Αφήνοντας πίσω την εφηβεία

Θα μπορούσα να γράφω μερόνυχτα για τις εκλογές που πέρασαν. Για αυτό το τρίμηνο που προηγήθηκε και όσα άλλαξαν, όσα εξαφανίστηκαν, όσα εμφανίστηκαν. Πώς η χώρα τα είδε όλα με συνοπτικές διαδικασίες. Τιμώρησε την αλαζονεία της εξουσίας, επέστρεψε στη σιγουριά των πολιτικών δυναστειών, έστειλε στα καλάθια απορριμμάτων κόμματα εξπρές, τυχάρπαστα που εμφανίστηκαν τη δεκαετία της Κρίσης και επιβράβευσε νέα κόμματα αυτού του τύπου, αποθέωσε την τιμωρητική ψήφο, περιθωριοποίησε τις συμμορίες δολοφόνων – ας ελπίσουμε για πάντα, τιμώρησε διάφορα φαιδρά πρόσωπα που είχαν μετατρέψει τη Βουλή σε τσίρκο, αλλά ανέδειξε και νέους κονφερανσιέ της γελοιότητας, μη μας λείψει το είδος, είδε media να παίζουν το ρόλο στρούκτορα και να δικαιώνονται κιόλας, νομιμοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τη μεταπήδηση των δημοσιογράφων στην πολιτική, ψήφισε και celebrities, άφησε εκτός κοινοβουλίου μερικές ψύχραιμες φωνές που έκαναν την διαφορά στον πολιτικό λόγο. 

Η τετραετία που ξεκινά κρύβει μια ελπίδα. Η ελπίδα λέγεται ωρίμανση. Λέγεται ενηλικίωση. Αυτό που όφειλε να συμβεί δέκα χρόνια τώρα και δείχνει να ξεκινά αυτή τη στιγμή. Λέγεται συνεννόηση. Κοινή προσπάθεια στην επόμενη μέρα. Ανοχή. 

Αν κάτι οφείλει να συμβεί από δω και μπρος στο πολιτικό μας σύστημα είναι η νέα δεκαετία να φέρει εκείνη την απαραίτητη για τη χώρα κοινή προσπάθεια μπας και ξεπεράσουμε την εφηβεία της μεταπολίτευσης που κράτησε 4 δεκαετίες. Για να δούμε…

*Το κείμενο είναι το editorial του καλοκαιρινού τεύχους της parallaxi.