Αυτά θα μου λείψουν το φετινό ξένο καλοκαίρι

Στις πρώτες νύχτες του Μαϊού, λίγες μέρες μετά την άρση των μέτρων και ύστερα από 56 μέρες εγκλεισμού σε ένα χωριό στην πλαγιά του Κισσάβου, γύρισα στην πόλη. Αποφάσισα λοιπόν να βγω και να νιώσω την σιέστα του διπλανού πάρκου με μία παγωμένη μπίρα στο χέρι. Το πρώτο βράδυ αισθανόμουν περίεργα, παρατηρούσα τους γύρω μου μερικοί φοβισμένοι με μάσκες και γάντια να αποφεύγουν τον συνωστισμό και άλλοι ανενόχλητοι σαν να μην πέρασε καμία πανδημία από την ζωή τους.

Εγώ η αλήθεια είναι πως ήμουν ακόμα προβληματισμένη με τα νέα δεδομένα και τους περίεργους και απροσδιόριστους νόμους, είχα γίνει η ”κουραστική” της παρέας μου που ρωτούσε πότε βάζουμε μάσκα και πότε γάντια. Εκείνο το βράδυ λοιπόν γύρω στις 23:00 σε κεντρικό δρόμο της πόλης, περπατούσα με τον φίλο μου στην ερημιά, και κάπου ανάμεσα στα φώτα της άδειας λεωφόρου (που ανάθεμα και αν ήταν έτσι το 15 Αύγουστο) περνούν από μπροστά μας 8 αστυνομικές μηχανές ΔΙΑΣ με αναμμένες τις σειρήνες, η μία εκ των οποίον σταμάτησε απέναντι από εμάς και κοίταξε επίμονα αρκετή ώρα.  Μετά από αυτό το συμβάν και αφού ένιωσα πως είχα διαπράξει έγκλημα πέφτει η ακόλουθη ατάκα ”Λες να ισχύει ο νόμος από τις 00:00 σπίτι;”. ”Έλα μωρέ αυτά είναι βλακείες που παραποιήθηκαν.”

Κοιτάμε κι εμείς διστακτικά και επιστρέφουμε στο πάρκο. Δέκα λεπτά αργότερα περιτριγυρίζει την γειτονιά περιπολικό και νιώθεις πια λες και ζεις τα χρόνια της χούντας. Ο φίλος μου, μου εξηγούσε πως είναι πια συνήθεια ζωής να βλέπεις τόση αστυνόμευση στο δρόμο, αλλά εγώ η αλήθεια είναι πως ήταν λες και είχα χάσει κάποια επεισόδια της πόλης και δεν μπορούσα να εξηγήσω πολλά στον εαυτό μου. Και κάπου ανάμεσα στις σκέψεις πλησιάζει και η λέξη καλοκαίρι και συγκρούεται με την σκοτεινιά που καλύπτει πλέον γειτονιές, πλατείες και πάρκα.

Το φετινό θέρος θα είναι εντελώς ξένο. Για πολλούς λόγους. Και ας ξεκινήσω από τα Φεστιβάλ, θυμάμαι την πρώτη μου συναυλία στο Λύκειο Πυξ-Λαξ – Παλατάκι, σώματα ιδρωμένα, σταγόνες από αλκοόλ, να μυρίζει βροχή κι εμείς να έχουμε γίνει ένα και να τραγουδάμε ”Νύχτες δίχως όνομα”. Μετά από εκείνη την συναυλία ακολούθησαν αμέτρητες, στα ανοιχτά θέατρα, ξέρεις σε εκείνες τις μικρές οάσεις με φόντο τα αστικά τοπία και την ξαστεριά. Θέατρο Γης και Δάσους είναι για εμένα τα ορόσημα του καλοκαιριού μου, και τώρα πια άγνωστη η μοίρα αυτών και πως θα κινηθούν. Το ίδιο ισχύει και για τα θερινά τα σινεμά.

Μπίρες και ρετσίνες στην Άνω Πόλη, ένα από τα λίγα σημεία της Θεσσαλονίκης, που η άπνοια μετατρέπεται σε καλοκαιρινό αεράκι τον Αύγουστο. Είναι εκείνες οι μοναχικές νύχτες που σχολάς από την δουλειά δεν σε χωράει ο τόπος και το παίρνεις ποδαράτα μέχρι να φτάσεις και αν δεν έχεις παρέα εκείνο το βράδυ θα βρεις! Αυτό δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το βιώσω πλέον τόσο έντονα, και μιλώ με βάσει δεδομένων, νιώθω μία δυσφορία μία σιχασιά. Φτάνεις εκεί και θυμάσαι την είδηση με τα ΜΑΤ και τους φοιτητές.

Θάλασσα με μουσική και κοκτεϊλ ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ! Μέσα σε όλα τα αλλόκοτα συνέβη κι αυτό: απαγόρευσαν λέει την μουσική και το αλκοόλ σε όλα τα beach bar. Αυτό όμως δεν το καταλαβαίνω που αποσκοπεί: ο κοροναϊός μεταφέρεται από την μουσική ή το ποτό; Και δηλαδή είμαι υποχρεωμένη στο πιο γαλήνιο μέρος της γης να ζω υπό περιορισμό; Που φυσικά να τηρήσουμε τα μέτρα αποστάσεως αλλά αυτό αγγίζει τα όρια του ψυχικού εγκλεισμού. Και φυσικά κανένα κάμπινγκ.

Κανένας πεζόδρομος και κανένα παγκάκι. Σκέφτονται τώρα οι  πλατείες να καταστούν “πίσω αυλές” μαγαζιών που τα έχουν πέντε άνθρωποι που κάνουν κουμάντο στην πιάτσα. Και εδώ κάπου θέλω να θέσω ένα ερώτημα έχουμε τις προδιαγραφές να ακολουθήσουμε πρότυπα εξωτερικού; Ή για ακόμα μία φορά θα χρειαστεί να παίζω κουτσό για να φτάσω στη δουλειά μου και αναγκαστικά να περπατάω στην μέση του δρόμου γιατί δεν υπάρχει χώρος να πάω κάπου αλλού;

Ουζερί και μπιραρίες με κολλητά τραπέζια να χωράμε όλη η δυναστεία; Ξέχασε το! Θυμάσαι εκείνες τις εποχές που κυκλοφορούσαμε 8 μαζί και δεν βρίσκαμε ποτέ να καθίσουμε σε κανένα μαγαζί της πόλης και αναγκαστικά κάπως μας βόλευαν σε μία γωνιά χωμένους αλλά όλους μαζί; Τώρα πια δεν θα έχεις τέτοια προβλήματα. Τραπέζια των έξι και οι υπόλοιποι όρθιοι τριγύρω μέχρι να πιαστεί κάποιος και να σηκωθεί άντε και θα τους πετάμε και καμία πατάτα να μην τους αφήνουμε νηστικούς!

Αποχαιρετισμός εκείνων που φεύγουν σεζόν. Είμαι σε μία ηλικία που οι περισσότεροι φίλοι μου το καλοκαίρι φεύγουν και πάνε 4 μήνες σε κάποιο τουριστικό θέρετρο για να βγάλουν τα προς το ζήν της χρονιάς, άντε αυτοί είναι 20-25 θα βρουν κάπου να ”χωθούν” αλλά εκείνοι που βασίστηκαν στις εποχιακές δουλειές και ξαφνικά μείνανε άνεργοι τι θα απογίνουν;

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ναι αποδεκτό να προσαρμοζόμαστε στην ”νέα” κανονικότητα, αλλά ρε φίλε όχι δεν μπορώ να ζω με τόση έντονη αστυνόμευση και φυσικά όχι παντού, αλλά εκεί που δεν υπάρχουν συμφέροντα.

Η ελευθερία του καλοκαιριού παύει να υπάρχει εκεί που ξεκινά η υπέρ-ευασθησία των αρχών. Οι νόμοι και η σταδιακή άρση των μέτρων μοιάζουν τουλάχιστον σε πολλά σημεία περίεργα. Τίποτα πια δεν θα είναι ίδιο και όλα γύρω θα αλλάζουν και εμείς δεν θα αντιδράμε θα μένουμε στάσιμοι και θα προσαρμοζόμαστε.

Ναι να μείνουμε ασφαλείς. Αλλά μη χάσουμε εκείνα που μας γέμιζαν τόσα χρόνια.