Αυτές οι ωραίες μέρες του Φεστιβάλ…

Η αυλαία έπεσε εχθές για το 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, είχα την ευκαιρία να γίνω κομμάτι του και να περάσω δέκα ξεχωριστές και ιδιαίτερες μέρες στο λιμάνι ως εθελόντρια. Η (πιο ωραία) κούραση έχει αρχίσει να αποχωρεί και το μυαλό ξεκινά να τρέχει και να σκέφτεται με λαχτάρα τον Νοέμβρη και το 60ο Φεστιβάλ που έρχεται.

Το συγκεκριμένο φεστιβάλ που αποτελεί έναν ξεχωριστό θεσμό για την πόλη, καταφέρνει να ενώνει συναισθήματα, σκέψεις, κουλτούρες και πολιτισμούς εντελώς διαφορετικών ανθρώπων, μέσω πολλαπλών προβολών για δέκα ημέρες. Δεν ήμουν ιδιαίτερη fun του ντοκιμαντέρ, το απέφευγα, θεωρώντας το βαρετό, ωστόσο φέτος βρήκα την πραγματική του μαγεία. Παρακολούθησα ουκ ολίγες προβολές, προβληματίστηκα, ψήφησα και έλυσα απορίες με τους συντελεστές ή σκηνοθέτες των ταινιών.

Οι μέρες κυλούσαν πολύ γρήγορα, είναι αυτές οι περίοδοι του χρόνου, που η κούραση εξαφανίζεται από πάνω σου.Εργάστηκα στο τμήμα των αιθουσών, εξυπηρετούσαμε τον κόσμο με ένα χαμόγελο κάθε μέρα, τα sold out ήταν τα καλύτερα μας.

Όταν το κοινό ήταν στις μαύρες του το αισθανόμασταν από τον τρόπο που έμπαινε ή έβγαινε από τις αίθουσες. Είναι απίστευτο το γεγονός των 90 λεπτών που 100 άνθρωποι μοιράζονται σκέψεις και συναισθήματα μπροστά σε μία οθόνη. Κάθε μέρα παρατηρούσα και κάτι καινούριο, άνθρωποι που επιθυμούσαν πάντα να καθίσουν στην πρώτη σειρά, άλλοι που ρωτούσαν πως είμαστε σήμερα, άλλοι που αργούσαν, και άλλοι που καθόταν μέχρι και τον τελευταίο τίτλο τέλους.

Αυτό που μου μένει κάθε φορά που κλείνει ένας τέτοιος κύκλος είναι οι άνθρωποι. 10 μέρες είναι αρκετές για να δημιουργήσεις στενές σχέσεις, να διαφωνήσεις, να κουραστείς, αφού δεν σταματούν οι υπόλοιπες υποχρεώσεις σου ταυτόχρονα με το Φεστιβάλ, να χορέψεις, να γελάσεις, να προβληματιστείς και την τελευταία μέρα να προσπαθείς να σταματάς τον χρόνο έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου πως ανυπομονείς ήδη για το επόμενο. Ραντεβού τον Νοέμβρη!