Αυτές είναι οι ταινίες που με έκαναν να τις ξαναδώ!

Ημέρα καραντίνας, μάλλον 34. Εξάντλησα τις νέες προσθήκες του Netflix, διάβασα ότι βιβλίο είχα αφήσει στα σκονισμένα μου ράφια, έφαγα όλο το ψυγείο, περπάτησα στην αυλή τουλάχιστον 200 φορές, και επέστρεψα στις ταινίες που με δίχασαν, που με έκαναν να αγωνιώ που με έκαναν να θέλω να τις ξανά αντικρίσω. Εδώ σου έκανα μία λίστα για να καταλάβεις τους λόγους που πάντα θα γυρνάω σε αυτές.

#1 Bang-bang club (2010) σε σκηνοθεσία Στίβεν Σίλβερ

Όλοι έχετε δει την φωτογραφία με το παιδάκι στην μέση της ερήμου που από πάνω του στέκεται ένα όρνιο. Οι σκέψεις γύρω από την λήψη πολλές, βραβευμένη με Πούλιτζερ και τη ζωή του φωτογράφου να αποτελεί βασικό κομμάτι της υπόθεσης του ”Bang-bang club”. Βασισμένη στο ομώνυμο αυτοβιογραφικό μπεστ σέλερ που εκδόθηκε το 2000 από τους επιζώντες της ομάδας των τεσσάρων φωτορεπόρτερ, οι οποίοι στις αρχές της δεκαετίας του 90 βρέθηκαν να καλύπτουν τις αποτρόπαιες βιοπραγίες στην Νότιο Αφρική των τελευταίων χρόνων του Απαρτχαϊντ. Δυνατές, ρεαλιστικές σκηνές, διαφορετική χαρακτήρες και μία τρομερή σκηνοθεσία είναι τα τρία βασικά συστατικά που θα σε κάνουν να ξαναγυρίσεις πίσω σε αυτή την ταινία.

Παίζουν: Ράιαν Φίλιπι, Μαλίν Ακερμαν, Τέιλορ Κιτς

#2 Bird Box (2018) σε σκηνοθεσία Σουζάνε Μπίερ

Στα πρώτα λεπτά αυτής της ταινίας νιώθεις αναπάντεχα περίεργα και όσο ξετυλίγεται τόσο δεν ξέρεις από που θα σου έρθει. Μου το έλεγαν ότι πρέπει να την δω όπως δήποτε δεν τους πίστευα, ως που κάποιο βράδυ που είχα ξεμείνει, πάτησα play. Θα την χαρακτήριζα ως ταινία φαντασίας που κρύβει μια δόση αλήθειας. Πέντε χρόνια αφότου μία απειλητική δύναμη προκάλεσε ένα κύμα μαζικών αυτοκτονιών μία γυναίκα με τα δύο της παιδιά κάνουν μια απέλπιδα προσπάθεια να βρουν καταφύγιο. Ένα δύσκολο και χρονοβόρο ταξίδι, αναταραχές στα τυφλά και ένα τέλος που θα σε αγγίξει.

Παίζουν: Σάντρα Μπούλοκ, Τρεβάντε Ρόουντ, Τζον Μάλκοβιτς

#3 Αγάπα με, αν τολμάς (2003) σε σκηνοθεσία Yann Samuell

Λοιπόν! Η ταινία αυτή για έμενα ξεκίνησε ως παραμύθι στην κατασκήνωση και κατέληξε να είναι στην προσωπική λίστα των 10 καλύτερων αισθηματικών ταινιών μέχρι σήμερα. Μιλάμε για μια ιστορία αγάπης εντελώς ρεαλιστική, ιστορία ωστόσο χιλιοφορεμένη,κρατώντας αρκετά πιο σκοτεινή την πλευρά του έρωτα. Δύο κολλητοί μεγαλώνουν μαζί, το αγόρι χάνει την μητέρα του, και εκεί ξεκινά ένα παιχνίδι. Όσο μεγαλώνουν το παιχνίδι δυσκολεύει και κλίνονται πια να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Όταν όμως, εκδηλώνεται τελικά ο έρωτάς τους, οι εγωισμοί τούς φρενάρουν και οι ίδιοι «τολμούν» να χωρίσουν για χρόνια, χωρίς όμως ποτέ να αλλάξουν τα συναισθήματά τους.

Παίζουν:  Γκιγιόμ Κανέ, Μάριον Κοτιγιάρ, Ζοζεφίν Λεμπά-Ζολί

#4 Moonlight (2017) σε σκηνοθεσία Μπάρι Τζένκινς

Δεν ξέρω πως να σου περιγράψω την συγκεκριμένη ταινία. Κάπως, με άγγιξε, κάπως με έκανε να αναθεωρήσω, κάπως με έκανε να δω τον ρατσισμό κατάματα, και με όλον αυτόν τον ατελειώτο καταιγισμό συναισθημάτων από τα πρώτα λεπτά μέχρι το τέλος με έκανε να γυρίσω. Δικαίως λοιπόν πήρε το όσκαρ καλύτερης ταινίας. H υπόθεση εκτυλίσσεται στην ζωή ενός Αφροαμερικανού από την παιδική ηλικία έως την ενηλικίωση του κι από την διαδρομή του από μια διαλυμένη οικογένεια βουτηγμένη στην βία και τα ναρκωτικά στην Φλόριντα σε μια καλύτερη ζωή. Συναισθηματική, βίαια, δυνατή, τρία βασικά χαρακτηριστικά που θα σε κάνουν να κολλήσεις στην οθόνη και να αναπολείς σε άλλες ταινίες τις σκηνές της.

Παίζουν: Τρεβάντε Ρόουντς, Αντρέ Χόλαντ, Τζανέλ Μονά, Μαχερσάλα Αλί, Ναόμι Χάρις

#5 Inception (2010) σε σκηνοθεσία Κρίστοφερ Νόλαν

Υποσυνείδητο, καμία φορά θέλεις να του πεις σκάσε και άλλη σκέφτεσαι την δύναμη του! Όταν αυτή την ταινία την βλέπεις πρώτη φορά σκέφτεσαι ”ΠΩ ΡΕ ΦΙΛΕ ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΔΑ.”, ε στην δεύτερη έχεις αρχίσει και καταλαβαίνεις τι γίνεται. Η υπόθεση είναι απλή, ή μήπως όχι; Σε μια εποχή κατά την οποία η τεχνολογία επιτρέπει την εισβολή στο ανθρώπινο υποσυνείδητο, o Eπαγγελματίας “κλέφτης” ονείρων, Νόλαν έρχεται αντιμέτωπος με μία πρόκληση. Περιπέτεια, δυνατές ερμηνείες, άγχος και οργιαστικά εφέ τα 4 βασικά στοιχεία για να επιστρέψεις και πάλι στο Inception.

Παίζουν:  Λεονάρντο Ντι Κάπριο, Κεν Γουατανάμπε, Έλεν Πέιτζ, Τζότζεφ Γκόρντον – Λέβιτ, Μάριον Κοτιγιάρ

#6 Παράσιτα (2019) σε σκηνοθεσία Μπονγκ Τζουν-χο

Σκέφτομαι ώρες, ώρες τι μπορεί να σκαρφιστεί ένα ανθρώπινο μυαλό και θέλω να σου πω πως αυτός ο ενθουσιασμός μου βγήκε την ημέρα τον όσκαρ, όταν αυτή η ταινίαρα κατάφερε να κερδίσει το πολυπόθητο αγαλματίδιο καλύτερης ταινίας η τσιρίδα μου από το Ολύμπιον έφτασε στο Λιμάνι. Mέσα σε λίγη ώρα κατάφερε να καταρρίψει στερεότυπα για το πως οι περισσότεροι προτιμούμε ”χολιγουντιανά αν θέλεις δράματα”. Πρόκειτα για μία ρεαλιστική απεικόνιση των κοινωνικών ανισοτήτων στην Νότια Κορέα, μια μαύρη κωμωδία που σατιρίζει το διερυνόμενο χάσμα ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους. Το χάσμα αυτό παρουσιάζεται μέσα από τα σπίτια των δύο οικογενειών που πρωταγωνιστούν στην ταινία: το μικρό, άθλιο, ημιυπόγειο σπίτι της μιας και την υπερπολυτελή μεζονέτα της άλλης. Δες την και μετά πες μου αν δεν καταλαβαίνεις γιατί τόσος σάλος.

Παίζουν:  Σονγκ Κανγκ – Χο, Γιανγκ Χίε – τζιν, Τζο Γέο – τζεόνγκ, Παρκ Σο – νταμ

#7 Η Λευκή Κορδέλα (2009) σε σκηνοθεσία Μίχαελ Χάνεκε

Πάντα το ασπρόμαυρο σε ιντριγκάρει και πάντα όταν ακούω για παιδικές τιμωρίες μου έρχεται στο μυαλό η συγκεκριμένη ταινία, και πάντα επιστρέφω. Τα παιδιά, οι οικογένειές τους, ο πάστορας, ο δάσκαλος, ο γιατρός βρίσκονται όλοι στο επίκεντρο. Όμως, ανεξήγητα περιστατικά συμβαίνουν, κάτι σαν μια απροσδιόριστη τιμωρία, αναστατώνοντας τη ροή της καθημερινότητας. Ποιος βρίσκεται πίσω από όλα αυτά; Η ταινία αντιπροσωπεύει έναν ευφυή, σύνθετο στοχασμό πάνω στη γέννηση της βίας και την παρακμιακή πορεία της κοινωνίας, στις παρυφές του πολέμου που άλλαξε τον γεωγραφικό και ανθρώπινο χάρτη.

Παίζουν: Κρίστιαν Φρίεντελ, Λεονί Βένεχς, Ουλριχ Τούκουρ

#8 Το λάθος αστέρι (2014) σε σκηνοθεσία Τζος Μπούν

Επειδή σε έριξα στην βαθιά ποιότητα, θα σε προσγειώσω, λέγοντας σου πως είμαι και από εκείνους που αγαπούν τα αισθηματικά δράματα, δώσε μου τέτοιες ταινίες και πάρε μου την ψυχή. Όταν ακούω τον τίτλο της ταινίας σκέφτομαι ένα μπλε βιβλίο, την φαντασία μου και εμένα να ξαπλώνω στην θάλασσα μπροστά στην αμμουδιά. Ε τι να κάνω εφηβεία! Όταν βγήκε η ταινία είχα πάει στον κινηματογράφο με την κολλητή μου και ένα κουτί χαρτομάντιλα. Δεν είναι για όλους, είναι κάπως εφηβική και στενάωρη. Η 16χρονη Χέιζελ γνωρίζει σε μια ομάδα υποστήριξης καρκινοπαθών τον Γκας και ξεκινά μαζί του μια ζεστή φιλία, την οποία διστάζει να εξελίξει σε ερωτική σχέση εξαιτίας της ασθένειάς της.

Παίζουν:  Σάιλιν Γούντλι, Λόρα Ντερν, Γουίλεμ Νταφόε, Έινσελ Έγκορτ

#9 Matrix (μόνο το 1) 1999 σε σκηνοθεσία Λάνα Γουατσόφσκι, Λίλι Γουατσόφσκι

Aυτή η ταινία βγήκε όταν εγώ γεννήθηκα και την είδα θυμάμαι πρώτη φορά στην δευτέρα λυκείου που κάναμε στο σχολείο φιλοσοφία. Μας είχε πει η καθηγήτρια μας ότι θα κατανοήσουμε πολλά, χρείαστηκε να την δω δύο φορές για να κατανοήσω αυτά τα πολλά. Ένας συνηθισμένος άνθρωπος γίνεται μέλος μιας ομάδας ανταρτών του κυβερνοχώρου, που υποστηρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι ένα εικονικό περιβάλλον, ελεγχόμενη από την τράπεζα πληροφοριών του συστήματος Matrix και ότι υπάρχει πίσω από αυτό.

Παίζουν:  Κιάνου Ριβς, Λόρενς Φίσμπερν, Κάρι Αν Μος, Τζο Παντολίανο

#10 Η θεωρία των πάντων (2014) σε σκηνοθεσία Τζέιμς Μαρς

Θα κλείσω την λίστα με την συγκεκριμένη ταινία. Πρόκειται για την ζώη του διάσημου αστροφυσικού Στίβεν Χόκινγκ και τον έρωτα με την πρώτη του σύζυγο Τζέιν Γουάιντ.Ο χρόνος για λίγα δευτερόλεπτα σταματά. Μέχρι που μία ιατρική διάγνωση του αποκαλύπτει ότι πάσχει από τη νόσο του κινητικού νευρώνα κι ο χρόνος του τέλειωσε: μάξιμουμ 24 μήνες ζωής ακόμα. Πάρε χαρτομάντιλα και απόλαυσε την!

Παίζουν: Φελίσιτι Τζόουνς, Έντι Ρεντμεϊν