Άκου λίγο τα παιδιά

Ξεκίνησα φέτος να φιλοξενώ στην εκπομπή μου στο ραδιόφωνο μαθητές σχολείων, κυρίως της Θεσσαλονίκης, αν και έχουν περάσει και μαθητές από επαρχιακά σχολεία.

Πρόκειται για μαθητές διαφόρων ηλικιών, φτάνοντας μέχρι τους τελειόφοιτους του Λυκείου. Και φυσικά μαθητές διαφορετικών σχολείων από μια πληθώρα γειτονιών. Άλλες από αυτές ανήκουν σε μια καλύτερη οικονομική κατάσταση, άλλες πιο υποβαθμισμένες και με μεγαλύτερα προβλήματα.

Άλλα σχολεία είναι πρότυπα και άλλα είναι σχολεία που αντιμετωπίζουν προβλήματα σοβαρά.

Οι κουβέντες με τα παιδιά όλων των ηλικιών που πέρασαν μέχρι τώρα από το στούντιο έχουν μια κοινή βάση, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται και βιώνουν τα παιδιά το σήμερα. Στην προεφηβεία ή τη βαρβάτη εφηβεία, στο προστατευτικό περιβάλλον του σπιτιού ή στον προθάλαμο της εξόδου στην κοινωνία.

Διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη πολλά πράγματα μέσα από αυτές τις κουβέντες. Κάποια από αυτά τα υποψιαζόμαστε όλοι, άλλα τα άκουσα για πρώτη φορά και κάποια είναι φανερά, στις ειδήσεις, στα σόσιαλ, στις κουβέντες με γονείς.

Μια εξαιρετικά δύσκολη εποχή να μεγαλώνεις παιδιά και μια ακόμα δυσκολότερη να είσαι σήμερα εσύ το παιδί, σε ένα κόσμο αποξένωσης, ψηφιακής μοναξιάς, αγριίλας και κατάρρευσης των δεσμών που κράτησαν παλαιότερα κοινωνίες όρθιες, οικογένειες ενωμένες και δυνατές.

Σε μια διαρκή υποχώρηση αξιών και βεβαιοτήτων ψάχνεις να εξάγεις συμπεράσματα και να ερμηνεύσεις κοινωνική συμπτωματολογία. Η αλήθεια είναι πώς πέρα από έρευνες και στατιστικά καμιά φορά τις απαντήσεις τις δίνουν οι ίδιες οι κουβέντες που αρνούμαστε να κάνουμε. Οι αυτόπτες μάρτυρες των καιρών.

Επέλεξα να μεταφέρω εδώ μια κουβέντα με μαθητές Τρίτης Λυκείου από το πρώτο ΕΠΑΛ της Σταυρούπολης, ένα σχολείο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε μια γειτονιά που αποτελούσε ανέκαθεν την εμπροσθοφυλακή των λαϊκών συνοικιών. Το σφυγμό της.

Θα σας παρακαλούσα να ακούσετε αυτά τα λίγα λεπτά και να μετά να συλλογιστούμε όλοι μαζί πάνω στα λόγια αυτών που ακολουθούν μετά από μας.