουμε.