Αυτή η πόλη ξέρει να ζει τις συναυλίες της

Ένα αρχαίο ρητό – που μάλλον είναι μόνο γέννημα θρέμμα της φαντασίας μου – λέει πως ο άνθρωπος φτάνει κοντά στην αθανασία μόνο σε δύο συνθήκες: όταν κάνει έρωτα και όταν ακούει τη μουσική που αγαπάει. Στη δεύτερη περίπτωση, αυτή που αφορά το μυρμήγκιασμα που νιώθεις όταν η μελωδία που ξυπνά τα σωθικά σου ακουμπά σώμα και πνεύμα, ξεχειλίζεις από ζωή. Και δεν νοιάζεσαι για τίποτα, για απολύτως τίποτα.

Τώρα που το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, αλλά ο Σεπτέμβρης το κρατά με νύχια και με δόντια να μην αποδράσει στο αχανές των αναμνήσεων, οι ανοιχτές συναυλίες είναι το τελευταίο προπύργιο της ανέμελης νύχτας. Οι εραστές του εντέχνου βρέθηκαν τουλάχιστον δύο φορές αυτή την εβδομάδα σε κάτι που περιγράφεται ως μαγεία από τα χείλη τους, στο αντάμωμα του Θανάση Παπακωνσταντίνου και του Σωκράτη Μάλαμα στο Θέατρο Γης και στο δυναμικό live της Ματούλας Ζαμάνη στη Μονή Λαζαριστών. 

Και οι εικόνες που προέκυψαν από αυτές τις συναθροίσεις κάτω από τα αστέρια, με ήχους ποιοτικούς και ταυτόχρονα εκρηκτικούς, είναι κληρονομιά για τον βαρύ χειμώνα που έρχεται. Βλέμμα στραμμένο στη σκηνή, χέρια ανοιχτά σαν μια αγκαλιά λουλούδια, μπύρα στο χέρι και χείλη που τραγουδούν δυνατά τους στίχους, με όση δύναμη αντέχει το όνειρο για το μέλλον.

Είναι καμάρι αυτές οι εικόνες, τρανή απόδειξη ότι η Θεσσαλονίκη ξέρει να ζει τις συναυλίες της. Και θα το κάνει, σε κάθε ευκαιρία, κάθε καλοκαίρι.