Αυτή η νύχτα μένει

Αυτή τη νύχτα, την αποψινή, θα ήθελα να ήμουν έξω από το σπίτι της. Την πιο δύσκολη νύχτα της δικής της ζωής, μετά από κείνη της θυσίας του παιδιού της για τη Δημοκρατία, τη νύχτα της αναμονής, πριν την αυριανή αυγή της απόφασης, θα έπρεπε όλοι να είμαστε έστω νοητά εκεί, κάτω από  το μπαλκόνι την με ένα κερί αναμμένο, σαν φλόγα της ελπίδας ότι αύριο το πρωί όλα θα πάνε καλά. Για κείνη και για τον τόπο αυτόν.

Η πιο γενναία γυναίκα που γνωρίσαμε μετά τη μεταπολίτευση, η Μάγδα Φύσσα. Αυτή η Ηρωίδα με το ήττα κεφαλαίο. Όπως πρέπει στους αληθινούς ήρωες.

Το όνομα της το μάθαμε στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, εκεί στο Κερατσίνι, τότε που ο Παύλος της δολοφονήθηκε άνανδρα από τον Γιώργο Ρουπακιά, μέλος του ναζιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής. 

“Τον είδα στις 5.30 το απόγευμα. Χαιρετηθήκαμε και μου είπε ότι θα πάνε στο φίλο του τον Γιώργο μαζί με την κοπέλα του κι από εκεί θα ψάχνανε να δούνε την μπάλα. Ήταν από τις ελάχιστες φορές που δε θα έβλεπε την μπάλα με τον πατέρα του και τους άλλους φίλους του. Οι φίλοι του κάπου είχαν κανονίσει αλλού. Είπαμε θα τα πούμε το πρωί να πιούμε τον πρωινό μας καφέ (…) Το παιδί μου δεν μου ξαναμίλησε. Δεν ήπιαμε τον καφέ.

Λοιπόν στην συνέχεια έφυγα από το σπίτι και πήγα στην κόρη μου. Δεν υπήρχε τίποτα το ανησυχητικό και που να προμηνύει ότι θα γίνει αυτό το κακό. Περίπου στις 2 και τα ξημερώματα -δεν θυμάμαι την ώρα- χτυπάει το κουδούνι. Πήρε ο άντρας μου την κόρη μας από το τηλέφωνο του κουνιάδου της, της λέει άνοιξε την πόρτα. Καταλαβαίνω ότι έγινε κάτι κακό. Μπήκε στο σπίτι ο πατέρας του κάτωχρος. Μου λέει: «Δεν είναι κάτι σοβαρό, ο Παύλος χτύπησε, είναι στο Κρατικό, σε ζητάει». Πίστεψα πως έγινε κάτι πολύ κακό, αλλά δεν πίστεψα ότι είναι νεκρός. Τον ρώτησα: «Αυτό ήταν; Μέχρι εδώ ήταν η ζωή μας;». Δεν απαντά. Μπαίνω στο αυτοκίνητο και βλέπω να οδηγεί ο κουνιάδος μου. Καταλαβαίνω ότι έχει γίνει κάτι σοβαρό. Δε μπορεί να μην έχει χτυπήσει σοβαρά ο Παύλος και ο Τάκης να μη μπορεί να οδηγήσει.

Φτάνουμε στο Κρατικό. Βλέπω πολύ κόσμο έξω. Συγγενείς, φίλους. Δεν περιμένω να μου πει κανείς τίποτα. Οπότε φεύγω τρέχοντας μέσα. Βλέπω μπροστά μου γιατρούς, συγκεκριμένα έναν άντρα και μία γυναίκα. Η γυναίκα με κοίταγε στα μάτια, έκλαιγε αλλά δεν μιλούσε. Έλεγα που είναι το παιδί μου. Αρχίζω να τραβάω παραβάν να δω πού είναι. Ο γιατρός μου έδωσε ένα χάπι και μου είπε την αλήθεια, ότι ο Παύλος έφυγε. Λέω πώς είναι δυνατόν; Μου είπε ότι τον μαχαίρωσαν στην καρδιά η Χρυσή Αυγή. Μου είπε ότι οι μαχαιριές ήταν επαγγελματικές. Κι ότι κι εδώ έξω να γινόταν δεν θα τον προλαβαίναν.

Ζήτησα να πάω να δω το παιδί μου. Και πήγα στο θάλαμο. Κι είδα το παιδί μου στο νεκροθάλαμο. Γι’ αυτούς που νομίζουν ότι τον τρομάξανε, το παιδί μου δεν τρόμαξε. Κοιμότανε το παιδί μου. Ήταν ένας άγγελος. Κοιμότανε. Προσπαθούσα να τον ζεστάνω”

(Η κατάθεση της κυρίας Μάγδας Φύσσα στη δίκη του αιώνα,στις 2 Οκτωβρίου 2015.Την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020 η απόφαση του Εφετείου.)

Τα χρόνια που ακολούθησαν, η θυσία του δικού της παιδιού έγινε το απόλυτο σύμβολο του αγώνα κατά του φασισμού, που ξανασήκωνε κεφάλι.

Το πρόσωπο της έγινε το σύμβολο του αγώνα, της αξιοπρέπειας, της δύναμης, του φωτός για όλους εμάς. Έγινε η προσωποποίηση της πίστης σε ένα καλύτερο κόσμο χωρίς φόβο, η απόλυτη εικόνα της υπομονής. Όλα αυτά τα χρόνια της μακροβιότερης δίκης μετά το 1974, ήταν εκεί. Ακλόνητη, άφοβη, αποφασισμένη. Και πολλές φορές μόνη σε μια άδεια αίθουσα δικαστηρίου. 

Και παρέδιδε μαθήματα ήθους, κουράγιου, πίστης στη δημοκρατία.

«Να ξεμπερδεύουμε με αυτό το μόρφωμα, να ξεμπερδέψει η κοινωνία από αυτό που λέγεται φασισμός-ναζισμός και να πάει εκεί που ήταν, στα έγκατα της γης, στις τρύπες τους», έλεγε.

Αυτή η νύχτα είναι δική της. Και μεις σε αυτή τη μεγάλη νύχτα της αναμονής στεκόμαστε δίπλα της. Την ευχαριστούμε για όσα μας δίδαξε με τη στάση της. Με το βλέμμα της. Με την αντοχή της. Όσα παρέδωσε ως μαθήματα στις γενιές που έρχονται, στη χώρα που θα ζούμε από αύριο. 

Η πιο δυνατή Ελληνίδα απόψε χρειάζεται τη σκέψη μας. Η νύχτα αυτή θα είναι για κείνη ατέλειωτη. Μαζί της λοιπόν…