ΑΓΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΧVIII

Αυλαία

Όταν ξεκίνησα να γράφω τα Άγρια Παιδιά έβαλα κάποιους όρους. Στον εαυτό µου βασικά, ο Γιώργος, η Κατερίνα κι η Κύα στην Παράλλαξη από την αρχή ήταν χαλαροί και θετικοί µε τη στήλη. Είπα ότι θα γράφω πραγµατικές ιστορίες. Που είχα ζήσει, δει, ακούσει. Και που θα µπορούσαν να χωρέσουν σε περίπου πεντακόσιες λέξεις. Λέξεις που θα έπρεπε να γράφω σε δύο ώρες. Το πολύ, τρεις. Χωρίς να προβληµατίζοµαι για το ύφος. Χωρίς τις επανασυγγραφές (το σισύφειο ξανά και ξανά) του σεναριακού λόγου. Όσο το δυνατόν πιο αυθόρµητα. Και, την ίδια στιγµή, εντελώς µηχανικά. Σχεδόν σαν τον χαρακτήρα στον «Καπνό» που κάθε µέρα την ίδια ώρα στο ίδιο σηµείο τραβούσε την ίδια φωτογραφία. Και φωτογράφιζε, κάθε φορά, κάτι διαφορετικό.

Πρόθεσή µου ήταν να γράψω µικρές ιστορίες, που αν αποµακρυνόσουν και τις κοίταζες όλες µαζί από απόσταση, θα δηµιουργούσαν µια νέα εικόνα. Μια εικόνα στιγµιαίας διαύγειας, εύθραυστη αλλά αποκαλυπτική. Σαν ολόγραµµα, ήθελα να φτιάξω µε τις ιστορίες των Άγριων Παιδιών ένα πρόσωπο. Νεανικό, µάλλον, αν και το «Παιδιά» πήγαινε σε αυτούς που λόγω φύσης ή θέσης, δεν µπορούν να δεχτούν την παρούσα τους κατάσταση ως µόνιµη. Που περιµένουν να γίνει κάτι, να αλλάξουν τα πράγµατα. Κι όσο δε γίνεται αυτό, θυµώνουν. Ένα πρόσωπο θυµωµένο και άγριο. Πληγωµένο και ντροπαλό. Το πρόσωπο κάποιου που, για οποιοδήποτε λόγο, δεν τα βγάζει πέρα εύκολα. Κι αυτή του η αδυναµία, δε χωράει σε κανένα lifestyle αφιέρωµα. Κι ούτε έχει, στο ζόρι του, αυτονόητους συµµάχους – συνοδοιπόρους. ∆εν έχει κανένα, εκτός από αυτούς που δεν περίµενε να έχει. Ανθρώπους ολογράµµατα, επίσης, που εµφανίζονται καθαρά για λίγο και µετά, πάλι, φλουτάρουν και χάνονται. Αφήνοντας, όµως, την αίσθηση πως αυτά που µας χωρίζουν είναι λιγότερα από αυτά που µας ενώνουν. Αυτή ήταν η λογική.

Γράφοντας τον επίλογο της στήλης, δεν ξέρω αν τα κατάφερα. Σε κάποιο βαθµό, ίσως. Το πρόσωπο που έφτιαξα µπορεί να έχουν κάποια χαρακτηριστικά περισσότερο τονισµένα, κάποια άλλα λιγότερο. Κάποιοι µου είπαν ότι τους φαίνεται αρκετά σκοτεινό. Άλλοι , υπερβολικά αθώο. ∆εν ξέρω. Αλλά δεν νοµίζω ότι θα µπορούσε να ‘ναι αλλιώς. Κι είµαι ok µ’ αυτό.

Το απόγευµα, γυρνώντας από κοντινή παραλία, είχαµε ανοίξει τέρµα τα παράθυρα του αµαξιού, τα µαλλιά της κόρης µου µπερδεύονταν και πέφτανε στο πρόσωπό της, µου είπε, µπαµπά, βάλε τη µουσική από τα Άγρια Παιδιά. Βάλαµε το τραγούδι των τίτλων της σειράς, µόλις ένα λεπτό και κάτι δευτερόλεπτα, το ακούσαµε ήσυχοι, ενώ διασχίζαµε µε ταχύτητα δρόµους ανάµεσα σε κίτρινα χωράφια. Όταν τελείωσε, το βάλαµε άλλη µια.

Τα Άγρια Παιδιά προβλήθηκαν με ιδιαίτερη επιτυχία από το Mega την τηλεοπτική σεζόν 2008-2009.