Αγ. Σοφίας: Πεζές κουβέντες

Δεν με χαλάει τόσο που έσβησαν  το παρελθόν μου. Με τρομάζει, με διαολίζει  που καταστρέφουν και το μέλλον μου.

Ο λόγος ξεκινά από το τελευταίο  αυτονόητο, την αντίδρασή μας  για την κατάργηση της οδού Αγ. Σοφίας ως πεζόδρομου και την  επαναφορά της σε δρόμο για τα αυτοκίνητα. Εδώ εμπλέκονται και ίσως υπερισχύουν παλαιές μνήμες και συνειρμοί.  Του τι γίνεται, όταν δεν παίρνεις θέση, πόσο μάλλον δεν αντιδράς.

Η δικιά μου, βέβαια, η γειτονιά ήταν στην Τούμπα. Δεν είμαι παιδί του κέντρου και ούτε τα ζήλευα αυτά τα μέρη και τα παιδιά τους. Στενά και χώματα, δέντρα και λάσπες και αλάνες ήταν τα μέρη μας.

Μικρά σπίτια ήταν, μικρές αυλές, μικροί άνθρωποι. Ανάμεσα στον Άγιο Θεράποντα και το Τενεκεδένιο, από  Αν. Θράκης ως την Πυλαίας κι από  την Κληματαριά ως του ΠΑΟΚ οι ορίζοντές  μας.

Στενά και χώματα. Και ήρθε η μεγάλη ιδέα του 1ου  του 2ου, του 3ου, του 8ου  Ορόφου. Να ψηλώσουν τα σπίτια να φτάσουν τον ουρανό, γιατί όχι, το Θεό, στην Αμερική πώς έχτιζαν ουρανοξύστες… Βρέθηκε κι ο κατάλληλος πρωθυπουργός, ξήλωσε το τραμ, γκρέμισε μονοκατοικίες, διέλυσε γειτονιές και δρομάκια, πάρκα και πλατείες χρόνων… Σήκωσε το θριαμβευτικό λάβαρο των ορόφων, της αντιπαροχής, αποφάσισε την αλαζονική πρόοδο του τσιμέντου και του μοντερνισμού απέναντι σε κάθε μικρή παλιά ιστορία αυτής της πόλης.

Κι άλλα ήρθαν. Η κουλτούρα  του νεόπλουτου. Του γιάπη. Του  βολεμένου, του διαπλεκόμενου, του σιωπηλού, του απολιτικού!… Η άσφαλτος οδός!!! Όπου όλοι νομίσαμε ότι η ζωή είναι μια «άσφαλτος» συνέχεια προς την ευδαιμονία… Η τρέλα της τεχνολογίας, ο κομφορμισμός, η αστική μας εξέλιξη,  ο υπερκαταναλωτισμός, μας διέφθειραν, μας άλωσαν.

Η Αγίας Σοφίας,πάλι, ήταν ο πρώτος δρόμος που έζησα τη σύγχυση της μεγάλης σύγχρονης πόλης, τον τρόμο των αυτοκινήτων.  Αλλά και ο πιο αγαπημένος μου, εξ αιτίας του ότι εγώ, ένα παιδάκι από την Τούμπα, ανέβαινα το δρόμο για το Πειραματικό μια και εκεί είχα περάσει στις εξετάσεις από δημοτικό προς γυμνάσιο.

Βρέθηκα 12 χρόνων να ανεβοκατεβαίνω επί έξη μέρες  την εβδομάδα, επί έξη χρόνια, την Αγίας Σοφίας πηγαίνοντας στο Πειραματικό. Παίζαμε μπάλα στις χωμάτινες χορταριασμένες, σπαρμένες με πέτρες βυζαντινές, αυλές της εκκλησίας. Εκεί και τα πρώτα ραντεβού με τα κορίτσια, στο χαμηλό τοιχάκι που περικλείει την Αγιά Σοφιά.

Στενά και χώματα. Δέντρα και πεζόδρομοι. Φαρδιά ζωή.  Ανάσες και βόλτες, φιλιά και χαμόγελα, ανθρώπινα μέτρα. Να λέμε απλές, «πεζές» κουβέντες. Αυτά λείπουν κι από μας και από τα παιδιά μας. Αργήσαμε να το συνειδητοποιήσουμε.

Γι’ αυτό και ο πεζόδρομος της Αγίας Σοφίας δεν είναι  απλά, ένα ακόμη… αστικό πείραμα, είναι  το στοίχημά μας για το ποιος θα κερδίσει τελικά, το δικαίωμα σ’ αυτή την πόλη, να προτείνει το μέλλον.

Οι δε άνθρωποι της εξουσίας έχουν γίνει πιο υλιστές κι από τους …μαρξιστές, νομίζουν …κοινωνικό προτσές είναι… να νοιάζεσαι μόνο για ένα αμφίβολο οικονομικό κέρδος του σήμερα και να καταστρέφεις συνεχώς και παρελθόν και μέλλον.