Αυτοί που νοιάζονται για τις εξετάσεις

Οι άνθρωποι που δεν έδωσαν ποτέ προς κανέναν εξετάσεις, που σπούδασαν με πληρωμένα δίδακτρα, από νηπιαγωγείο μέχρι ΜΙΤ και Χάρβαρντ, οι άνθρωποι που δεν σκόνταψαν ποτέ, πουθενά, γιατί τα σόγια τους και οι πατρικές περιουσίες ανατίναζαν ακόμη και …πετραδάκι, στο δρόμο προς την απόκτηση πτυχίων και μετά την απόκτηση υψηλής κομματικής καρέκλας, επιφανούς θέσης εργασίας και μετά λαμπρής πολιτικής καριέρας, μας  μιλούν για το μέλλον των παιδιών μας. Οι άνθρωποι που δεν ίδρωσαν ποτέ τη φανέλα, να παίξουν  στο σκληρό γήπεδο της συνοικίας, με συμμαθητές και στρυφνούς δασκάλους, με αυστηρούς γονείς και ζηλιάρηδες γείτονες.  Που δεν έχουν ιδέα ούτε από περιγραφές βιβλίων για  κωλόπαιδα και αλήτες, για ποιητές και τρυφερές ψυχές  που, παρέα μεγαλώνοντας, δίναμε κάθε μέρα, όλοι μαζί, εξετάσεις επιβίωσης. Που δεν διανοούνται τι θα πει ξύλο και έρωτας, όνειρα και ανάγκες να παλεύουν να συνυπάρξουν, στην Τούμπα του 70, ή και στη Χαριλάου του 2000 για να πιάσω και τη δική μου εποχή και της κόρης μου, οι άνθρωποι αυτοί καμώνονται πως η πρώτη προτεραιότητα στην πολιτική τους είναι …η υγεία και η ηρεμία των υποψήφιων στις πανελλαδικές παιδιών μας. Άνθρωποι τεμπέληδες, από κούνια με νταντάδες και ιδιαίτερα, φλώροι, καλομαθημένα σκατόπαιδα,  έγιναν τώρα και ταγοί της νέας γενιάς. Αυτής της γενιάς που την προορίζουν για γκαρσόνια, δούλους και νέους γκασταρμπάιτερ, καμώνονται τους ευαίσθητους προστάτες. Αυτοί που έφτασαν την ανεργία των νέων μας στο 64%, τολμούν και μιλούν για εξετάσεις που θα …καθορίσουν τη ζωή των παιδιών μας. Περνώντας μας για ηλίθιους, σα να μην ξέρει κανείς μας πως σχεδόν όλοι οι άνεργοι είναι απόφοιτοι πανεπιστημίων. Εμείς είμαστε μαθημένοι στις εξετάσεις, αν και δεν τις πιστεύουμε ως μέτρο  προκοπής και εξέλιξης των ανθρώπων. Η γενιά μου και οι κοντοσειρές μου στην ηλικία, περάσαμε πολλές εξετάσεις. Άλλες ήταν αυτές που μας έμαθαν πώς να ζήσουμε, τι να διαλέξουμε, τι να αφήσουμε. Σιγά μην ήταν αυτές για το Πανεπιστήμιο. Οι κόντρες στο πεζοδρόμιο με τους ένστολους της εξουσίας, οι άλλες, στο γραφείο του εργοδότη, οι πιο δύσκολες, στην πίστα ενός χορού ή στη βόλτα υπό το σεληνόφως, για την καρδιά της καλής μας, ή το ταξίδι  να μάθουμε άλλα μέρη, νησιά, χωριά, ακόμη κι άλλες χώρες, για μια βδομάδα με ένα πενηντάρικο δραχμές στην τσέπη, ναι, αυτές , ήταν δύσκολες εξετάσεις… Υπάρχει ζωή και μετά τις – πανελλαδικές- εξετάσεις, άλλωστε, το ξέρουμε όλοι αυτό, όσοι παλεύουμε καθημερινά, μικροί μεγάλοι, να τα βγάλουμε πέρα με τη ζωή. Αλλά… Τι χαμπάρι έχουν αυτοί οι υποκριτές από τη ζωή… και τις εξετάσεις της.

*Η φωτογραφία είναι του Kasetophono της Stereosis