Αφήσαμε τη Θεσσαλονίκη για να ζήσουμε στο Βερολίνο

Λέξεις/Εικόνες: Ελένη Παπαστεργιάδου

2022. Γράφουμε την δεύτερη πράξη στη ζωή μας. Mια νέα αρχή στα 50 εδώ στο Βερολίνο που κάποτε το ερωτευτήκαμε. Ένα απωθημένο που φούντωνε με τα χρόνια. Το λες και τρέλα.

Αλλά η ζωή αν δεν πάρεις ρίσκα δεν σε γοητεύει. Ακούσαμε αποδοκιμασίες…τις περιμέναμε.

Θέλαμε να γίνουμε οι “εξαιρέσεις” του Χατζηδάκι που πηγαίνουν τον κόσμο μπροστά.

Αφήνοντας πίσω corones, αρρώστιες, ανεργίες και μιζέρια, ρίχνουμε τις ζαριές μας σε μια πόλη με πολλά ετερόκλητα στοιχεία που συμβιώνουν με αποδοχή αλλά και ανοχή. Τα διαφορετικά χρώματα των ανθρώπων γύρω δίνουν την αίσθηση ότι ταξιδεύεις ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο.

Τα βλέμματα είναι ευγενικά, ακόμη και τα αδιάκριτα. Όλοι χωρούν εδώ. Συγχρόνως και όλα μαζί σου διδάσκουν. (αν θες)

Το πράσινο κατακλύζει κάθε γωνιά της πόλης και έρχονται πότε πότε οι ακραίες αλλαγές του καιρού, έτσι να μην βαριέσαι. Ιστορία παντού για να θυμάσαι, να μαθαίνεις και κυρίως να μην ξεχνάς. Θέατρο, σινεμά, χορός, μουσικές, και βήματα σε νέες καλλιτεχνικές ανησυχίες. 

Θα ήθελα να μπορούσα να καταναλώνω περισσότερη τέχνη γιατί εδώ δεν χορταίνεται. Ευτυχώς η κυρία σοπράνο της γειτονιάς μας κάνει δωράκια με τις πρόβες της. Κάτι παρόμοιο και οι μουσικοί του δρόμου που είναι λατρεία.

Η αίσθηση που δίνει το Βερολίνο είναι ότι έμεινε στην μετά της πτώσης του τείχους εποχή.

Μυρίζει 90ίλα. Η εποχή μας δηλαδή. Έχει μια γοητεία αυτό για εμάς, λόγω νοσταλγίας της εποχής.

Οι επαγγελματικές ευκαιρίες ειδικά τώρα που ο κόβιντ πήγε διακοπές, δυναμώνουν κάθε μέρα. Βέβαια οι home office θέσεις συνεχίζουν να υπάρχουν και ήρθαν για να μείνουν. Οι νέοι χαίρονται πολύ με την εναλλακτική αυτή αλλά πόσο μεγάλη παγίδα είναι για το μέλλον και την κατάργηση της ανθρώπινης επαφής.

Η εκμάθηση της γερμανικής γλώσσας κατανοώ ότι είναι δύσκολη, αλλά πηγαίνοντας σε νέο κράτος κατά την άποψή μου οφείλει κανείς να προσπαθήσει να την μάθει , εφόσον είναι η βάση της κουλτούρας που επιλέγει να ενσωματωθεί. Με απογοητεύει όταν γνωρίζω συμπατριώτες μου 8 και 10 χρόνια εδώ που αρνούνται να μάθουν. Χώρα αλλάζει κανείς, νοοτροπία όχι.

Επειδή δεν γίνεται να τα λέμε και όλα ρόδινα, ήρθε και η ώρα να μιλήσουμε για την αναζήτηση κατοικίας. Η οποία προϋποθέτει να έχεις πρώτα βρει δουλειά με τα απαραίτητα έγγραφα. 

Η δουλειά όμως προϋποθέτει να έχεις διεύθυνση κατοικίας. Στην αρχή δυσκολεύεται κανείς να ακολουθήσει μια λογική αλλά μπαίνοντας σιγά σιγά στον λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, σκέφτεται ότι η Γερμανία συναγωνίζεται σε αυτό σοβαρά την Ελλάδα. Όταν ολοκληρώσει κάποιος μια διαδικασία και πετύχει το αποτέλεσμα της αίτησής του έχει μια αίσθηση που θυμίζει επιτυχία σε πανελλαδικές εξετάσεις. Ξέρεις ότι αυτό που σου ζητούν έχει μια ευθύτητα που δεν σε κοροϊδεύει. 

Όταν τακτοποιήσεις τις υποθέσεις νομότυπα ξέρεις ότι είναι για πάντα. Η επιλογή του νοικάρη γίνεται εννοείται με οικονομικά κριτήρια και πάντα μέσα από σειρά συνεντεύξεων. Όταν είναι κάποιος ξένος θα δυσκολευτείs περισσότερο. Ρατσιστικές διαθέσεις δεν λείπουν δυστυχώς, όπως και παγκοσμίως, αλλά εδώ ακόμη σκεπάζονται καλά.

Η γραφειοκρατία κρατιέται και συντηρεί το αξιολάτρευτο ταχυδρομικό δίκτυο με τους ποδηλάτες ταχυδρόμους να δίνουν άρωμα άλλης εποχής. Ορθοπεταλιές με μανία, κατατρεγμένοι να προλάβουν την διανομή. Στις αγγελίες των υπηρεσιών, τονίζουν με ειλικρίνεια, οι υποψήφιοι να είναι σε φόρμα. Βέβαια οι περισσότεροι Βερολινέζοι είναι σε φόρμα όχι μόνο λόγω ποδηλάτου αλλά και λόγω κατανάλωσης μόνο Βio προϊόντων. Μόδα είναι αυτή.

Λουλουδάδικα σε κάθε πεζοδρόμιο με φτηνά μπουκετάκια που τώρα την Άνοιξη έχει μεγάλη ποικιλία. Νάρκισσοι, κρινάκια, νεραγκούλες, ζουμπούλια. Παίρνουν για τα σπίτια τους, τους φίλους, στο τραπέζι που καλέστηκαν με το τάπερ της σπιτικής τάρτας + κρασάκι, χωρίς περιτυλίγματα και μπορντούρες. Η αγάπη εδώ δηλώνεται όχι μόνο με τα λουλούδια αλλά έμπρακτα, φανερά και ακομπλεξάριστα. Στο δρόμο, στο τρένο, στα καφέ, παντού. Είναι μια όμορφη και ελπιδοφόρα εικόνα.

Αν και το κράτος διαφημίζει την οργάνωσή του και όποιος θέλει να δουλέψει μπορεί να διαλέξει από μια ικανοποιητική προσφορά εργασίας, οι ελλείψεις στο εκπαιδευτικό και υγειονομικό σύστημα είναι αισθητές.

Πληθώρα αυτοκινήτων και κυκλοφορικό σε απόγνωση τις ώρες αιχμής, όπως σε κάθε αστικό κέντρο, που γρήγορα όμως ρυθμίζεται. Γειτονιές με πλακόστρωτα ασχημαίνουν θεωρώ με τα παρκαρισμένα δεξιά και αριστερά. Είναι μια ένδειξη ότι το κέντρο της πόλης και όχι μόνο άρχισε και γεμίζει πληθυσμιακά. Αυτός είναι βέβαια και ένας από τους λόγους που επιλέγει κάποιος για να ζήσει εδώ. Η ανάγκη να χαθεί και να ζυμωθεί με το πλήθος.

Μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Σουρουπώνει στις δέκα το βράδυ και χαράζει στις τέσσερις το πρωί. Οι νέοι εδώ νιώθουν την παντοδυναμία τους με όλη τη σημασία. Δουλεύουν, φοιτούν, μετά μπύρες, άφτερ πάρτυ και τούμπαλιν. Ξεχνούν τον ύπνο μέχρι να τους θυμηθεί αυτός.

Είναι άκρως ερωτεύσιμη πόλη το Βερολίνο. Η αίσθηση της οικουμενικότητας που υπάρχει, από την ανταλλαγή αντικειμένων, ρούχων μεταξύ των ενοίκων της πολυκατοικίας (που δεν χρειάζεται ο καθένας), μέχρι την υπερβολική ευγένεια στην επικοινωνία, που αγγίζει την προσποίηση μερικές φορές, νομίζω ότι ανοίγει παράθυρα, μυαλά και ορίζοντες στην πόλη.

Χαίρομαι που γίνομαι κομμάτι της σιγά σιγά.(Schritt für Schritt)