Μετάγγιση ευαισθησίας
Το δύσκολο σήμερα. Ας το κάνουμε λίγο πιο εύκολο.
Εικόνα: Γιάννης Τζιμπρές
Θυμάμαι στο Γυμνάσιο, μια κάποια δράση της εποχής από το σχολείο κατεβατή σε εμάς τους μαθητές, μας “υποχρέωνε” σχεδόν, να αλληλογραφούμε με κάποιο κορίτσι αντίστοιχης ηλικίας στην Κύπρο (φαντάζομαι στο πλαίσιο μιας γενικότερης συμπαράστασης μετά την κατοχή του νησιού και τον ξεριζωμό). Αυτό το γράμμα κάθε μήνα ήταν βραχνάς.
Δεν την ήξερα, δεν με ήξερε, μου έκανε και πολύ αλλιώτική από τα γούστα μου, τις ίδιες τετριμμένες αηδίες κάθε μήνα, να γεμίζουν οι σελίδες αληλογραφίες με το ζόρι. Μετά, θυμάμαι το προηγούμενο καλοκαίρι, που συσκεύαζα πρώτη φορά σε σακουλίτσες αλλαξιές για παιδιά προσφύγων. Φανελάκι, βρακάκι, κάλτσες, παπούτσια, παντελόνι, μπλούζα, φούτερ και κάποια πήραν και μπουφάν.
Σε κάθε ένα έγραφα διάφορα. Κατ’ αρχήν ηλικία και φύλο για το οποίο προορίζονταν και νούμερα και μετά σημειώματα “Καλή τύχη”, “καλό δρόμο”, φατρσούλες που χαμογελούν. Σήμερα έκανα ένα ακόμη briefing στα δικά μου παιδιά για τους πρόσφυγες. Τους ζήτησα να διαλέξουν μερικά παιχνίδια τους να τα δώσουμε στα Διαβατά. Μισή ώρα κλωθογυρνούσαν και στο τέλος, ο ένας μου έδινε του αλλουνού παιχνίδια , αλλά όχι δικά του. Όλα τα ήθελαν (μεγάλη συμπόνια!!!) Κατέληξαν να τους δώσουν ένα διαφημιστικό φακό μπρελόκ angry birds, που ούτε και ξέρω πού βρέθηκε. Σκέφτομαι ότι τα παιδιά, τα δικά μας προστατευμένα παιδιά από εικόνες δυστυχίες και από δύσκολη ζωή, είναι ανάλγητα. Όπως και εγώ ήμουν, ως παιδί. Και όπως οι δάσκαλοί μου τότε, έτσι και εγώ τώρα, δεν μπορώ να κάνω μετάγγιση ευαισθησίας.
Δες σε ποια σημεία της πόλης μπορείς να αφήσεις είδη πρώτης ανάγκης εδώ
