Αγριεύουν τα παιδιά. Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη.

Τρία φαινομενικά άσχετα περιστατικά, τα συνθήματα που ακούστηκαν στην παρέλαση από τους νεαρούς στρατιώτες του πολεμικού Ναυτικού, η αυτοκτονία ενός παιδιού με αυτισμό στη Νέα Αγχίαλο που δεχόταν μπούλινγκ από τον περίγυρο του και ο σάλος που προκαλεί το Adolescence σε εκατομμύρια ενήλικες με κάνουν να σκεφτώ πώς υπάρχει κάτι πολύ έντονα σαθρό στον τρόπο που μεγαλώνουν αυτή τη στιγμή οι ενήλικες τα παιδιά τους.

Μου περιέγραφαν πριν λίγο καιρό τη στάση των γονιών σε έναν αγώνα μπάσκετ μεταξύ εφήβων, που στην πραγματικότητα εξωθούσαν από τις κερκίδες τα παιδιά τους να παίζουν σαν αγρίμια, έτοιμοι οι ίδιοι να έρθουν στα χέρια.

Τα περιστατικά νεανικής βίας αυξάνονται και ας λέμε πώς πάντα τα παιδιά ήταν άγρια. Υπάρχει κάτι αδιαχείριστο που διαχέεται σαν επιδημία στο tik tok, βίντεο με ”ανδραγαθήματα” μιμήσεις των video game της πρώτης εφηβείας.

Πριν λίγες μέρες στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο με κόπο είναι αλήθεια παιδιά 15-16 χρόνων άρχισαν να μου εξομολογούνται περιστατικά βίας που ήταν μάρτυρες στις γειτονιές τους.  Επιθέσεις μεταξύ γειτονιών. Δεν μου είπαν αν πρωταγωνίστησαν και τα ίδια, δίστασαν.

Δεν είμαι σίγουρος αν η αναρώτηση του πατέρα του δημοφιλέστατου σήριαλ για το τι έκανε λάθος ήταν στην ημερήσια διάταξη των σπιτιών πριν την προβολή του επεισοδίου. Τώρα πια όμως νομίζω είναι.

Αυτή η υφέρπουσα επιθετικότητα απέναντι στον Άλλον, στον ξένο, τον διαφορετικό, τον ανήμπορο, ακόμα και το γείτονα μιας διπλανής γειτονιάς μοιάζει η νέα συνθήκη που θα αποτελέσει το υλικό του μέλλοντος.

Η αδυναμία συνύπαρξης, η δαιμονοποίηση του Άλλου ως πηγή δεινών, η εκτόνωση με ακραία βία σαπίζει τις κοινωνίες.

Μας αφορά όλους. Έχουμε δεν έχουμε παιδιά στην εφηβεία και τα ηλικιακά της πέριξ. Αφορά τις ζωές μας. Οφείλουμε να ενδοσκοπήσουμε τώρα, να αντιδράσουμε τώρα. Να αλλάξουμε τώρα. Αύριο θα είναι αργά.